De weddenschap

《Chapter 11》

Zuchtend loop ik het pashokje in met de tijgerbroek. Dylan stond om 11 uur voor de deur om me oh zo gezellig mee uit winkelen te nemen. De eerste stop was de winkel waar hij de broek met tijgerprint had gezien. Het is een winkel met allemaal, naar mijn mening, rare dameskleding. Gehaast trek ik de broek aan. Als ik het pashokje uitkom om de broek aan Dylan te laten zien, was hij eiste, hoor ik een bekende lach. Een lach die niet van Dylan komt. Langzaam draai ik mijn hoofd in de richting van de lach.
'Die broek staat je beeldig, Qinn,' zegt Rick nog half lachend.
'Uh, hai, Rick' begroet ik hem vluchtig voordat ik mijn hokje weer inloop en snel het gordijn dicht trek.
Maar Dylan trekt hem meteen weer open zeggend dat hij nog naar de broek moet kijken, 'het is mijn geld, dus het lijkt me dat ik het recht heb om te kijken hoe hij je staat.'
Als Dylan de broek heeft goedgekeurd en ik weer mijn eigen kleren aandoe, hoop ik dat Rick inmiddels de winkel uit is gegaan. Hij zag mij èn in die broek, èn dat ik er samen met Dylan was. Tot mijn teleurstelling zie ik hem echter direct staan als ik mijn hokje uit loop. Hij staat met Dylan te praten, dat had ik nou nooit van mijn leven zien aankomen. Dylan en Rick zijn totaal niet dezelfde types. Argwanend loop ik naar hen toe en trek mijn wenkbrauwen vragend naar hen op. Precies op hetzelfde moment kijken ze opzij.
'Oke, creepy much...' mompel ik.
We lopen met zijn drieën naar de kassa, Dylan heeft besloten dat ik de tijgerbroek neem. Ondertussen deelt Rick mee dat ze hebben bedacht om ergens met zijn allen wat te gaan drinken. Blijkbaar liggen Dylan en Rick elkaar goed. Ik vind het erg apart maar probeer er niet te veel over na te denken, wat Dylan wil is toch wet deze week.
Als Dylan de broek aan het afrekenen is, komt Rick naast mij staan en buigt zich naar mij toe.
'Je poging om te verbergen dat je Dylan leuk vindt, is drastisch aan het mislukken,' zegt hij zacht, en hij gaat weer rechtop staan, net voordat Dylan betaald heeft en zich weer omdraait. Dylan en Rick lopen de winkel uit maar ik blijf geschokt stil staan met mijn mond een stukje open. Wanneer ze doorhebben dat ik niet volg, zegt Dylan, 'kom je nog, tijger?'
Snel schud ik mijn hoofd om weer bij zinnen te komen en volg hen. Ik ga naast Dylan lopen, maar niet voordat ik Rick een boze blik stuur, waardoor hij alleen maar moet lachen.
Eenmaal bij de Starbucks, waar we na veel discussie voor hebben gekozen, neem ik een simpele thee, ik houd niet van koffie. We gaan met zijn drieën naar een tafeltje en ik ga tegenover Dylan en Rick zitten. 'Dus, wat brengt jullie hier?' vraagt Rick.
Ik kijk opzij naar Dylan, als het aan mij ligt vertellen we niet dat hij wil dat ik een tijgerbroek draag. Ook al weet Rick van de weddenschap af, zolang ik er niet over praat, heb ik het gevoel dat het minder echt is. Maar er verschijnt een grijns op Dylans gezicht en ik weet dat het foute boel is.
'We zijn op date,' zegt hij met een zwoele stem.
Met een zucht rol ik mijn ogen, maar Dylan doet er niks op uit en begint te vertellen dat ik expres de weddenschap had gedaan zodat ik een week met Dylan om kon gaan. Op het moment dat hij begint te zeggen dat ik verliefd op hem ben, grijp ik in.
'Pardon, verliefd op jou? Laat me niet lachen,' deel ik mee.
'Rick,' ga ik verder, 'je moet niks geloven wat Dylan zegt.'
Rick kijkt me echter met een ondeugende glim in zijn ogen aan, hij gelooft mij niet.
'Wat deed jij eigenlijk in de stad, in een kledingwinkels voor dames?' vraag ik uit nieuwsgierigheid, maar ook om subtiel van onderwerp te switchen.
Opeens lijkt hij even zielig uit zijn ogen te kijken, maar dat is zo snel weer een vrolijke blik dat ik niet weet of ik het goed zag. Hij zegt dat hij iets voor zijn zusje moest halen. Maar zijn stem klinkt anders dan normaal. Ik besluit om er niet over door te vragen, als hij het niet wil delen, ga ik hem niet verplichten.
We praten nog even verder over koetjes en kalfjes. Ik zorg er voor dat Dylan niet meer over de weddenschap en deze zogenaamde 'date' begint. Wat hij maar al te graag wilt, hij probeert er wel minstens 5 keer over te praten.
Als we onze drankjes bijna ophebben, komt er een groep jongens schreeuwend binnen. Wat kinderachtig, denk ik als ik zie dat ze in mijn jaar zitten. Opeens staat Rick snel op, 'ik moet gaan, heb nog wat te doen,' zegt hij gehaast voordat hij de rest van zijn drankje weggooit en met een omweg naar de deur loopt. Hij ontwijkt de groep jongens. Snel volg ik hem naar buiten, en ik merk dat Dylan ook achter mij aanslentert.
'Rick, wacht,' roep ik als ik eenmaal buiten ben en zie dat Rick al bijna uit zicht is.
Blijkbaar hoort hij me nog wel roepen. Hij kijkt om en blijft staan. Ik kijk achter me om te zien dat de groep jongens in ieder geval nog binnen is, voordat ik Dylan meetrek in de richting van Rick.
'Wat is er aan de hand?' vraag ik.
Rick zegt echter dat hij gewoon haast had, hij was de tijd vergeten. Ik zeg tegen mezelf dat ik het wel een keer vraag als Dylan er niet bij is, misschien opent Rick dan meer.
'Nou, wij houden je niet tegen, wij moeten ook weer verder,' zegt Dylan in een verveelde stem. Ik kijk verbaasd opzij en geef hem een stomp met mijn elle boog. Een beetje meeleven met iemand die duidelijk van streek is kan geen kwaad.
Maar Rick wenst ons nog veel plezier met onze date, waarbij hij de nadruk op date legt, en gaat er vandoor.

