Zonder omhaal

Hoofdstuk 1.5: Slinkse aanspreekmethode

Miranda was het meest irritante schepsel dat ik ooit gekend had. Ik ergerde me aan de manier waarop ze praatte en zelfs aan de manier waarop ze liep. De deed alsof zij de koningin was, en de rest van de wereld haar onderdanen.

Als mensen mij vroegen wat ik ooit in haar gezien had, vervloekte ik mijn stiefmoeder Katinka, dat vrouwmens was zo maf als een deur en ze deed alsof ze met haar kat Cato getrouwd was in plaats van met mijn vader.

'Waar denk jij aan, man?' Ferro, één van mijn vrienden, stootte me aan.

Ik haalde mijn schouders op. 'Aan Miranda.'

'Gast, je hebt haar net weer gedumpt. Je gaat er niet weer aan beginnen, hoop ik?'

'Tuurlijk niet, idioot!' Ik gaf hem een duw en keek naar het bruine haar van een meisje dat een aantal plaatsen voor me zat.

Het nablijflokaal zat niet zo vol vandaag, wat ik best goed snapte. Het was buiten erg warm en bovendien was het vrijdagmiddag, wat betekende dat iedereen zo snel mogelijk naar huis wilde om zijn weekend te vieren.

Mijn blik schoot weer naar het meisje met het bruine haar, ze deed me een beetje denken aan mijn nichtje Erna, geen idee waarom.

Het meisje zat een aantal lessen bij mij, wist ik. Haar beste vriendin heette Liz en Lucas – mijn beste vriend – had zichzelf nog net niet aan haar uitgehuwelijkt.

Ik zou Lucas best wel eens een handje willen helpen om die Liz aan de haak te slaan, en misschien zou dat lukken als ik haar beste vriendin zou benaderen. Ja, dat was een goed plan.

Het nablijfuur kroop langzaam voorbij en ik verveelde me de pestpokken. Ondertussen bedacht ik me hoe ik het meisje voor me het beste kon benaderen.

Toen de bel eindelijk aangaf dat we weg mochten, gooide het meisje al haar troep terug in haar tas en vluchtte zo snel mogelijk het lokaal uit. Daarbij vergat ze echter één ding: haar fietssleutel.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, het was alsof ze het erom deed.

Ik nam afscheid van Ferro en greep de fietssleutel van het meisje mee. Een duivelse grijns kroop over mijn gezicht: wat werd alles me toch lekker makkelijk gemaakt.

Toen ik het schoolplein betrad, zag ik haar zitten. Gehurkt zat ze over haar tas gebogen en ze gooide er van alles uit, wat mijn grijns alleen maar voedde.

'Zoek je iets?'

Geschrokken draaide ze zich om, en ik zag dat ze bijna haar evenwicht verloor.

Terwijl ze haar hand boven haar ogen hield, antwoordde ze: 'Ik zoek inderdaad iets, ja.' Ze keek me wantrouwig aan. 'Mijn fietssleutel.'

Even uit het veld geslagen van haar blik, stopte ik mijn hand in mijn broekzak, en liet hem tussen mijn duim en wijsvinger bungelen. 'Deze toevallig?'

Abrupt stond ze op. 'Hoe kom jij daaraan?'

'Die heb ik gevonden,' antwoordde ik schouderophalend.

Toen ik zag dat ze hem van me af wilde pakken, trok ik vlug mijn hand terug. Dat was geen deel van mijn plan, namelijk.

Ik zag dat ze een beetje boos werd. 'Hé! Geef eens terug!'

Terwijl ik naar achteren stapte, gooide ik de sleutel in de lucht en ving hem weer op. Ik kon niet ontkennen dat ik dit niet ontzettend amuserend vond. 'Wat krijg ik ervoor?'

'Wat wil je ervoor?'

Met mijn andere hand kamde ik door mijn haar en deed alsof ik nadacht, maar ik had natuurlijk allang bedacht wat ik wilde. 'Hm. Moeilijke,' zei ik, alsof het echt een moeilijke vraag vond.

'Schiet wel een beetje op, wil je? Ik heb niet de hele dag de tijd.' Ze zette haar handen in haar zij, en ik kon er niks aan doen maar ik bedacht me plots hoe mooi ze was; vooral als ze boos keek.

'Ja, ja. Ik doe mijn best.' Ik hield mijn handen in de lucht.

Haar ogen gleden over mijn lichaam, ik zag het heus wel. Waarschijnlijk probeerde ze subtiel ze zijn, maar dat lukte duidelijk niet zo goed.

'Ik weet iets,' zei ik tenslotte. 'Ik wil je naar huis brengen.'

A/N: Zo; eerste bonushoofdstukJE voor jullie. Ik vind deze hoofdstukken fijn om te schrijven, omdat ze geen verplichting zijn en ik lekker zelf kan weten welke dingen ik erin stop of eruit laat. Laat vooral weten wat je ervan vindt :)