-11-

214 15 1
                                    

Unicode
"ထယ်..ပင်ပန်းနေပြီလား"

ထယ်ယောင်းလက်ထဲမှ ဂျူတီကုတ်အား လှမ်းယူကာ ပြောလာသည်မှာ ညင်သာစွာ။

ထယ်ယောင်း သွားများပင်ပေါ်သည်အထိ ပြုံးပြလိုက်ပြီးနောက် အဆင်ပြေသေးကြောင်းပြန်ပြောလိုက်တော့ ခေါင်းအား ခပ်ဖွဖွပုတ်လာသူကြောင့် ဇတ်ပင်ပုသွားရသည်။

ဆေးရုံဝန်းထဲရှိ ကားပါကင်တွင် ချစ်ကြည်နူးနေကြသော အတွဲကြောင့် ဆေးရုံအပြင်သို့ ကြည့်နေသူများစုမှာလည်း အားကျမှုနှင့်အတူ ပျော်ရွှင်မှုသည်လည်း ကူးစက်လို့နေသည်။

ထယ်ယောင်းအား ကားတံခါးဖွင့်ပေးကာ ဂျောင်ဂုလည်း မောင်းသူနေရာတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် အကျင့်တစ်ခုဖြစ်နေသည့်နှယ် ထယ်ယောင်းအား ခါးပတ်ပတ်ပေးလိုက်သည်။

ထိုအခါ ထယ်ယောင်းသည်လည်း လုပ်လေ့ရှိသည့်အတိုင်း ဂျောင်ဂုပါးပြင်အား ခပ်ဖွဖွ နမ်းလိုက်တော့ အဆင့်တက်ကာ နမ်းလာသူကြောင့် ထုံးစံအတိုင်း ဆေးရုံဝန်းထဲမှာသာရှိသေးကြောင်း ရုန်းကန်ကာ သတိပေးရပြန်သည်။

ဤကဲ့သို့ အမှတ်တရများစွာရှိခဲ့သော ဆေးရုံဝန်းလေးအား လူနာဆောင်ရှိ နားနေခန်းမှ ငေးငိုင်ကာ မျက်တောင်းမခတ်တမ်း ကြည့်နေသည်မှာ ဒေါက်တာ ကင်မ်ပင်ဖြစ်သည်။

မနက်ကမှ ကြားလာရသော စကားများကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ မျက်ရည်တို့ တစ်စက်ချင်း ဆင်းသက်ရပြန်သည်။

"ဒေါက်တာကင်မ်က သူ့ကောင်လေးကို သိပ်ချစ်တာ"

"သူ့ကောင်လေးကလည်း အစက သည်းသည်းလှုပ်ပဲနော်"

"သူတို့လည်း step-brothers တွေမှန်းသိသွားပြီး shock ရသွားကြတာနေမှာ"

"shockရတယ်သာ ပြောတယ်၊ ဒေါက်တာ့လည်ပင်းမှာ အနီကွက်တွေမှ ရဲနေပါရော"

"သွေးသားမတော်စပ်ပေမယ့်၊ ညီကိုချင်းကျ.."

ထိုစကားမဆုံးခင် ထယ်ယောင်းရောက်နေသည်ကို သိသွား၍ စကားရပ်သွားသူများ။

ထယ်ယောင်း ထိုစကားတို့အား မေ့ပစ်နိုင်ရန် ယခုလို တစ်ယောက်ထဲ ငေးငိုင်စွာ ထိုင်နေမိခြင်း။ မဟုတ်လျှင် ဂျောင်ဂုအား ပို၍ မမြင်ချင်လောက်အောင်ဖြစ်လာနိုင်ပေသည်။

The ReckoningWhere stories live. Discover now