Extra.

977 25 0
                                    

နှစ်ပေါင်းများစွာကြာပြီးနောက်....

ပြတင်းပေါက်နားကထိုင်ခုံလေးမှာ
ထိုင်​​နေသည့်အမျိူးသမီးကြီး အတိကျပြောရရင် အဘွားကြီးတစ်ဦး လက်ဖက်ရည်သောက်နေသည်ပေါ့။
ထိုစဥ်သူမအနားကို ​ခြေ လှမ်းယိုင်ယိုင်လေးတွေနဲ့လျှောက်လာသည့် နောက်ထပ်အဘွားကြီးတစ်ဦး

"အဘွားကြီး.."ကွဲရှရှ ခေါ်သံကြောင့် သူမလှည့်ကြည့်လိုက်သော် သူမသိပ်ချစ်ရသည့် တစ်ဦးတည်းသော လူသား​လေး မောင်...။

"မောင်နော်"

"မဟုတ်ဘူးလား။ခုနန်းကအဘွားကြီးဖြစ်နေပြီနော်"

"အဲ့တော့မချစ်ချင်တော့ဘူးလား"

"ဟင့်အင်း မောင်ကိုယ်တိုင်လဲအဘွားကြီးဖြစ်နေပြီလေ။မောင်ပြောချင်တာက မောင်ကတိတည်ပါတယ်နော်"

"ဟင်ဘာကတိလဲ။"ကြောင်တောင်တောင်လေးလုပ်လာသည့်သူမ။မျက်နှာထက်ပြေကျနေသည့်သူမ
ရဲ့ဆံနွယ်ဖြူ တွေကိုသပ်တင်ပေးပြီး..

"နန်းကတော့လေ။အမြဲမေ့တယ်။မောင်ပြောထားတယ်လေ အသက်တွေကြီးပြီးအဘွားကြီးဖြစ်တဲ့ထိ နန်းအနားမှာ မောင်ရှိနေပါ့မယ်လို့လေ။"

သူမကခုမှသတိရသွားဟန်နှင့်...။

"ကျေးဇူးပါနော်"

"ဘာအတွက်လဲ"

္"ပေးထားတဲ့ကတိတွေကို တည်နိုင်အောင်ကြိုးစားပေးလို့"

"တစ်ခုတော့ကျန်နေသေးတယ်"

"ဘာများလဲ"

"တည်နိုင်တဲ့နေ့တော့ပြောပြပါ့မယ်"

"​ေသတဲ့ထိ ချစ်သွားမယ်ဆိုတဲ့့ကတိလား။"

"ဒါပေါ့"

"မောင်တည်နိုင်မှာပါ။"

"တည်နိုင်အောင်လဲ​ြကိုးစားမှာပါ"

"နောက်တစ်ခုရ​ှိ သေးတယ်လေ"

"ဟင်ဘာကျန်သေးတာလဲ"

"ဟောမောင်မေ့ပြီ။အရင်ထွက်မသွားပါဘူးဆိုတဲ့ကတိလေ"

"မောင်မတည်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ။ မောင်နန်းဆီက ထွက်သွားဖူးတယ်လေ"

"ဟင့်အင်း မောင်တည်နိုင်အောင်ကြိုးစားလို့ရသေးတယ်။ဒီလောကကြီးကနေ မောင်အရင်ထွက်မသွားလိုက်ပါနဲ့နော်"

မပိုင်သည့် ပန်း(completed)Where stories live. Discover now