De weddenschap

《chapter 5》

Ongemakkelijk schuif ik de stoel naast hem naar achteren en ga zitten. Als ik een week alles mocht vragen van iemand die ik niet echt mag, zou ik nooit willen dat diegene naast mij komt zitten. Ook niet als ik hem of haar er dan mee irriteer.

Mijn leraar deelt mee dat we de hele les zelfstandig moeten werken. Jammer genoeg ziet Dylan dit als een kans om een gesprek met mij te beginnen:

"Ik weet al wat je morgen moet doen, en over morgen, en de dag na overmorgen." Zegt hij geheimzinnig.

Ik kijk hem aan maar zeg niks, dan buig ik me over mijn Nederlands boek en probeer te werken. Ik hoor Dylan lachen en praten tegen James die aan de andere kant naast hem zit. Op wonderbaarlijke wijze vliegt de les voorbij en is het pauze. Ik loop met Mel en Claire naar de pauzeplek. Als we net zitten komt Alice ook aangelopen. Ze kijkt mij met grote aan en komt naast mij zitten.

"Moet je mij niet wat vertellen?" vraagt ze.

"Uh..." ik kijk haar vragend aan. Zeg niet iets over Dylan, zeg please niet iets over Dylan.

"Dylan! Weddenschap? Iedereen heeft het er over."

Ik zucht geïrriteerd, Dylan en zijn populairigheid, natuurlijk weet iedereen dit meteen. Ik probeer het verhaal kort uit te leggen aan Alice, maar ze blijft maar vragen stellen waardoor de uitleg de hele pauze duurt en ik niet heb kunnen eten. Ik schrik me dan ook rot als de bel gaat.

Ik loop met een hongerig gevoel naar de Franse les. Frans is deze week mijn leukste vak, zonder Dylan. De lerares is er nog niet, wat me verbaast, ze is meestal al in het lokaal als we aankomen. Ik ga met Claire achteraan zitten en wacht tot de bel gaat. Na 10 minuten nog steeds geen lerares, komt er een man binnen met de mededeling dat Frans uitvalt.

Claire en ik kijken elkaar aan, "Starbucks!" roepen we tegelijk. Claire en ik gaan in vrije uren bijna altijd naar Starbucks. Starbucks is gewoon een must.

We lopen naar onze fietsen en rijden richting de Starbucks, wat maar 5 minuutjes duurt. Als we aankomen, is het heel erg druk. De rijen zijn ontzettend lang. Ik kijk Claire teleurgesteld aan, maar ze gaat al in een rij staan.

"Niks houdt mij tegen bij Starbucks." Legt ze uit. Ik ga lachend bij haar staan en we wachten op onze buurt. Na 10 minuten hebben we eindelijk onze bestelling en kunnen we een plek zoeken om te zitten. We lopen de hele winkel door, maar er is serieus geen één vrije tafel.

"We kunnen wel vragen of we bij hem mogen zitten. Hij zit toch alleen." Zegt Claire wijzend naar een jongen die inderdaad alleen zit.

"Uh.. we kennen hem niet ee..." wil ik tegenstribbelen maar ik wordt al meegetrokken door Claire. Als we bij de tafel aankomen, kijkt de jongen vragend op.

"Is er iets?" vraagt hij.

Ik zeg niks en laat Claire het woord voeren, ik ben niet echt het meisje die met vreemden praat.

"Mogen we er bij komen zitten? Alle andere tafels zijn vol."

De jongen knikt en Claire en ik gaat zitten. De jongen stelt zich voor als Rick. Hij blijkt ook 16 te zijn en bij ons op school te zitten. Ik heb hem nog nooit gezien, maar ik heb dan ook geen 1 les met hem. We blijven nog een half uur bij de Starbucks met Rick, en het is heel gezellig. Na het uitwisselen van onze nummers, gaan Claire en ik weg, Rick blijft zitten want hij heeft nog een uur vrij.

10 minuten voordat het volgende lesuur begint, komen Claire en ik op school aan. We hebben nu muziek, dus lopen we naar de 1e verdieping. Wanneer de bel gaat lopen we het lokaal in. Ik hoop stiekem dat we nog steeds met ritme bezig gaan, ook al waren we afgelopen maandag al klaar met de opdracht die er mee te maken had. In het lokaal ga ik naast Claire in de kring van stoelen zitten. Na ongeveer een minuut komt er een ander meisje, Eef, naast mij zitten. Ik draai naar Claire toe om weer een discussie over Liam Hemsworth en Josh Hutcherson de hottie te houden. Opeens valt Claire stil en kijkt naar iets schuin achter mij. Ik kijk haar vragend aan en draai me om naar waar haar blik heen gaat. Dylan. Hij heeft zijn armen over elkaar heen geslagen en kijkt mij grijnzend aan.

"Ben je de weddenschap nou al vergeten?" vraag hij.

Oh nee! De weddenschap, hij wil dat ik de hele dag naast hem zit.