Nadat we doei hebben gezegd tegen Rick, zijn Dylan en ik nog 4 uur in de winkelstraat geweest, echter zonder iets te vinden.Net als ik wil voorstellen dat we beter kunnen gaan, loopt Dylan winkel binnen. Hij loopt direct richting de dameskleding en zuchtend stap ik achter hem aan. Het is inmiddels 6 uur en ik heb honger. Meestal ben ik na 3 uur shoppen wel klaar. Tenzij ik in een boekenwinkel ben, dan kan ik het wel langer volhouden. Maar Dylan en boeken zijn geen geweldige combinatie, en een boekenwinkel hebben we vandaag dus nog niet gezien vanbinnen. Met tegenzin slenter ik achter Dylan aan terwijl hij kleding uit de rekken pakt. Na een eeuwig durend half uur, komen we eindelijk bij de pashokjes in. Met de kleding loop ik een hokje in. Bekijkend wat voor kleding Dylan heeft uitgekozen, hang ik de kleren op.
Hij heeft gekozen voor veel te kleine kleding. De laatste kledingstukken die ik tegenkom zijn echter wel te doen. Ik besluit om dat als een setje aan te trekken. Als ik mijn kleding laat zien aanDylan, knikt hij goedkeurend. Ik draag een korte broek, een shirtje met olifantjes en een soort jasje met gaatjes. Het ís een korte broek, maar het laat niet te veel zien. Natuurlijk heb ik het liefst geen korte broek, maar daar kom ik niet onderuit.
'Als je dit oke vindt, hoef ik de rest niet meer te passen neem ik aan? Die kleren kunnen echt niet Dylan,' deel ik mee.
Jammer genoeg spreekt Dylan me tegen, 'ik wil alles zien, en je moet doen wat ik zeg.'
Mijn ogen draaiend stap ik het hokje maar weer in.
Het volgende kwartier laat ik telkens ongemakkelijk de overige kleding zien. Bij de crop top die hij heeft uitgekozen, probeer ik zoveel mogelijk te bedekken met mijn arm. Dit was alleen van korte duur, want Dylan trekt hem meteen weg, zeggend dat hij het anders niet goed kan zien. Ik heb het gevoel dat de hele winkel naar ons kijkt en ik merk dat al het bloed naar mijn gezicht stroomt.
Als ik eindelijk alles heb gepast, besluit Dylan dat ik het eerste setje en de crop top neem. Gehaast trek ik mijn eigen kleding aan en loop met Dylan, die de nieuwe kleding inmiddels in zijn handen heeft, naar de kassa.
'Ga je nog stad vanavond?' vraagt Dylan nadat hij mij thuis heeft afgezet.
'Jup,' zeg ik terwijl ik met mijn hoofd knik, voordat ik de voordeur open en naar binnen loop. Eenmaal binnen draai ik me om, om de deur dicht te doen. Ik zie Dylan nog net zijn mond open doen om wat te zeggen voordat ik de deur voor zijn neus dichtgooi.

