Zonder omhaal

Hoofdstuk 15: Boterham met grillworst

Die woensdagochtend was ik zó ontzettend zenuwachtig, dat ik geen hap door mijn keel kreeg, dus sloeg ik het ontbijt maar even over.

River stond keurig netjes op me te wachten aan het einde van de straat en ik begroette hem met een knuffel.

'Hoe is het met je arm?' vroeg River toen we richting school reden.

Ik haalde mijn schouders op. 'Gaat wel. Hij doet niet meer zoveel pijn, maar ik voel hem nog steeds.'

Hij glimlachte naar me. 'Het komt wel goed, en ik zal ervoor zorgen dat die jongens je niet meer aanvallen.'

'Wauw.' Ik legde een hand op mijn hart. 'Bedankt, bodyguard.'

Hij grijnsde.

Toen we het schoolplein op fietsten, stond Miranda ons al op te wachten. Haar blik voorspelde niet veel goeds en de blik van haar vriendin al helemaal niet.

Ik raakte in paniek en fluisterde tegen River: 'Kunnen we nog vluchten?'

'Tortelduifjes!' begroette ze ons. 'Hoe gaat het ermee? Niet zo goed, zo te zien.' Ze knikte naar mijn verbonden arm.

Ik gromde. 'Je ogen doen het prima. Nog wel.' Met een gebalde vuist keek ik haar aan, ik had zin om haar ogen in haar kassen te stompen.

River pakte mijn vuist beet, en al vlug kalmeerde ik een beetje. 'Miranda,' zei hij vriendelijk, maar ik zag dat hij zijn kaken op elkaar klemde.

'Ho, ho,' zei Claudia op het moment dat we ze wilden passeren. 'Jullie mogen zo weg, nu nog niet. Miranda heeft eerst nog wat te zeggen.'

'Ja,' viel Miranda haar bij, 'inderdaad.'

Ik zuchtte diep en rolde overdreven met mijn ogen. 'Snel graag, we hebben haast.'

'Oké, ten eerste.' Ze stapte op River af en pakte hem in één keer op zijn bek.

In eerste instantie was ik te geschokt op iets te zeggen of te doen. Gelukkig deed River het voor me, en hij duwde Miranda van zich af. Zijn ogen schoten vuur en hij duwde zijn nagels in zijn handpalm.

'En ten tweede.' Ze richtte zich op mij en lachte spottend naar me, terwijl ze haar hand naar achteren zwaaide en me vervolgens een harde klap in mijn gezicht gaf. Zó hard dat de tranen in mijn ogen sprongen.

River was laaiend. Hij pakte Miranda hardhandig beet en keek haar met een vernietigende blik aan. 'Je bent zíék,' zei hij. 'Je bent zo vreselijk ziek dat ik niet eens medelijden met je kan hebben. Wij zijn klaar, Miranda. Wij zijn klaar en dat weet je, we hebben het keurig netjes afgesloten.'

'Nee,' antwoordde Miranda boos en ze trok zich los uit zijn greep, 'zo ging het iedere keer, en uiteindelijk kwamen we toch wel weer bij elkaar.'

River sloeg een arm om me heen. 'Nu niet, Miranda. Ik heb Arwen nu, en ik wil niet dat je haar ook in je geschifte theorieën betrekt.'

Snuivend bekeek ze me. 'Je bent gewoon zijn sletje, Arwen.' Ze sprak mijn naam met zoveel minachting uit. 'Wat is dat trouwens voor een naam?'

'Nee, jíj was zijn sletje. Niet ik. En het maakt me niet uit hoe en wat jullie gedaan of gehad hebben, River en ik zijn nu samen en jij bent gewoon een zielig, gefrustreerd meisje die haar neefjes iemand laat neersteken.' Pas nu viel het me op dat iedereen zich als een soort paparazzi om ons heen had gevestigd.

'Neersteken?' riep iemand. 'Heeft ze jou neergestoken?'

Mensen bekeken ons geschrokken en vol argwaan – vooral Miranda – en ik werd een beetje licht in mijn hoofd dus ik trok River mee naar binnen en rende zo snel mogelijk richting de eerste de beste stoel.

Trillend liet ik mezelf neerzakken en River knielde voor me neer en hield mijn handen beet. 'Gaatie?'

Ik knikte en keek hem aan. Ik glimlachte toen ik in zijn groene ogen keek, ze deden me nog steeds denken aan baggersloten. Maar dan wel hele mooie baggersloten. Met donkergroene spikkels.

Hij glimlachte terug en zijn blik ging over mijn gezicht. Het viel me op hoe dichtbij zijn gezicht was, en ik zag hoe zijn adamsappel bewoog en hoe hij langs zijn lippen likte.

Mijn blik schoot heel kort naar zijn lippen en zijn ogen hingen ook op de mijne. Zenuwachtig beet ik op mijn onderlip toen ik zijn adem langs mijn gezicht voelde strijken.

Opeens voelde ik zijn lippen op die van mij, ik sloot mijn ogen maar op dat moment was het alweer voorbij. Hij stond op en stak zijn hand naar me uit. 'Kom, Arie, we moeten naar de les.'

Nog een beetje van mijn à propos nam ik zijn hand aan. Toen ik naast hem richting het juiste lokaal liep, keek hij me schuin aan met een grijns. Ik keek terug en kneep mijn ogen grijnzend tot spleetjes.

Hij had me zojuist een vrijbrief gegeven.

^*^*^

Toen Liz en ik ons in de pauze bij River en zijn vrienden aan tafel vestigden, gaf ik River eerst een kus op zijn wang voordat ik ging zitten. Dat leverde een eigenaardige blik van Lucas op.

'Wat?' vroeg ik, terwijl ik mijn best deed om mijn lachen in te houden. River bekeek me met open mond. Ha!

'Krijg ik geen kusje?' Lucas trok een pruilmondje.

Ik maakte een snuivend geluid en maakte een propje van het aluminiumfolie dat om mijn brood zat en gooide die naar zijn hoofd. Hij dook behendig weg en keek me triomfantelijk aan.

'Sukkel,' mompelde Liz, ze rolde met haar ogen.

Lucas boog zich zich naar Liz. 'Hoe noemde je me nou?'

'Leuke verassing, hoor,' zei River tegen mij.

Ik grijnsde naar hem terwijl ik een hap van mijn boterham met grillworst nam. 'Van jou ook, daarstraks.'

'Nee, joh,' antwoordde hij, 'dat was geen verassing. Die kon je al van mijlenver zien aankomen.'

Ik gaf hem een plagerig duwtje. 'Dat komt vast door je voorspelbare persoonlijkheid.'

River legde zijn handen gekruist over zijn borst. 'Au, ziel gescheurd.'

Grijnzend antwoordde ik: 'Mission accomplished.'

'Nee, echt,' zei hij zielig, 'mijn ziel is écht gescheurd. In honderd kleine stukjes.'

'Och, nee, toch!' antwoordde ik dramatisch. 'Hoe kan dit ooit weer goedkomen?'

'Een kusje?'

Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Dacht het niet, dan is het geen verassing meer.'

'Maar dat geeft niets.' Hij glimlachte engelachtig. 'Ik hou namelijk ook helemáál niet van verassingen.'

'Dat scheelt dan maar weer mooi! Dan krijg je ook niks voor je verjaardag.'

Hij trok een pruilmondje.

'Ah, wat zielig. Wil je ook een boterham met grillworst?'

A/N: Opgedragen aan liefsjoellee :D

P.S.: grillworst is lekker.