"Waarom wil je eigenlijk dat ik de hele dag naast je zit? We mogen elkaar niet."

Dylan negeert mijn vraag en trekt aan mijn post omhoog om me vervolgens mee te nemen naar 2 stoelen naast elkaar. Met een plof ga ik naast hem zitten en kijk bang naar een lachende Claire die nu aan de andere kant van het lokaal zit.

Waarom ben ik dan ook zo'n nerd en wil ik goede cijfers halen? Met Dylan? Dylan betekent nooit iets goeds. Net als we zitten komt de leraar binnen.

"Vandaag gaan we beginnen met een muziekstuk in groepen!" deelt hij mee. Geen ritme meer, denk ik teleurgesteld. Dan dringt tot me door dat we dus ook moeten gaan zingen. Zingen voor de klas is aller ergste wat er kan gebeuren tijdens een muziekles.

De leraar maakt 3 groepen. Nou eigenlijk wijst hij gewoon de eerste 10 van de kring aan als een groep, de volgende 10 als een groep en de laatste 9 vormen samen een groep. Dit zorgt er voor dat ik niet bij Claire zit en wel Dylan. Fijn, heel fijn.

We hebben deze les de tijd om een liedje te kiezen, taken te verdelen en alvast te oefenen. Volgende week maandag mogen we nog een les oefenen en volgende week woensdag moeten we opvoeren. De groep waar ik in zit bevat bijna alleen maar jongens, allemaal ook nog eens vrienden van Dylan. Nadie, die aan de andere kant naast mij zit, en ik zijn de enige 2 meisjes. We gaan met de groep naar een studio om daar een liedje te kiezen. Ik hou mijn mond en laat de rest kiezen, ik hoop gewoon dat ik een achtergrond stem of een instrument mag bespelen. Uiteindelijk kiezen de jongens en Nadie, die wel veel meepraat, voor het liedje Vertigo van Jason Derulo met Jordin Spark. Ik had nooit verwacht dat deze groep jongens een liefdesliedje zouden kiezen.

Nu we een liedje hebben gekozen, moeten we de rollen verdelen. 1 meisje moet Het stuk van Jordin Sparks zingen, 1 jongen het stuk van Jason Derulo, 1 op de piano, 2 op keyboard en de rest moet achtergrondstemmen doen.

Met heel mijn hart hoop ik dat ik niet het stuk van Jordin Sparks hoef te zingen. Ik kijk Nadie aan, ze kijkt terug.

"Ik ga wel op de piano," zegt Nadie, mijn mond valt open, dat betekent dat ik moet zingen. "ik kan namelijk totaal niet zingen," deelt ze verder mee.

"Ik kan ook niet zingen, ik wil ook helemaal niet zingen!" spreek ik haar tegen.

Ik kijk de groep rond en kijk als laatst naar Dylan. Hij heeft alweer een grijns op zijn gezicht. Een grijs op zijn gezicht is voor mij waarschijnlijk niet positief.

"Ik zeg dat jij gaat zingen, Qinn," zegt hij gemeen.

Nu heb ik er dus niks meer tegen in te brengen, hij maakt wel gebruik van de weddenschap nu.

Uiteindelijk zingen Dylan en ik de hoofdstemmen en speelt Nadie op de piano. Het blijkt dat Nadie 3 jaar op pianoles heeft gezeten en heel makkelijk noten kan lezen. Daarom beginnen we meteen te oefenen met piano en zang. De jongens die keyboard spelen, gaan naar een andere studio. Gelukkig zingen we nu nog zonder microfoon. Maar volgende week moet het met microfoon, ik wil dit zo niet. Ik probeer al redenen te bedenken om volgend week niet naar school te hoeven terwijl Nadie het stuk oefent zonder dat Dylan en ik meezingen. Het laatste kwartier van de les besluiten Dylan en Nadie dat we nu ook wel mee kunnen zingen.

Alle zenuwen beginnen zich nu te uiten en trillen en zweten. Ik schaam me te pletter. En dit is alleen nog maar voor een kleine groep. Ik probeer het trillen te verbergen door een beetje heen en weer te schuiven op mijn stoel. Maar volgens mij heeft Dylan mij door, hij lacht me namelijk half uit. Hij wil er wat van zeggen, maar Nadie begint te spelen en Dylan moet zingen.

Wow, omg! Is het enige wat ik denk als hij begint met zingen, hij kan mega mooi zingen. Ergens komt de stem me heel bekend voor, maar ik kan het niet plaatsen.

Mijn mond hangt nog open van verbazing, en dan moet ik zingen.

a/n

Sorry dat deze update meer dan een maan duurde!
Maar ik moest nog even in het schoolritme komen, en aangezien ik nu vakantie heb, kon ik mooi een hoofdstuk schrijven!
Heel erg bedankt voor het lezen, stemmen en reageren !:)
Reacties en stemmen maken me altijd vrolijk van binnen.

x