Uzaktan Uzaktan.. | Kerem Aktürkoglu

1.9

-Kerem'den-

Yunus adam akıllı selam bile vermediğine göre konu baya ciddiydi.

"Noldu lan?"

"Kanka söylicem ama kendini üzmek harap etmek ve en önemlisi de ağlamak yok tamam mı?."

"Senin içine annem mi kaçtı Yunus? Heyecan yaratmada anlat artık."

Karşıdan gelen derin nefes alma sesiyle birlikte Yunus konuşmaya başladı.

"Geçen sene açtığımız, Türkiye'den gidince çıktığın 'bar guy' grubunu hatırlıyor musun?"

İçime bi korku düşmüştü. Mesele o grupsa, işin içinde Ece de var demekti.

"Unutmam söz konusu bile değil."

"Sen gittikten sonra kimse o gruptan çıkmadı ama hiçbir şeyde konuşulmamıştı."

Oluşan kısa sessizliğin ardından Yunus oflayarak konuştu.

"Ece oraya yazdı bu gün. Bunu duymak seni üzecek biliyorum ama hem sana iletmemizi istedi hemde senin bunu bilmen gerekiyor."

"Yunus biraz daha uzatırsan öğrenmek için Türkiye'ye döneceğim."

"Ece evleniyormuş."

Yunusun bir anda kurduğu cümleyle kalbimin sıkıştığını hissetmemle elimdeki telefonu sıktım. Oturduğum yerde dikleşip nefesimi kontrol altına almaya çalışırken bunu fark eden Yunus endişeyle seslendi

"Kerem iyi misin? Kerem? Ses ver olm orda mısın?"

Boğazımı temizleyip zar zor konuştum. Duyduğum şeyleri beynim kabullenmiyordu.

"Ne diyosun sen Yunus? Ne evlenmesi? Kiminle?"

"Söylicem ama ağlamayacağına söz ver."

Sinirle ayağa kalkıp telefondaki arkadaşıma bağırdım.

"Yunus sorumu cevapla! Kiminle evleniyor dedim sana!"

"Ardayla."

"Arda?.."

Arda mı?.. Eski sevgilisi olan.. Beni aldattığı Arda mı?.. Ece onunla evlenmezki. Ece onu sevmezki.

Kendine gel Kerem. Gayette onu sever. Aldatırken de Ece beni aldatmaz diyordun ama yaptı.

Gözümden akan yaşla eş zamanlı olarak Tuğçe yanıma gelip elimdeki telefonu almıştı. Yunusa kapatması gerektiğine dair birşeyler söyledikten sonra kolumdan tutup beni koltuğa oturttu. Bir elini omzuma atıp yanıma oturmasıyla dolu gözlerimle karşımdaki kuzenime baktım.

"Kerem ağlama lütfen. Kendine bunu yapma."

"Elimde değil Tuğçe. Ben kaldıramıyorum artık bu kadar şeyi. Bu kadar çabuk mu unuttu beni? Bu kadar çabuk mu evlenme kararı aldı? Bu kadar mi önemsizdim onun için?"

Çaresizce gözümden akan yaşlarla karşımdaki kadından cevap bekliyordum. Her zamanki gibi reddedecek, Ece'nin de kendince haklı olduğunu savunacaktı, biliyordum.

"Demekki senin gibi birisi ona çok fazlaymış. Kaldıramamış senin sevgini. Ağır gelmişsin ona. Olması gereken buymuş demekki Kerem'im. Kurban olurum lütfen harap etme artık kendini. Bak seninde çok güzel bi sevgilin var, kariyerinden bahsetmiyorum bile herkes dilini ısırarak izliyor seni. Kendine bunu yapma, sil artık o kızı. İkiniz içinde olması gereken bu."

"Tuğçe.."

"Seni çok iyi anlıyorum Kerem, gerçekten. Biraz daha ağla at hırsını ama bu son olacak. Bundan sonra kendi yoluna bakacaksın. Söz mü?"