Zonder omhaal

Hoofdstuk 22: Bijna goed

De rest van de vakantie was gewoon leuk en gezellig en ik vermaakte me prima. Helaas gingen we zaterdag alweer naar huis, maar toen ik 's avonds in mijn eigen bedje lag, vond ik dat toch ook weer fijn.

Ik lag naar het plafond te staren en dacht aan River, aan zijn broer, aan zijn overleden moeder en voelde een gevoel van medelijden. Hij mocht dan wel rijk zijn en krijgen wat zijn hartje begeerde, maar hij klonk niet gelukkig en als ik er zo over nadacht, had ik hem nooit echt gelukkig gezien.

'Waar denk je aan?'

Met een schok schoot ik omhoog. 'Jemig, ma! Ik hoorde je niet binnenkomen.'

'Daarom vroeg ik het toch ook.' Ze glimlachte naar me. 'Je was zo diep in gedachten verzonken.'

Ik ging rechtop zitten en klemde een sierkussentje tussen mijn buik en armen. 'Ja...'

'Wat scheelt er?' Mijn moeder kwam naast me op het bed zitten. 'Is er iets gebeurd op vakantie? Je zei dat het leuk was.'

'Het was ook leuk,' antwoordde ik, 'maar ik mis River.'

Ik kon niet geloven dat ik dat gezegd had, en al helemaal niet tegen mijn moeder. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat het wel zo was, en dat ik mezelf niet langer voor de gek kon houden.

Ook al was het niet wederzijds, River moest gewoon weten wat hij voor mij betekende. Misschien snapte hij dan ook waarom dat vrienden blijven niet zo goed lukte.

'Weet hij het?' vroeg mijn moeder.

Ik schudde mijn hoofd en zuchtte diep. 'Nee, hij weet het niet. Nog niet.'

'Nog niet?'

'Ik ga het hem vertellen,' zei ik tegen mijn moeder.

Ze beet op haar lip. 'Wat ga je vertellen? Dat je verliefd op hem bent?'

Mijn mond viel open. 'Hoe weet jíj dat nou weer?'

'Arwen!' Ze schoot in de lach. 'Als er iets is dat jij niet bent, is het wel subtiel zijn. Dat heb je van je vader, denk ik. Die is ook allesbehalve.'

'Dank je, ma.' Ik deed mijn best om mijn lach in te houden. 'Da's nog eens aardig.'

'Weet ik, schat.' Ze stond op en liep naar de deur. 'Ga jij eerst maar eens lekker slapen en dan ga je morgen naar hem toe en dan vertel je het.'

Ik glimlachte naar mijn moeder. Ze kon af en toe een kreng zijn, maar ik hield wel van haar.

^*^*^

'Goeiemorgen, Arwen!' zei mijn vader vrolijk, toen we de volgende dag aan het ontbijt zaten.

Ik was in een opperbeste bui, want ik was van plan om zo meteen bij River langs te gaan, zonder aankondiging.

Terwijl ik vrolijk mijn broodje smeerde, zei ik: 'Hoi, pap! Ga je nog wat leuks doen vandaag?'

'Ik?' vroeg hij, duidelijk verbaasd dat zijn dochter blijkbaar eens interesse in zijn leven toonde. 'Niet zoveel, hoor.'

Ik nam een hap van mijn broodje met pindakaas. 'O, jammer.'

'Wat ga jij eigenlijk doen?' Hij schonk wat melk in zijn Lord of the Rings-mok, waarvan het plaatje er al bijna afgesleten was. 'Nog iets spannends?'

'Ik ga even bij River langs, denk ik.'

Mijn vader glimlachte. 'Leuk! Doe hem maar de groetjes van me.'

'Zal ik doen.'

Ik at snel mijn broodje op, dronk mijn thee en kleedde me vlug om naar iets luchtigs, waarna ik vertrok richting Rivers huis.

Zenuwachtig parkeerde ik mijn fiets tegen het hek, en merkte toen dat hij nog open stond. Ik liep direct door naar de voordeur en trok aan de kling.

'Ik doe wel open!' hoorde ik een mannenstem roepen, aan de andere kant van de deur. Bijna direct ging de deur open, en verscheen het gezicht van een oudere en bollere versie van River in de opening.

'Hallo,' zei ik netjes. 'U bent vast meneer Hamilton.'

'Ja, dat klopt.' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, zich waarschijnlijk afvragend wat ik hier deed en wie ik was.

Zenuwachtig plukte ik aan de touwtjes van mijn blouse. 'Ik, ehm, kom voor River, eigenlijk.'

'Die is boven,' zei hij, en stapte opzij, zodat ik naar binnen kon.

Ik glimlachte hem dankbaar toe en banjerde vervolgens snel de trap op, richting Rivers slaapkamer, waarvan de deur op een kier stond.

Plots sloegen de zenuwen toe. Wat als hij me uitlachte? Wat als hij me voor gek verklaarde?

Ik was niet eens zo zeer bang voor afwijzing, want dat wist ik al, maar gewoon naar zijn reactie. Misschien zag hij me nu als al die andere meisjes; hopeloos.

Nee, dat zou hij niet doen. Hij had zijn geheim aan me verteld, dus hij moest me wel vertrouwen. En ik vertrouwde hem ook, ik vertrouwde erop dat hij me niet zou uitlachen en dat hij me geen spottende blikken zou toewerpen.

Ik nam een grote hap adem en legde mijn hand op de deurklink, klaar om hem open te duwen, toen ik plots stemmen hoorde.

De ene was sowieso van River en de andere wist ik niet zo goed. Het kwam me wel bekend voor.

'Maar omdat ik natuurlijk nu mee ben gegaan, moeten we weer effe een tijdje zuinig aan doen, en zo.' Het was Lucas' stem.

'Als je wat nodig hebt, laat maar weten, man,' antwoordde River.

Ik had geen zin om mijn liefde aan River te verklaren met pottenkijkers, maar wilde ook geen serieus gesprek onderbreken en Lucas dan indirect wegsturen. Daarom besloot ik om het maar op een ander moment de doen.

Vlug sloop ik de trap af en was blij om de hal leeg aan te treffen, zodat ik zijn vader of wie dan ook een nadere uitleg zou moeten geven.

Ikvluchtte dus ook snel naar buiten, richting mijn fiets en racete snel naarhuis. Ik zou hem vanavond wel een berichtje sturen of zo.    

A/N: AH, ik kan niet geloven dat het BIJNA VOORBIJ is. Nog maar 1 hoofdstukje, denk ik, en een epiloog. Daarna nog een authors note (+ leuke verassing).

Opgedragen aan Eline aka Dreaming567 :)

P.S. luister het liedje bovenaan :D

FIJNE KERST ❤️