Kabuk Bağlamış Yaralar

Kalbim Sendin, Sen Gittin Ben Öldüm.

Yeni bölüm burada aaa

Oy vermeyi unutmayalım!

Fikri Karayel- Yol

Günü Gelir- Dedüblüman

Yol arkadaşım- Suzan Hacıgarip(mutlaka dinleyin)

Sevgili prensesim
#####

Asena Bige Yıldırım

Valizimi kapatırken kafam hala karışıktı. Ben buradan gittiğimde o yaralar kapanacak mıydı?

Cevabı hayırdı. Ama en azından bu gerçekle daha az yüzleşecektim. Çünkü ben askeriyeye her adım attığımda o ana tekrar dönüyordum. Belki tepkilerim fazla sertti ama içim bir türlü soğumuyordu. Bu da hareketlerime yansıyordu.

Dün babam, evime gelmişti. Onu affetmem için bir sürü şey söylemişti. Gittiğim için kendini suçluyordu. Bence de suçlamalıydı.

Buraya ilk geldiğim gün babam yerine Karan'ı görmüştüm. İçimden demiştim, bu ne kadar yiğit bir adam diye. Maviş maviş gözleri dikkatimi çekmişti.

Babam beni çok özlediğini söyleyip bana sarılmıştı. O an, uzun zaman sonra kendimi güvende hissetmiştim. Bir daha babamın kollarında ağlayabilecek miydim bilmiyordum. Ya da eskisi kadar güvende.

Hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı düşüncesi canımı yakmıştı.

Valizimi yataktan kaldırıp yerde sürükleyerek kapıya götürdüm. Gitmeme az kalmıştı.

İçimde bir boşlukla ayrılacaktım. İstanbul'a vardığımda telefonla kimseyi aramayacaktım. Heyecanlı heyecanlı yaşadığım şeyleri babama anlatmak için beklemeyecektim.

İnsan hayatta bir çok şeyi denemeliydi, tatmalıydı. Yalnızlığı, aile olmayı, mutluluğu ya da acıyı. Belki de böyle olması gerekiyordu diyerek kafamdaki kötü düşünceleri susturdum.

İstanbul'a vardığımda orada beni bir araç bekliyor olacaktı. Beni direkt adliyeye götürecekti. Ondan sonra da kalacağım yeri ayarlayacaktım. Bunu yapmak biraz sürecekti. Bugün sanırım otelde kalacaktım.

Telefonumu çıkarıp saate baktığımda 1,5 saatimin kaldığını gördüm. Yavaştan evden çıkmalıydım. O yüzden odada daha fazla durmadan çıktım. Garip bir şekilde Karan bu süre boyunca bana bir kez bile ulaşmamıştı. Ondan bunu beklediğimden değildi de sadece günlerce benim için çabaladığını düşününce bu sessizliği garip gelmişti. Belki de vazgeçmişti. Olabilirdi. Sevdiğini söylerken yalan bile söylemiş olabilirdi.

İnkar etsem de birinin benim için çabaladığını bilmek hoşuma gitmişti.

Ona dair içimde oluşan o ufak olumlu duyguları da silmiştim. Tekrar güvenip hayal kırıklığına uğramak belki de bende daha büyük bir yıkıma yol açardı. Kendimi korumak için bu sınırı korumalıydım.

Evden çıktığımda soğuk havanın esen rüzgarı bana çarptı. Bu irkilmeme neden oldu. Ama daha fazla üşümemek için arabama bindim. Çok fazla eşya almamıştım. İstanbul'da kalma gibi bir durum olursa diğer eşyalarımı aldırtırdım.

Arabamı çalıştırdım. İstikamet havalimanıydı. Belki bir daha adım atmamak üzere gidiyordum. Bu his garipti çünkü ben buraya ait olduğumu hissetmiştim. Demek ki yanlış hissetmişim.

Yollar biraz kapalıydı. Ama yine de ilerleyebiliyordum. Hava soğuk olduğu için klimayı açmıştım. Arabanın içi gayet sıcaktı.

Araba kullanırken kısa bir an gözüm telefonuma kaydı. Bir bildirim bile yoktu. Ama hemen başımı iki yana sallayıp önüme bakmaya devam ettim.