Zonder omhaal

Hoofdstuk 19: Examens

Natuurlijk bleven we geen vrienden. Ik probeerde hem zo goed en kwaad mogelijk te ontwijken en als ik een les met hem had, zorgde ik er altijd voor dat ik zo ver mogelijk van hem vandaan zat.

Het klonk ontzettend kinderachtig – en dat was het ook wel een beetje – maar ik haatte het gewoon dat ik een jongen wilde die ik niet kon krijgen, en ik wilde zo snel mogelijk van dat waanidee af.

Ondertussen liep het schooljaar ten einde en het was tijd voor examens, iets waar ik zes jaar lang naartoe gewerkt had en het eindelijk in de praktijk mocht brengen.

De afgelopen twee weken had ik alleen maar besteed aan leren, leren, leren en ik zat ongeveer twintig uur per dag op mijn slaapkamer met mijn boeken.

River had me gisteren een berichtje gestuurd. Het enige dat erin stond was: succes. Hetzelfde, antwoordde ik.

Ik vond het best moeilijk om me over hem heen te zetten, en iedere keer dat ik dacht dat het me gelukt was, dan zag ik hem weer en was het meteen weer terug.

Volgende week was de examenreis en ik vroeg me af hoe goed ik River daar kon negeren.

'Ben je er klaar voor?' vroeg Liz, toen we met alleen een pen en een rekenmachine ons economie-examen binnengingen.

Ik haalde mijn schouders op. 'Joah.'

'Ik ben zó zenuwachtig,' vertelde ze. 'Echt niet normaal.'

Vreemd genoeg was ik helemaal niet zenuwachtig. Niet voor de toets in ieder geval, maar wel voor River, die blijkbaar één plaatsje voor mij zat.

Hij draaide zich om en glimlachte naar me. 'Hé.'

'Hoi.' Mijn stem klonk schor en ik schraapte mijn keel terwijl ik ongemakkelijk aan de envelop voor me pulkte.

Hij keek me eventjes aan en grijnsde toen scheef alvorens hij zich omdraaide en met zijn pen klikte.

Vanaf de andere kant van de klas stak Liz een duim naar me op om me succes te wensen, en ik lachte naar haar en stak ook mijn duim in de lucht.

Zo ging het de hele week lang, dag in, dag uit toetsen maken, leren en eindeloos veel stampen, maar toen het eindelijk vrijdag was, kon het feest beginnen.

Om tien uur werden we op het vliegveld verwacht met onze koffers en konden we eindelijk beginnen aan een welverdiende vakantie.

Liz stuiterde al de hele avond om Lucas heen en het irriteerde me zo erg, dat ik op een gegeven moment maar gewoon ergens in mijn eentje ging zitten en wachten tot we het vliegtuig binnen mochten.

De vlucht duurde gelukkig nog geen twee uur, en die tijd brachten Liz en ik slapend door, want meer viel er niet te doen in een vliegtuig behalve films kijken en muziek luisteren, wat we het laatste uurtje deden.

Toen we geland waren en naar ons hotel vertrokken, ging ik het liefste meteen weer verder slapen.

Op het moment dat iedereen zich in de hal van hotel had verzameld, kregen we de kamerverdeling te horen. Liz en ik sliepen gelukkig samen op één kamer en we zaten inderdaad bij Timo – Liz' neef – op de verdieping. Maar ook bij River en Lucas en de rest van zijn vrienden.

'Hé!' riep Donovan, de jongen met het rood met groene haar. 'Ik slaap bij m'n schatjes op de verdieping.' En hij sloeg zijn armen om mij en Liz heen. Hij stonk naar knoflook.

Een beetje hulpeloos keek ik om me heen, tot mijn ogen die van River vonden. Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen en zijn lippen waren tot een streep getrokken.

Ik keek vlug weg en duwde Donovans arm van mijn schouder.

'Kom,' zei ik zacht tegen Liz, 'we gaan naar onze kamer.'

Gelukkig protesteerde Liz niet, en vertrokken we direct naar onze kamer.

'Gaat het wel?' vroeg Liz, terwijl ze haar koffer open ritste om haar pyjama te pakken. 'Je lijkt zo sip.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Gewoon.'

'Gewoon wat?' vroeg Liz, terwijl ze naast me kwam zitten. 'Gewoon nog steeds verliefd op River?'

Mijn hoofd schoot omhoog. 'Ik ben niet verlie-'

'Ja, ja,' onderbrak Liz me, 'bla, bla. "Ik ben niet verliefd op River", geloof je het zelf. Er lopen nog net geen straaltjes speeksel langs je mondhoeken als je aan hem denkt.'

Mijn mond viel open. Was het zo duidelijk?

'Ja, het was zo duidelijk,' beantwoordde Liz mijn onuitgesproken gedachten.

Ik knipperde met mijn ogen. 'Wie weten het allemaal?'

'Wat maakt dat uit? Jullie zijn toch al een stel geweest.'

'Ja, maar niet echt!' kaatste ik terug.

Liz rolde met haar ogen en liet zich achterover op het tweepersoonsbed vallen. 'Dat weten zij toch niet!'

O, ja. Dat was waar ook.

'Shit,' fluisterde ik. 'Shit, shit, shit. Straks weet River het ook.'

Liz schoot omhoog. 'Wat?'

'Straks weet hij dat ik verliefd op hem ben!' Ik raakte in paniek. 'Wat moet hij dan wel niet van me denken?'

'What the fúck, Arwen!' riep Liz gefrustreerd. 'Jij bent echt de grootste idioot op aarde.'

Geschrokken keek ik haar aan.

'Ja!' Ze stond op van het bed en keek me beschuldigend aan. 'Wat denk je nou eigenlijk? Denk je serieus dat River je dan een idioot zou vinden? Een sukkel, omdat het hem gelukt is om je in te pakken?'

Ik knipperde verwoed met mijn ogen.

'Natuurlijk niet!' ging ze verder. 'Dat jong is net zo verliefd op jou, als jij op hem.'

'Huh?' Ik fronste. 'Hoe weet je dat nou weer?'

Liz' mond viel open. 'Wauw, serieus? Ben je echt zo blind? Dat is zo duidelijk. Jammer dat jullie het zelf niet zien.'

Ik was in shock. Was River echt verliefd op mij?

Dat kon niet toch?

Ik dacht aan alle keren dat ik samen met River was geweest, en probeerde me ons laatste gesprek voor de geest te halen. Ik had hem onderbroken toen hij iets tegen me wilde zeggen.

Ik bedacht alle mogelijk opties waarop hij zijn zin kon eindigen, maar kon alleen maar komen op: 'Maar ik wíl van jou zijn.'

Shit, shitterdeshit. Ik had het weer eens gigantisch verpest. Stel dat River echt verliefd op me was.

En trouwens, stel dat dat niet zo was, wat maakte het dan uit? Ik wilde hem gewoon vertellen wat ik voor hem voelde, of dat nou wederzijds was of niet.

Ja, dat zou ik doen.

A/N: Goed verhaal, lekker KORT; of niet dan?