Zonder omhaal

Hoofdstuk 14: "Anders maken we je kapot"

'Bah,' merkte ik maandagmorgen op toen ik voor mijn kledingkast stond.

Desondanks dit vroege uur, voelde ik de plakkerige hitte al door mijn dunne pyjama heen dringen, en niets in mijn kledingkast leek te voldoen aan de eisen 'dun en luchtig'.

Gefrustreerd slaakte ik een diepe zucht. Zou ik maar gewoon naakt naar school gaan?

Na een paar minuten vond uiteindelijk toch iets geschikts; een schattig babygeel jurkje dat net boven mijn knie kwam. Toppie, nu nog ontbijten en dan gauw naar school.

Heel veel verder dan mijn eigen woonwijk kwam ik echter niet, want daar werd ik opgewacht door twee jongens gekleed in een joggingpak. Ze konden niet veel ouder zijn dan ikzelf, maar oogden een stuk ouder.

'Is dat die meid?' vroeg de ene jongen aan de andere.

De andere keek op zijn horloge. 'Dat moet wel, het is tijd.'

'Sorry?' vroeg ik. 'Kan ik wat voor jullie doen?'

'Ja.' De ene keek me recht aan. 'Van je fiets afstappen en meewerken.'

Ik vroeg me af wat ze daarmee bedoelden, dus bleef ik lekker op mijn fiets. 'Hoezo?'

'Geen vragen stellen, sletje.' Hij lachte gemeen. 'Anders maken we je kapot.'

Ik voelde woede oplaaien. 'Doe eens even normaal, zeg! Ga lekker voetballen, of zo.'

Er klonk een doffe knal. De ene jongen stak een mes in mijn voorband, die als gevolg daarvan sissend leegliep.

Ik klemde mijn kaken op elkaar en gooide mijn fiets op de grond. Woest liep ik op de jongen met het mes af en verkocht hem een flinke dreun. 'Blijf met je poten van mijn spullen af, imbeciel!' gilde ik als een bezetene.

Als reflex stak de jongen het mes in mijn richting, die een diepe snee veroorzaakte in arm. Ik gebood mijzelf om er niet naar te kijken, ondanks dat het prikte als een motherfucker.

'Shít.' De andere trok het mes uit zijn hand. 'Idioot! We mochten haar geen pijn doen, alleen een beetje bang maken, weet je nog?'

Het gezicht van de ene jongen betrok. 'Kut.'

Ik voelde het bloed van mijn arm druppen en besloot, voordat de jongens me nog meer pijn konden doen, om zo snel mogelijk weg te rennen.

In blinde paniek rende ik maar ergens heen, bang dat de jongens achter me aankwamen en me nu echt neer gingen steken.

Uiteindelijk kwam ik aan bij het huis van River, zag ik. Buiten adem ontweek ik nog steeds mijn kloppende arm en belde snel aan bij het grote hek.

'O, mijn God,' was het enige dat hij zei zodra hij mijn arm zag. Hij dumpte me neer op een stoel in de keuken en haalde de huishoudster erbij.

'O, my. O, my,' was ook het enige dat zij zei. Ze ging in de weer met verbandjes en ontsmettingsmiddel.

Alles ging langs me heen. Ik staarde voor me uit, terwijl ik de stekende pijn en de bezorgde blik van River negeerde. Hij hield mijn trillende hand beet en zat te dicht bij me.

Er zat een grote bloedvlek op de gele stof van mijn jurkje, en hij plakte tegen mijn rug door het harde rennen. Ik besefte me nu pas wat er was gebeurd en ik voelde me vies en ik was bang.

Toen de vrouw klaar was, verdween ze naar de keuken en haalde een flink glas water en een pijnstiller voor me.

Ik bedankte haar met een trillende stem en wurmde mijn hand uit die van River, zodat ik het glas kon aanpakken.

'Wat is er gebeurd?' vroeg River eindelijk, terwijl hij me nog steeds bezorgd aankeek.

Ik blies mijn adem uit. 'I-ik ben bedreigd.'

'Wát?' Woedend stond River op. 'Door wie?'

