KIRGIN RUHLAR

30. Bölüm Klinik Açılışı

2 hafta içerisinde sonunda kendime yer bulmuştum. Üzerime kırmızı crop altına da siyah kot şort giyindim. Saçlarımı salık bırakıp hemen aşağı Alaz'ın yanına gittim. Normalde Akın ile gidecektik ama satılır düşüncesi yüzünden bugün Alaz ile beraber bakmaya gidecektik. Alaz garajdan motorunu çıkarmıştı. İkimizde bindik ve bulduğum yerin konumuna gelmiştik. Emlakçı bize gezdirdiğinde hem resimlerdeki gibi hemde hayalimdeki gibiydi. Ön ve arka bahçesi vardı ve tek katlı üç odalı bir evdi. Uygun fiyatlı olduğu için parayı verip satın almıştım. Eşya bakmaya pazar günü Akın ile gidecektik. Alaz ben eve bıraktığı zaman kendisinin işi olduğunu söyleyip evden ayrıldı. Birkaç saat sonra zil çaldı. Kapıyı açtığımda karşımda Talha vardı. Kapıyı tam kapatacakken kapıyı itekledi ve içeri girdi.

"Siktir git Talha!" dedim sinirle.

"Aaa bak şimdi çok alındım." dedi gülerek.

"Ne istiyorsun?" dedim.

"Bana dün görüldü attın ve bunu gelip yüzüne söylemem gerektiğini düşündüm." dedi sinirle bakarak.

Acı çekip onu mutlu etmemi istiyordu bunu fark etmiştim. Aklıma gelen şeyler gülümseyerek konuştum.

"Senin kankan nerede?" dedim.

"Sana ne lan!" dedi sinirle üzerime yürüyerek.

"Bana bak uzak dur benden!" dedim sinirle.

Yanıma yaklaştı, iyice dibime girdi ve tamam ittirecekken konuşmaya başladı.

"Akın sana ailesi hakkında yalan söyledi ve diğerleri bu durumu biliyor. Birde sana çok kötü bir haberim var abin seninle bir daha asla konuşmayacak haberin olsun güzellik." dedi kulağıma fısıldayarak.

Evden hızlı çıkıp gitti. O gitti ben de yere çöktüm. Kafanı dizlerinin üstüne koyup ellerimle kapattım. Çok korkuyordum bizden birisine bir şey olmasından, abimin benimle konuşmamasından, her şeyin yine yeniden tekrarlanmasından, Akın'ın polislik hayatını biterse kendimi kötü hissederdim. Sonuçta benim yüzümden olurdu. Hayatımın en mutlu zamanında hep ortaya çıkıyorlardı. Mutluluğumun içine edip benim her şeye en baştan düşünmemi sağlıyorlardı. Düşüne düşüne başım ağrıyordu. Eve birisinin girdiğini duyunca kafamı kaldırdım. Abimin geldiğini fark ettim. Abim tam bir şey diyecekken açık olan camdan taş atıldı. Sinirle oraya doğru ilerlerken beni durdurdu ve aynı anda gittik. Taşa bağlanmış olan kağıdı açıp okumaya başladım. "Dediklerimden sonra böyle olman çok keyifliydi. Dediklerimi özellikle de abinle ilgili olanı unutma." diye bir yazı yazmıştı Talha. Sinirle kağıdı buruşturup fırlattım. Abim okumuş muydu? Hiç bilmiyordum. Koltuğa geçtim.

"Gene ne oldu da anlatmayacaktın?" dedi abim karşıma oturarak.

Yüzüne baktım bir şey diyemedim çünkü Talha'nın abim hakkında dediği şeyler tekrardan aklıma dolandı. Ya ben cidden affetmezse? Ya onun tam tersi olursa? Ne olıp ne olmayacağını bilmediğimden kafam çok karıştı.

"Masal sana bir soru sordum cevap ver!" dedi abim bağırarak.

Bir anda korkuyla sıçradım.

"Ben- of boşver." dedim ve merdivene doğru yürüdüm.

"Tamam Masal şimdi Ben seninle konuşmuyorum ama eğer böyle yapmaya devam edersen seni ciddi anlamda bir daha hiç konuşmayacağım." dedi abim.

Baktım. Baktı. Anlatmayacağımı fark edince tekrar konuşmaya başladı.

"Peki sen bilirsin Masal." dedi ve yanımdan hızlıca yukarı çıktı.

Abimin odasının kapanma sesi gelince, hemen kendi odama çıktım ve motor anahtarımı aldım. Garajdan motorumu çıkardım ve Talha'nın kaldığı eve doğru sürdüm. Son olaylardan sonra Talha ve Barış'ı araştırdım beraber yaşadıklarını bulmuştum. Gittiğim zaman ikisinden birisi kapıyı açacaktı. Hangisi açarsa açsın suratına güzel bir imza bırakacaktım. Hızlı bir şekilde varmıştım. Motorun plakasını çıkardığım için hızlanmıştım. Motoru kapının önüne bırakıp sinirle kapıya vurmaya başladım. Kapıyı Talha açmıştı.