Zonder omhaal

Hoofdstuk 5: Held van de dag

Wij waren zonder meer niet de enige met het plan om eens een lekker dagje op het strand door te brengen. Want zodra we aankwamen was het hele strand al bedekt met gekleurde parasols en handdoeken.

Uiteindelijk vonden we een plekje, vlak naast een groepje giechelende meiden van onze school. En zodra we onze spullen uitgestald hadden, hoorde ik ze alweer giechelen.

In mijn ooghoek bekeek ik ze. Ze droegen allemaal een minibikini en een enorme zonnebril. Om het te compenseren, dacht ik.

Zonder nog meer aandacht aan ze te besteden, gingen Liz en ik op onze handdoeken liggen.

'Warm, hè?' verzuchtte Liz, terwijl ze zich insmeerde met zonnebrandcrème. 'Ik wist dat het warm zou worden, maar zo warm?'

Ik wapperde met mijn handen voor mijn gezicht. 'Ik weet het.' Loom sloot ik mijn ogen, tegen de brandende zon.

Een moment later voelde ik wat kouds en nats op mijn gezicht. Met een ruk schoot ik omhoog om vervolgens in het grijnzende gezicht van River te kijken.

'Hoi, Arie.' Hij keek me aan met een triomfantelijke grijns.

Ik stond op van mijn handdoek, klopte het zand van mijn bips en gaf hem vervolgens een knuffel.

'Ben je genezen van je kater?' fluisterde ik grijnzend in zijn oor.

Hij grinnikte. 'Maar natuurlijk, Arie.'

Lachend liet ik hem los en liet stiekem mijn ogen over zijn bovenlichaam glijden. Omnomnom.

'Gaan jullie mee het water in?' Hij gebaarde naar zijn vrienden elkaar probeerden te villen in de zee.

Ik keek naar Liz, die haar schouders ophaalde. 'Prima.'

'Oké!' Hij pakte mijn hand en trok me mee naar het water.

Toen we bij het water waren, voelde ik voorzichtig met mijn teen hoe koud het was. IJskoud. Steenkoud.

Voordat ik mezelf kon terugtrekken, had River mij al over zijn schouder gegooid en rende hij het water in.

Gillend sloeg ik op zijn rug, roepende dat hij mij nu los moest laten. En dat deed hij. In de zee.

Ik nam snel een hap adem, voordat ik kopje onder ging. En zodra ik boven was, sloeg ik boos tegen zijn borstkas aan. 'Klootzak,' siste ik.

Hij lachte en nam mijn vuisten in zijn handen. 'Alsof je daar wat van meent.'

'Ja!' Ik trok mijn handen los en draaide me met mijn rug naar hem toe, waardoor ik zijn vrienden en Liz geamuseerd zag kijken.

Liz had zich ondertussen al aangesloten bij River's vrienden en had haar gesprek met één van de jongens gestaakt om mij uit te lachen.

Plots voelde in een paar armen om mijn zij en de warmte van een lichaam tegen mijn rug.

'River,' siste ik, 'sta niet zo in mijn nek te hijgen.'

Hij lachte een vrolijke lach, alsof er niks aan de hand was en dat wij de enige twee hier in de zee waren. 'Het spijt me, prinses. Vergeef je me?'

Ik gromde wat onverstaanbaars. 'Waarom prinses?'

Hij grijnsde. 'Omdat je je als een verwend prinsesje gedraagt.'

'En bedankt?' Ik draaide me om en keek hem schuin aan. 'Hoe noemde je Miranda dan?'

Hij keek verbaasd. Hij vroeg zich waarschijnlijk hetzelfde af als ik deed: waarom vergelijk ik mijzelf constant met Miranda.

Toen ik me goed en wel beseft had dat hij me daar geen antwoord op zou geven, voelde ik mijn wangen rood worden en dook ik snel de zee in, hem met me mee trekkend.