De weddenschap

《chapter 4》

'Beep beep,'
Argh, ik doe mijn kussen over mijn hoofd om de wekker niet te hoeven horen, maar hij blijft maar beepen. Vermoeid druk ik de wekker uit en stap uit bed.

Als ik mijn schooltas inpak, besef ik dat ik wiskunde en economie allebei niet gemaakt heb. Ik heb nu geen tijd meer om het te maken, dus ik kan alleen maar hopen dat ze niet gaan controleren en er niet achter komen dat ik het niet af heb. En anders, het is nog maar de eerste week, misschien zijn ze dan nog niet zo streng.

Ik pak alle spullen die ik nodig heb voor school en fiets in een slakkentempo richting het schoolgebouw, ik heb nog tijd zat.

Het 1e uur heb ik meteen biologie, ik ga bij het raam zitten en wacht tot Dylan komt. Maar als het 5 over half 9 is, is hij er nog steeds niet. Ik begin me net zorgen te maken als de deur van het lokaal open gaat. Dylan komt binnenlopen alsof hij de koning zelf is.
"Waar kom jij zo laat vandaan?" vraagt meneer Bruce met een frons in zijn voorhoofd.
Dylan loopt zonder te reageren naar de plek naast mij en gaat zitten. Ik kijk hem vragend aan, maar hij reageert niet. Hij buigt zich over ons verslag em begint er aan te werken. Ik besluit dat het niet mijn zaken zijn, en begin hem te helpen.

¤¤¤

10 minuten voor de bel gaat, hebben Dylan en ik ons verslag al af en ingeleverd. Ik zit verveeld met mijn pen te spelen en zie dat Dylan onopvallend op zijn mobiel zit. Als hij doorheeft dat ik probeer mee te kijken, kijkt hij me met opgetrokken wenkbrauwen aan en vergrendeld zijn telefoon.

'Kan je het lezen?' vraagt hij.

'Uhm, sorry, ik heb niks gelezen, ik wist niet dat het zo geheim was.' Zeg ik terwijl ik bijdraai en naar mijn pen kijk waar ik nog steeds verveeld mee zit te spelen. De laatste paar minuten zit ik nog wat ongemakkelijk niks te doen, maar dan gaat gelukkig de bel en loop ik snel het lokaal uit naar Frans.

Frans heb ik zonder Dylan en dat vind ik op dit moment een hele aangename gedachte. Ik snap niet waarom ik zo nieuwsgierig was naar wat hij aan het doen was. Als ik bij het lokaal aankom, ga ik naast Claire zitten.

Bij wiskunde en economie kom ik niet in de problemen om het niet gemaakte huiswerk. Het is nog de eerste week dus ik heb geluk. Na economie begint mijn weekend. Als ik thuis ben, plof ik de bank neer en zet het liedje 'dollhouse' van Melanie Martinez op vol volume aan. Ik ben de enige in huis dus ik begin keihard mee te zingen en ga helemaal op in het liedje. Het is eindelijk weekend, ik heb de eerste schoolweek én een opdracht met Dylan overleefd! Maandag krijgen we ons cijfer terug, en volgens mij was ons verslag niet dramatisch slecht.

In het weekend doe ik niks nuttigs, ik lig lekker lang in mijn bed en kijk pretty little liars of the vampire diaries. En voor ik het weet, is het maandag. Ik heb het zesde uur biologie, en omdat de projecten klaar zijn, ga ik naast Mel en Claire zitten. Als meneer Bruce binnenkomt, begint hij meteen met het uitdelen van mapjes. Ik verwacht dat het de cijfers zijn, dus ik zit gespannen te wachten tot Dylan of ik ons mapje krijgt.
Meneer Bruce heeft nu alle mapjes uitgedeeld en ik heb geen mapje. Wat dus betekent dat Dylan het heeft.
'Yeaah woohh' hoor ik opeens iemand door de klas roepen.
Als ik besef dat degene die dat riep Dylan is, verstijf ik. Dat hij zo vrolijk is, kan maar één ding betekenen.
'Raad eens wat we hebben Qinn!' roept Dylan zodat de hele klas het kan horen.
Ik draai me langzaam om en kijk hem aan. Hij houdt ons mapje omhoog. Als ik kijk wat er op staat, zie ik een grote, rode 8 staan. Ik zou willen dat ik door de grond kon zakken.

De rest van de les zit ik stil op mijn stoel terwijl ik Dylan en zijn vrienden de hele tijd hoor lachen. Ik voel hun ogen in mijn rug prikken.

Na biologie begint mijn laatste uur: economie. Voordat ik naar het lokaal loop, ga ik nog even naar de wc. Voor de spiegel probeer ik mijn haar een beetje te fatsoeneren en daarna loop ik naar het economielokaal. Het lokaal is al bijna helemaal vol. Gelukkig zie ik nog een lege plek aan het raam. Ik loop er snel heen en ga zitten om daarna bijna de hele les uit het raam te staren. Ik ben bang voor wat er komen gaat, wat zal Dylan mij laten doen?