RED TYPEWRITER

S2_12: چشمای طوسی یکسان

همه ی ما گاهی حماقت می‌کنیم و این حماقت پرخون تر از چیزی بود که برامون گفته بودن .
مثلا تصمیم میگیری از دین و مذهبی که برات انتخاب کردن فاصله بگیری اما مثل باتلاق به کفشت چسبیده و تو جای اینکه بیای کفشتُ در بیاری با اَره مچ پاتُ میبری.
                          نویسنده ***

.

.

.

گلادیس با لباس زرق برقی گرون‌قیمتی به طرف طبقه‌ی بالا می‌رفت تا با برادرزاده‌ی عزیزش صحبتی داشته باشه . با دود سیگاری که کل اتاق رو گرفته بود اخمی کرد :
[ تهیونگ عزیز من! قرار شد سیگارُ ترک کنی یه وقت روزنامه‌نگارا نمیگن چه رئیس‌جمهوری هستی که اعتیاد داره؟ ]

تهیونگ درحالی که کتشُ درآورده بود و چند دکمه از لباس سفیدش باز شده بود با آستین های بالا رفته بهش نگاه می‌کرد و ادامه‌ی سیگارشُ می‌کشید.
گلادیس چشمی نازک کرد :
[ بگذریم اومدم بگم ماسیمو امشب منتظرته بهتر نیست به خودتون یه فرصتی بدی؟ ]

تهیونگ همچنان ساکت نگاهش میکرد . میتونست متوجه بشه چقدر نفرت ازش ساطع می‌شه این احترام تا کی دوام داشت ؟ ادامه داد :
[ قبول کردم امگای سلطنتی رو پیدا کنم و دارم سعی میکنم مگه نمی‌بینید علیاحضرت ]

آلفا ابرویی بالا داد و بلاخره سیگارشُ خاموش کرد :
[ امپراتریس ]

گلادیس چشماش درشت شد :
[ چیزی گفتی والامقام؟ ]

تهیونگ سرد نگاش کرد :
[ امگای سلطنتی نیست. اگر من امپراتوری دستمه پس ایشون میشن امپراتریس من .. فهمیدی؟ ]

به تدریج صداش بالا می‌رفت:
[ بهتره امگای منتخب ماسیمو رو هر چه سریع تر برگردونید میلان . کمی کارم تو این کشور طول میکشه]

گلادیس میخواست چیزی بگه که با اجازه‌ی ورود نخست وزیر سیسیلی دهنش بسته شد و احترامی گذاشت . اونوو با لبخند محترمی روبه روش نشست :
[ اخم نکن جاش میمونه شب عکاسا برای این چون و چروک اخلاقی یه بیانه‌ی تاکسیک دیگه میدن بیرون ]

تهیونگ به مجله های زیادی که رو میز هتل بود خیره شد هتلی که زبان زد همه بود .
یک ساختمان بلندمرتبه و هتل در ایالات متحده آمریکا ، که در منهتن واقع شده.