Zonder omhaal

Hoofdstuk 13: Verkering en verliefd

De rest van mijn vrijdagavond lag ik te balen in bed. Balen dat ik zover was gegaan bij River, maar aan de andere kant balen omdat Miranda mijn avondje uit had verpest.

Nadat Liz had meegedeeld dat Miranda mij de hersens in kwam slaan, vertrokken Liz en ik met de noorderzon. Ook Lucas en River verlieten de Stadscirkel per direct, want niemand had zin in het dramatische en sensationele gezeik van Miranda Gallon en haar siameesje Claudia.

Nu lag ik met een banaan, een reep Tony's (de oranje) en mijn laptop in bed naar Aladdin te kijken en ik voelde me rot over hoe ik River had achtergelaten. De alcohol was al weer aardig weggezakt, en de waas die voor mijn ogen had gezeten, was opgelost tot een wolk van schaamte.

River en ik hadden ge-bijna-zoend en als ik erover nadacht, gaf het me een vreemd gevoel.

Zuchtend keek ik naar Aladdin en Jasmine, die de tijd van hun leven leken te hebben op een vliegend tapijt. Waarom was ik niet gewoon een Disneyprinses? Dan wist ik tenminste zeker dat ik zou eindigen met iemand die echt van me hield, en hoefde ik geen relaties te faken.

Ik nam een hap van mijn banaan en keek op de wekker. Het was precies twaalf over twaalf en ik was nog lang niet moe, dus besloot ik een berichtje naar Liz te sturen. Ik pakte mijn mobiel en merkte op dat ik drie nieuwe berichtjes had.

River: flrhsowjekq

Oké, hier ging ik niet op in. Waarschijnlijk liep zijn kat over zijn toetsenbord of zo.

Er waren nog twee berichten van een onbekend nummer.

Onbekend: Voor als je het nog niet doorhad, je gaat kapot. Ik zorg ervoor dat je helemaal naar de klote gaat en dat je iedereen je zal haten.

Onbekend: O en dapper hoor, dat je voor me vluchtte vandaag.

Ik zuchtte en rolde met mijn ogen.

Arwen: Succes ermee, ik ben benieuwd!

Vervolgens maakte ik een schermafbeelding en stuurde deze naar Liz met de tekst: Mijn laatste uur heeft geslagen.

Ik probeerde me te concentreren op de film terwijl ik mijn banaan opat. Ondanks dat ik de film al zo'n honderd keer had gezien, vond ik het nog steeds leuk om te kijken.

Precies op het moment dat er iets spannends ging gebeuren, vloog mijn kamerdeur open. Ik schrok zo erg, dat mijn banaan uit mijn handen glipte en op mijn toetsenbord terecht kwam, waardoor mijn laptop crashte.

'Fúck,' schold ik.

'Nou, Arwen!' berispte mijn moeder, die mijn kamer binnenkwam. 'Let eens even gauw op je taalgebruik!'

Ik kreunde. 'Sorry, ma. Het leven zit gewoon niet altijd mee.'

'Nee, dat blijkt maar weer.' Ze wandelde naar binnen en sloeg haar badjas wat steviger om zich heen. 'Waarom kijk je zo sip?'

'Omdat,' legde ik uit, 'ik van je schrok, waardoor mijn banaan op mijn toetsenbord viel en mijn film nu opeens uit beeld verdwenen is.'

'Welke film?'

Ik keek haar vragend aan. 'Eh, Aladdin. Hoezo? Dat heeft toch geen enkele toegevoegde waarde aan mijn hele probleem?'

'Jawel,' antwoordde mijn moeder. 'Want je weet allang hoe die film afloopt.'

'Ja, dat weten jullie toch ook onderhand wel van Lord of the Rings! En jullie blijven die boeken ook maar lezen!' kaatste ik, op mijn teentjes getrapt, terug.

'Nou, zeg.' Mijn moeder kwam naast me op bed zitten. 'Is er soms nog meer aan de hand?'

'Nee,' zei ik nors, 'er is niks.'