Die avond staan Claire, Mel en Alice voor mijn deur om ons klaar te maken. We gaan met zijn vieren uit, 'de stad in'. Er zijn twee cafe's heel populair in de stad waar je alle jeugd in het weekend kan vinden. Zelf ga ik niet vaak. Maar omdat het nieuwe schooljaar is begonnen, heeft de klas bedacht allemaal te gaan en elkaar daar te ontmoeten. Als we tegen een uur of één in het café aankomen, lopen met zijn vieren naar de bar om wat te drinken te halen. Ik bestel een cola, maar Alice heeft al 4 Bacardi-cola besteld en de gewone cola uit mijn hand getrokken. Eigenlijk was ik van plan later op de avond pas alcohol te drinken, maar het drankje zit nu toch al in mijn hand. Schuddend met mijn hoofd houd ik mijn glas naar voren om te proosten.
'Op het nieuwe schooljaar!'
We klinken onze glazen en nemen tegelijkertijd een slok. Na het proosten loop ik met Mel naar de dansvloer terwijl Alice en Claire willen blijven staan om zogenaamd met elkaar te kunnen praten. Ondertussen weten we allemaal dat ze gratis drankjes willen scoren bij de jongens.
De avond vliegt voorbij terwijl mijn hoofd steeds voller wordt en mijn portemonnee steeds leger. We zijn al veel klasgenoten en bekenden tegengekomen, waar we mee hebben geproost met een drankje. Tegen een uur of 3 begin ik al aan mijn zesde glas.
Net wanneer ik aan dat drankje begin, spot ik opeens een gezicht op de dansvloer die ik de hele avond nog niet had gezien. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht en ik loop naar de persoon toe.
'Hey Dylan! Jij ook hier?' schreeuw ik in zijn oor om over de muziek heen te komen.
Hij brengt zijn mond naar mijn oor. Ik huiver door de onverwachte warmte van zijn gezicht.
Ik kon toch onmogelijk wegblijven van je mooie lach.
Hij brengt zijn hoofd weer naar achteren en ik kijk hem verrast aan. Misschien komt het door de drank, maar ik voel me ontzettend aangetrokken tot Dylan. We houden oogcontact en ik onderdruk de drang om mijn hand op zijn wang te leggen.
Tot hij opeens mijn hand pakt en me in de rondte draait. Het drankje valt door de onverwachte beweging uit mijn hand en ik kijk geschrokken naar mijn beker die nu op de grond ligt.
'Dylan!' roep ik verontwaardigd.
Het drankje is echter al snel vergeten als ik zijn handen van achteren op mijn heupen voel en hij begint te dansen. Ik begin te lachen en probeer zijn handen weg te slaan. Hij geeft echter niet op en ik voel dat zijn mond weer richting mijn oor gaat.
'1 dans, tijger, wat houdt je tegen?'
En dan laat de drank me met hem meedansen.

A/n

Ik ben verschrikkelijk, oeps.