'Door twee jongens,' zei ik zacht. 'Net zo oud als wij, denk ik.'

River stroopte de mouwen van zijn blouse op, alsof hij ze terplekke ging neerslaan. 'Vertel het hele verhaal eens. Van begin tot eind.'

'Nou ja,' begon ik, 'ik fietste naar school en toen stonden we me op te wachten. Ze noemden me slet en zeiden dat ze me kapot gingen maken, of zo.'

Fronsend beet River op zijn lip, wat er jammie uitzag maar die gedachte was op dit moment vrij ongepast. Ik keek dus vlug naar mijn arm, zodat ik niet afgeleid werd.

'Toen stak de ene mijn band lek en toen werd ik boos en sloeg ik hem, maar toen stak hij dat mes uit en raakte hij me in mijn arm.'

'En toen?' Hij stopte met ijsberen.

Schouderophalend peuterde ik aan het verband. 'Toen rende ik weg. Ze zeiden nog wel iets van: "We moesten haar alleen een beetje bang maken."'

River kwam weer naast me zitten en keek me bloedserieus aan. 'Kun je beschrijven hoe ze er ongeveer uitzagen?'

Ik werd zenuwachtig door zijn blik, dus sloeg ik mijn ogen neer en frunnikte aan de onderkant van mijn jurkje. 'Ik weet het niet zo goed eigenlijk. Ze waren wel Nederlands, denk ik. En ze hadden allebei een trainingspak aan.'

River gromde kwaad. 'Miranda.'

'Denk je?' Ik keek op, en merkte dat Rivers gezicht best wel dichtbij was, dus schoof subtiel een stukje naar achteren.

River knikte. 'Ik weet wie je bedoelt. Het zijn Ruben en Ruud.'

'Ken je ze?' Ik keek River verbaasd aan.

'Ja.' Hij snurkte spottend. 'Dat zijn de neefjes van Miranda, die kwamen mij ook een keer in elkaar slaan toen ik het uitgemaakt had.'

'Welke keer?' grapte ik.

'De eerste keer.' River keek me grijnzend aan. 'Ze stonden om elf uur 's avonds opeens aan de deur met de mededeling dat ze me in elkaar kwam slaan.'

Ik moest nu ook wel een beetje lachen. 'En toen?'

'Toen heb ik gezegd dat als ze niet heel snel oprotten, ik de pitbull zou loslaten.'

'De pitbull die je niet hebt dus.' Ik grinnikte.

River knikte. 'Ik weet dat Miranda's hele familie bang is voor honden, ze haten ze en vinden ze vies.'

Hm, dat kon nog weleens van pas komen.

^*^*^

Nadat River me, achter op zijn fiets, thuis gebracht had. Beloofde hij me plechtig dat hij me iedere dag op kwam halen als ons rooster gelijk was. Dat betekende dus iedere woensdag en donderdag.

Mijn moeder was ontzettend geschrokken van het verhaal en vond dat ik aangifte moest doen, maar daar had ik echt geen zin in, want dan moest ik ook vertellen waarom ik aangevallen was en bovendien ik wilde alleen maar douchen en slapen.

Uiteindelijk ging ik in bad, zodat mijn verbonden arm niet nat zou worden en bleef die maandag lekker de hele dag in bed en mijn moeder kocht zelfs een hele zak Engelse drop voor me.

Dinsdag ging het al iets beter, maar mijn arm deed nog steeds belachelijk veel pijn, dus besloot mijn moeder dat het beter was als ik nog even een dagje thuisbleef – waar ik natuurlijk geen enkel bezwaar tegen had.

's Middags kwam Liz langs en ik beloofde haar plechtig dat ik woensdag weer netjes naar school zou komen.

A/N: Zo lekker vechten, dat is echt belangrijk vind ik. Ik was vrijdag op een verjaardag en daar was een bijna-gevecht, altijd leuk. Opgedragen aan Unlessenger omdat het kan.

Trouwens: ik wil jullie allemaal super erg bedanken voor het voten, waardoor ik nu dus bijna 1.350 votes heb (!!!)