Beware of Señorita Maria Clara

Prologue

Maria Clara's POV

Wearing my new school's uniform that looks modern-spanish filipino style, I drove recklessly sa mabatong daan patungo sa unmentioned academy. At ano nga uli ang name ng school? It was something like heritage of cultural filipinos, something traditional, ahhhh, I remember, It's West Upi Filipino Heritage Academy. What a name, right? Sino naman kaya ang nagpangalan ng school, its so old fashion.

Speaking of name, it is not my responsibility to tell who I am. But since I getting bored travelling, it is your lucky day to know the infamous Senyorita Maria Clara Contes Ibarra. My mother, Donya Rebecca Contes-Ibarra, gave birth to a young lady, that's me of course, during the night of Friday the 13th! My father known as Don Migo, Miguel Infantes Contes-Ibarra, is a well rich man. He’s a tycoon when it comes to businesses, owned a lot of airlines, restaurants, cruises, and other resorts located all over the world.

I, Senyorita Maria Clara, do not want to inherent his riches. I want a carefree life, I want a free country na hindi pinapakialaman ang mga gusto ko. Pero what a young lady like me could do to laws made by man. Kaya sobrang saya ko when Mom talks about how free the place I am going to, walang batas na umiiral sa lugar na iyon. How wonderful it is, tama?! Unfortunately, it is my last school I could enroll. Blocklisted na ako kahit sa mga schools na hindi ko pa nasubukang pasukan. How pitiful it is!

My car almost shut when I drove sa daang napakataas, mabuti na lamang at kinaya ng engine. Pagdating sa tuktok na daan, halos malula ako sa susunod na babaybayin ko.

“Freakin' road!” napahampas pa ako sa manobela.

I started the engine kasi bigla na lamang itong huminto kanina, pero I lost my patience when it does not starting.

“paksshett na sasakyan ‘to!”

Lalabas na sana ako when a group of people starts to appear out of nowhere, nasa harapan sila ng aking sasakyan. Maayos silang nakahilera wearing such a hat made in cogon and clothes na halatang hindi na napapalitan.

I let my head out of my cars window. "What do you want?!" I asked not minding how dangerous the situation is, "tumabi nga kayo't baka di ako makapagtimpi!"

Bumalik ako sa pag-start ng kotse pero sadyang minamasa ata ako ng kalangitan. How good would it be? Napansin kong umabante ang nasa gitna.

"Nais namin ang sasakyan mo Senyorita." Tugon ng sa tingin ko'y boss ng grupo."Ibigay mo ng tahimik para walang aberyang mangyayari sa'yo!"

Inilabas ko uli ang ulo ko sa bintana ng sasakyan.

"At kung ayoko." saad ko na nagmamatigas. I’m not asking, will never be, sa ganitong mga situation.

"Kung ganun, wala kaming pagpipilian Senyorita" may halong pagbabanta ang kaniyang boses."Maayos kaming nakiusap pero sadyang matigas ka. Sisihin mo ang iyong sarili sa masamang mangyayari sa'yo"

Napataas naman ang kilay ko sa sinabi niya. Me, of all people, may gagawin silang masama? And what? Sisisihin ang sarili, na-ah, never do I regret for the things I did.

Napansin kong inilabas niya ang kaniyang itinatagong pamalo na sinunod naman ng kaniyang mga kasama.

"Bullsh*t people" I said, I returned my head inside of my car. Kinuha ko ang shotgun na nasa front seat lamang nakapatong. "Sorry people, self-defense"

Bumaba ako ng sasakyan at walang pag-aalinglangang kinasa ang hawak na baril. They stopped on their track noong makita nila akong tinututok ang shotgun sa isa sa kanila.

Bang!