Zonder omhaal

Hoofdstuk 3: Hotel California

Zaterdagmiddag om half twee werd ik wakker. Mijn moeder kwam ontzettend gehaast mijn kamer binnen gestormd en rukte mijn gordijnen open.

'Moppie!' riep ze, met haar Utrechtse accent. 'Je moet effies wat boodschapjes voor me halen want ik stress me helemaal dood!'

Ik grinnikte. Typisch mijn moeder. 'Komt goed, mam.'

'Ja, ja!' zei ze, terwijl ze een wegwuivend gebaar maakte. 'Kom nou maar uit je bed!'

Ondanks dat ik met mijn ogen rolde, luisterde ik toch naar haar en stapte, met tegenzin uit bed. Snel douchte ik, kleedde ik me aan en vertrok, met een appel in mijn hand, richting het dorp.

Ik had eigenlijk een hekel aan naar de supermarkt gaan, maar mijn moeder had weer eens een stresskip-moment waardoor ik me verplicht voelde om te gaan. Zoals nu, bijvoorbeeld.

Het was best warm buiten, terwijl het nog maar pas lente was. En ondanks dat er een stevig briesje stond, was het toch aangenaam.

Zodra ik bij de supermarkt was aangekomen, gooide ik het klokhuis van mijn appel in de prullenbak en pakte een winkelmandje om de boodschappen van mijn moeders lijstje in te doen.

Halfvolle melk, magere yoghurt, appelstroop, smeerworst, pindakaas, kaas, chocolate chip cookies, hagelslag en een tijgerbrood.

Ik had nu bijna alles, ik moest alleen nog de chocolate chip cookies. Dat was pad drie, dat wist ik als de beste. Oepsie.

Zodra ik het pak koekjes in mijn handen had, hoorde ik opeens een hele bekende stem achter me. 'Arwen?'

Vlug draaide ik me om en stond oog in oog met River.

'Hé, River!' Ik glimlachte naar hem.

Snel stopte hij iets achter zijn rug, maar niet snel genoeg voor mij om te zien dat het een fles tequila was.

'Was het nog leuk gisteren?' vroeg hij oprecht benieuwd terwijl hij relaxed tegen een rek snoep aan leunde.

River was gisteren bijna meteen na de opschudding met Miranda, terug naar zijn vriendengroep gegaan. Daarna had ik hem niet echt meer gezien.

Ik haalde mijn schouders op. 'Nou ja, gewoon.'

'O.' Hij krabde ongemakkelijk aan zijn hoofd. 'Oké.'

Ik kuchte. 'Ja.'

Hij zuchtte diep. 'Arwen, zou je...'

'Wat?' vroeg ik nieuwsgierig, toen hij zijn zin niet afmaakte.

Hij wreef over zijn gezicht. 'Ik zat dus te denken...'

Ik wachtte deze keer tot hij verder zou gaan met praten.

'Arwen, zou je mijn vriendin willen zijn?' vroeg hij tenslotte. Gewoon, zomaar. Zonder omhaal.

Ik proestte het uit. 'Watte?'

'Of je mijn vriendin wilt zijn.' Hij klonk gekweld. 'Als in; speelvriendin.'

'Sorry?' vroeg ik verbaasd.

Hij zuchtte nogmaals. 'Ja, ik word gek van Miranda. Ze loopt alleen maar achter me aan, en wil haar eigenlijk duidelijk maken dat het klaar is, maar dan heb ik wel iemand nodig die daar de reden van is.'

Ik snoof. 'O, dus daarom zit je de hele tijd zo aardig tegen me te doen.'

Hij keek me verbaasd aan. 'Wat...? Nee, Arwen!'

'Ja, wat dan?' vroeg ik beledigd.

Hij haalde zijn schouders op. 'Nou, nee. Het was meer iets dat ik gisterenavond had bedacht, nadat ze jou en mij zo lastig viel. Toen deden we ook al alsof we iets van elkaar waren.'