De weddenschap

《chapter 14》

Een half uur later is de pasta pesto klaar en loop ik met twee borden naar de eettafel. Ik zet de borden op tafel en roep Dylan dat het eten klaar is. Ik heb geen idee waar hij is, maar ik hoop dat hij me gehoord heeft, anders moet ik hem straks ook nog gaan zoeken. Dat is nou niet echt iets waar ik zin in heb. Gelukkig komt Dylan al aanlopen als ik zelf net op de stoel zit. Hij begint meteen te eten.

'Dit hebben wij lekker gemaakt zeg,' zegt Dylan.

'Wij?' vraag ik, mijn wenkbrauwen opgetrokken.

'Ten eerste heb ìk gekookt, jij hebt niks, noppes, nada gedaan, ten tweede, er is geen wij, alleen maar jij en ik,' zeg ik, en dan eet ik weer rustig verder.

'Hmpf,' reageert Dylan maar hij zegt verder niks meer.

Als we het eten allebei ophebben, breng ik de afwas naar de keuken. Ik wil net beginnen met afwassen als twee handen me achteren bij de heupen wegtrekken.

'Afwas kan later wel,' fluistert Dylan in mijn oor.

Ik voel zenuwen komen, Dylan is veel te dichtbij. Ik druk zijn handen van mijn heupen, draai me om en zet mijn handen tegen zijn borst.

'Dylan, stop, wat doe je?' vraag je, maar ergens onderin weet ik het antwoord wel, en dat is niet een antwoord dat ik leuk vind.

Dylan is en blijft een player, als hij eenmaal denkt dat je hem ook maar een beetje aardig vindt, gaat hij er helemaal voor.

De enige reactie die ik krijg van Dylan is dat hij zijn handen over mijn handen op zijn borst legt en zijn ogen focust op mijn ogen.

Ik probeer mijn handen weg te trekken, en gek genoeg lukt dat, Dylan heeft me losgelaten.

'Sorry,' zegt hij, 'ik dacht... nevermind, loop je mee naar boven? Dan kan je je omkleden en daarna gaan, als je wilt.'

Eenmaal boven neem ik mijn kleren mee naar de badkamer en kleed ik me snel om. Als ik mijn eigen, veel comfortabelere kleren weer aanheb, tref ik Dylan in zijn slaapkamer. Hij ligt op bed en zit zichzelf te vervelen met zijn telefoon.

'Nou, dan ga ik maar,' deel ik mee, 'tot maandag.'

Dylan springt van zijn bed als ik dit heb gezegd, 'wacht, ik heb nog één laatste opdracht voor vandaag.'

Ik kijk hem afwachtend aan, een laatste opdracht en na vandaag nog maar 2 dagen, dat kan ik wel volhouden. Dylan gaan voor mij staan, en naar mijn idee weer veel te dichtbij.

'Zoen me,' is zijn opdracht.

'Wat? Ben je nou serieus? Ik zou nog liever een week extra shit opdrachten voor je doen,' ik ben alle goede momenten van vandaag meteen vergeten als hij dit van mij vraagt. Hoe kan hij nou verwachten dat ik hem ga zoenen. Ik weet niet wie hij denkt dat ik ben, of wat ik voel, maar dit ben en voel ik dus absoluut niet.

'Ja?' vraagt Dylan met twijfel in zijn ogen, 'jij voelt onze connectie toch ook?'

'Dylan, er is geen ons, en ik geloof er niks van dat jij een connectie voelt, je doet dit allemaal puur om mij in bed te krijgen,' de afschuw is duidelijk in mijn stem te horen als ik dit tegen Dylan zeg.

Hij kijkt mij in de ogen aan en zegt niks.
'Geef toe dan, waarom zou je anders zo aardig doen?' dring ik aan. Mijn handen beginnen vuisten te vormen en ik voel tranen zich vormen.
'Ik kan niet ontkennen dat ik je in mijn bed wil, maar...'
Voordat hij zijn zin kan afmaken, onderbreek ik hem, 'oke, duidelijk Dylan'.
Voordat hij verder kan praten draai ik me om en loop weg, ik hoef zijn smoesjes niet aan te horen.

'Qinn, wacht,' roept Dylan.

Ik weet niet waarom, maar ik doe wat hij zegt, misschien hoop ik dat hij sorry zegt, dat hij toch een aardige jongen kan zijn. Ik draai me om naar Dylan en wacht tot hij wat zegt.

