Zonder omhaal

Hoofdstuk 18: Ice-tea & breakups

Miranda had een afzichtelijk, fluorescerend groen topje dat ontzettend laag uitgesneden was, en dat had mij al de hele morgen reden gegeven om te bedenken hoe ik zo subtiel mogelijk de inhoud van mijn flesje ice-tea naar binnen zou kunnen gieten.

Ik had al een paar goede ideetjes. Ik kon namelijk doen alsof ik spasme had of de ziekte van Parkinson en plotseling uitschoot met mijn arm. Maar ik kon ook gewoon uit mezelf op haar afstappen dat water tussen haar tieten gieten, want op zich had ze dat wel verdiend.

Toen het eindelijk pauze was, en Liz had ingelicht over mijn geweldige idee, besloot ik – een beetje zenuwachtig – haar meteen op te zoeken.

Het was niet zo lang zoeken, want ze was op het schoolplein op haar vaste stekje. Ik liep direct op haar af, met Liz in mijn kielzog, en bedacht me of het de spasme- of Parkinson-manier werd of gewoon zonder verklaring. Het werd de laatste.

Krijsend draaide Miranda zich naar me om en begon op me in te slaan alsof ik een boksbal was. 'Kuthoer!' riep ze. Een aantal mensen die zich ook op het schoolplein bevonden, verzamelden zich om ons heen.

'De enige die een kuthoer is, ben jij.' Ik greep haar polsen beet en duwde haar van me af.

Haar ogen spuwden vuur. 'Hoe dúrf je dat te zeggen? Eerst palm je mijn vriendje in en vervolgens durf je me een kuthoer te noemen.'

'Ten eerste,' kaatste ik terug, terwijl ik haar agressie probeerde te ontwijken, 'heeft River míj ingepalmd...'

Ik stopte abrupt met praten toen ik dat hardop gezegd had. River had mij ingepalmd. River had mij ingepalmd. River hád mij ingepalmd. Het moest wel, anders zou ik nooit het vervelende ex-vriendinnetje overgieten met plakkerige ice-tea, toch?

Ik knipperde een paar keer nietszeggend met mijn ogen, voordat ik mezelf weer herpakte. 'En ten tweede, ik had je ook kunnen laten verzuipen toen we op het strand waren.'

Miranda deed haar mond open om te antwoorden, maar sloot hem direct weer.

'Dus als je het nog één keer in je hoofd haalt om mij of River of wie dan ook op een negatieve manier te benaderen, hak ik je kop eraf.' Met die woorden draaide ik me met een ruk om, negeerde Liz' blik en stormde de school terug in.

Toen ik mezelf neer liet zakken op een wc-bril en mijn hoofd in mijn handen verborg, realiseerde ik me dat ik niet Miranda maar mezelf had gekwetst. Zij mocht dan wel vanbuiten onder het plakkerige spul zitten, dat zat ik vanbinnen en ik kreeg dat niet zo makkelijk afgespoeld.

Ik begon me steeds meer te realiseren wat River voor me betekende als iemand me ermee confronteerde en ik wilde het niet, want wist dat het toch nooit wederzijds zou zijn. Ik besefte me heus wel dat deze gespeelde relatie voor hem niet meer dan dat betekende, en waarom zou het ook?

Ik verborg mijn gezicht in mijn handen om zo de opkomende snik te verdoezelen en mijn tranen tegen te houden.

Ik hoorde niet te huilen om een jongen en al helemaal niet om River, want ik bereikte er toch niets mee. Bovendien was het belangrijk dat we deze onzin zo snel mogelijk afdeden, voordat ik mezelf nog erger in de nesten werkte.

Ik besloot dat het direct moest gebeuren, dus haalde ik mijn mobiel tevoorschijn en draaide het nummer van River.

Bijna meteen nam hij zijn telefoon op. 'Arie?'

'River.' Ik ademde opgelucht uit. 'Hoi.'

'Hé, schatje. Wat is er?' Zijn stem klonk joviaal.

Mijn hart smolt en er kroop een glimlach op mijn gezicht. Shit. 'Riv, we moeten praten.'