Zonder omhaal

Hoofdstuk 11: De eerste ruzie

Een geweldige ingeving kreeg ik donderdagmiddag het laatste uur. Ik zou River vanmiddag maar eens een bezoekje brengen. Als ik ziek was, vond ik het ook altijd gezellig als mijn vriendin langskwam, en toevallig was ik Rivers vriendin dus hij vond het vast ook gezellig.

Het leek me correct om iets kleins voor hem mee te nemen. In gedachten streepte ik een aantal dingen weg, en uiteindelijk besloot ik dat een XL Milka-reep vast wel in de smaak zou vallen - tenzij hij natuurlijk de hele dag liep te kotsen, maar dan at ik hem wel zelf op.

Liz, die haar paarse haarkleur bijna geaccepteerd had, woonde dezelfde kant op als de supermarkt, dus we konden gezellig een stukje samen fietsen.

'Weet je wat ik hoorde van Suzanne.' Liz slalomde door de witte strepen op het fietspad.

'Nou?' vroeg ik, terwijl ik mijn panamahoedje vasthield zodat hij niet af zou vliegen.

'Dat Miranda en Claudia een mega wraakplan voor jou aan het smeden zijn.'

Ik schoot in de lach en vroeg: 'Hoe kom je dáár nou weer bij?'

Eerlijk gezegd zou me eigenlijk niets verbazen als het zo zou zijn. Na de aanvaring van maandag had ze me verder ook met rust gelaten, gelukkig. Ook had ik haar niet echt meer gezien, maar dat kon ook deels komen omdat ik haar zo goed als ontliep.

'Dat zei Suzanne, en zij is natuurlijk vrienden met Claudia.'

'O, ja, natuurlijk,' merkte ik droog op, wist ik veel hoe en wat iedereen van elkaar was tegenwoordig, ik wist het van mezelf niet eens meer. 'Wat zei ze dan precies?'

Liz haalde haar schouders op, terwijl we het winkelcentrum in reden. 'Ze zei alleen dat Miranda je kapot wilde maken, samen met je reputatie.'

'Welke reputatie?' Ik fronste verbaasd, ik herinnerde me namelijk niet dat ik die ooit had gehad.

'Bah.' Liz grinnikte. 'Wat hou ik toch van je sarcasme.'

'Moet je nagaan dat dit niet eens sarcastisch bedoeld was.' Ook ik schoot nu in de lach. Het was gewoon zo stom dat ik het zelfs grappig vond.

^*^*^

Nadat Liz en ik afscheid hadden genomen, scoorde ik even snel een dikke Milka reep en fietste daarna meteen door naar Rivers huis, die zo'n twee kilometer achter het dorp lag.

Toen ik zenuwachtig aanbelde bij het hek, schaamde ik me een beetje voor mijn verschijning. Ik zag er allesbehalve chique uit, en ik had het gevoel dat ik op visite ging bij de koning en koningin.

'Wie is daar?' De stem klonk een beetje krakerig, dus ik kon er niet uit opmaken of het een mannen- of een vrouwenstem was.

Ik twijfelde over wat ik zou moeten zeggen, dus zei ik maar gewoon: 'Arwen.'

Het hek schoof langzaam open, en voordat ik het lange grindpad over liep, zuchtte ik diep en hees mijn tas over mijn schouder.

Bij de voordeur zat een soort ouderwetse kling met een leeuwenkop erop. Onhandig haalde ik het ding omhoog, waardoor het een kling veroorzaakte, vandaar ook vast de naam kling...

De deur werd open getrokken door een klein, dik vrouwtje met een bandana in haar haar. Ze klapte verrukt in haar handen. 'Oh! You must be Arwen!'

Ik knikte langzaam en frunnikte aan de onderkant van mijn blouse. Zenuwachtig.

'Come on in!' zei ze, veel te blij. 'River's upstairs!'

Ik glipte de gigantische hal binnen, mompelde nog even snel een bedankje en vloog vervolgens snel de trap op.