'Waarom ben je nou zo boos?' Vraagt hij.
'Ik ben niet boos, ik ben gekwetst, daar zit een verschil in.'
'Je liet me ook niet uitpraten! Je liep meteen weg, je hoort gewoon wat je wil horen. Plus dat ik toch ook niet weten dat ik zoveel impact op je heb,' verdedigt Dylan zichzelf.
'Het is niet dat jìj impact hebt op mij, maar het feit dat een of andere jongen alleen maar aardig doet omdat hij met je naar bed wil. Dat doet pijn Dylan, dat is vernederend!' Ik veeg de gevallen tranen ruw van mijn wangen.
'Hoe moet ik nou weten dat je opeens gevoelens voor mij begint te krijgen!'
Na deze zin voel ik de frustratie hevig opkomen. Hij maakt het mijn fout dat hij een vieze player is.
'Ik heb GEEN gevoelens voor jou, je mag er dan goed uitzien, maar ik zal nooit op iemand vallen die denkt dat hij elk meisje zomaar kan krijgen.' Als de zin klaar is, raakt mijn wijsvinger zijn gezicht bijna aan. We stonden inmiddels zo dichtbij elkaar dat ik zijn cologne kon ruiken, en damn, die ruikt goed. Opeens krijgt hij weer die bekende grijns op zijn gezicht. Ik kijk hem boos aan.
'Wat valt er te lachen?'
Hij zegt niks maar haalt alleen zijn duim over mijn gezicht waarmee hij de nieuw gevallen tranen wegveegt. Boos sla ik zijn hand weg. Hij hoeft geen tranen weg te halen die hij heeft veroorzaakt. Maar in plaats van dat hij nu afstand zou moeten nemen, pakt hij mijn heupen vast. Ik trekt me tegen zijn gespierde lichaam aan, en doet niks op mijn gestribbel uit.

'Zeg me dat je dit niet voelt,' zegt hij als hij zijn gezicht dichtbij de mijne brengt.

Ik kan niet ontkennen dat ik niks voel, het lijkt alsof mijn hele lichaam in brand staat. Maar no way dat ik dat aan hem ga toegeven.

'Laat me los Dylan,' zeg ik met een zwak stemmetje terwijl ik mijn hoofd van hem wegdraai. Ik loop weg en dit keer loop ik net zo lang door tot ik buiten ben en Dylan mij niet meer tegen kan houden.

Als ik thuis ben, loop ik meteen naar mijn kamer. Mijn ouder roepen me nog na, vragen wat er is, maar ze volgen me niet. Gelukkig maar, want dit is een onderwerp waar ik absoluut niet met hun over kan praten. Daarnaast weet ik zelf niet waarom dit mij zoveel pijn doet. Ik kruip mijn bed in met carry on, van Rainbow Rowell. Ik ben niet meer in de mood om ook de hele avond maar iets zinnigs te gaan doen, dus ik focus me op de geweldige wereld van dit nog geweldigere boek.

Als ik net een half uurtje aan het lezen ben, hoor ik zacht geklop op de deur.

'Qinn?' hoor ik de stem van Lotte zeggen.

Langzaam doet ze deur open en steekt haar hoofd door de deuropening. Als ze ziet dat ik als een cocon in bed lig, doet ze de deur helemaal open. Ik houd haar niet tegen en ze loopt naar mijn bed toe. Ik doe de deken omhoog en ze komt naast hij liggen.

'Hoi Lot,' zeg ik terwijl ik haar een aai over haar hoofd geef.

'Wat is er?' vraagt ze terwijl ze me met grote ogen aankijkt.

Ze is nog maar tien, maar ze weet het altijd precies als iemand ergens mee zit. Daarom vertel ik haar alles. Ik weet dat ze nog veel te jong is om dit allemaal te begrijpen, ik begrijp het immers zelf ook nog niet, maar ik moet het er even allemaal uitgooien. Ik vertel haar over het biologieproject, de weddenschap, verschillende opdrachten, ik vertel haar zelfs over het uitgaan en het dansen met Dylan. En dan vertel ik haar dat ik niet weet wat ik voel, en dat ik niet weet wat ik moet doen.

Als ik ben uitgepraat, voel ik wat tranen op mijn wangen, van frustratie en het feit dat ik niet snap waarom ik me zo voel. Lotte kruipt tegen mij aan en ik sla mijn armen om haar heen. Zo vallen we omarmd in slaap in mijn bed.