De weddenschap

《chapter 19》

Ik zit net een half uur in een boek te lezen als ik de voordeur open hoor gaan. Zonder er te veel over na te denken, lees ik verder. Maar dan worden mijn ogen groot. Ik besef me dat Dylan beneden zit en dat of Lotte thuis is van school, of mijn moeder terug van werk. Snel ren ik de trap af naar beneden. Als ik richting de woonkamer loop, hoor ik de stemmen van mijn moeder en Dylan al. Snel loop ik naar hen toe.

Dylan grijnst naar mij terwijl mijn moeder vraagt waarom Dylan, 'deze leuke jongen', zoals mijn moeder hem noemt, beneden zit en ik boven, en of hij blijft eten. Dylan reageert meteen dat hij graag blijft altijd, zolang dat geen probleem is.

Ik kijk Dylan boos aan maar kijk vervolgens onschuldig naar mijn moeder 'uh,' komt er uit mijn mond, 'ik was alleen even iets ophalen, maar nu jij thuis bent gaan we wel naar boven tot het eten.'

Ik pak een nog steeds grijnzende Dylan bij zijn arm en trek hem mee richting de trap.

'Leuk u te leren kennen!' zegt Dylan achterom tegen mijn moeder.

Ik rol mijn ogen en trek hem snel mee naar boven. Als we eenmaal in mijn kamer zijn, kijkt Dylan geïnteresseerd om zich heen, en ik besef me dat hij hier nog nooit is geweest. Opeens voel ik mij onzeker mijn kamer, ik heb overal foto's hangen en het is nou ook niet echt heel opgeruimd. Maar Dylan zegt er verder niks over en ploft neer op de stoel aan mijn bureau.

'Had je je moeder nog niet verteld over 'deze leuke jongen?' vraagt hij.

Ik rol mijn ogen en ga op mijn bed zitten tegen de muur. Ik blijf bij mijn besluit om hem gewoon geen aandacht te geven, ik hoop nog steeds dat hij vanzelf weg gaat. Ik pak mijn telefoon om Rick te appen of het toch bij mij kan. Bijna direct krijg ik een reactie dat hij om kwart over 7 bij mij kan zijn.

Dylan zegt verder niks meer maar na een kwartier komt hij opeens naast mij zitten op bed. Ik probeer zover mogelijk bij hem vandaan te blijven en kijk hem vragend aan. Hij schuift weer richting mij 'ik wil gewoon knuffelen,' zegt hij.

'Knuffelen?'

'Ja.'

'Nee'

'Volgens mij is er iets mis met oren, je zegt oke, maar ik hoor nee,' zegt Dylan terwijl hij zijn wijsvinger tegen zijn rechteroor drukt.

Dan slaat hij zijn om mij heen en trekt me tegen hem aan. Ik kom niet uit zijn sterkte omhelzing dus ik geef hem een awkward klopje op zijn rug met de verwachting dat hij zo wel loslaat. Dit doet hij alleen niet, en eerlijk gezegd voelt deze 'hug' niet verkeerd, dus uiteindelijk sla ik ook mijn armen om hem heen. Zolang het bij een knuffel blijft, kan het geen kwaad, toch? Na een tijdje laat ik los en ik merk dat hij nu ook loslaat. We blijven naast elkaar zitten, dicht naast elkaar. De stilte die tussen ons in valt is niet ongemakkelijk, maar juist heel aangenaam.

'Eten!' wordt er even later naar boven geroepen door mijn moeder. Ik loop met Dylan naar beneden en ga aan tafel zitten bij mijn moeder en Lotte, die inmiddels ook thuis is gekomen. Ik kan moeilijk van Dylan vragen om nu nog weg te gaan, al helemaal sinds mijn moeder hem zo leuk blijkt te vinden.

'Waar is papa?' vraag ik aan mijn moeder.

Meestal is hij wel gewoon thuis bij het eten, maar ze zegt dat hij er zo aan komt, hij staat slechts in de file. Tijdens het eten voeren we vooral een gesprek over koetjes en kalfjes, tot mijn moeder vraagt of zijn ouders het wel goed vinden dat hij hier eet.

'Oh,' mompelt hij, 'ja, het maakt ze niet uit waar ik ben, ze zijn zelf ook niet thuis.'

Hij kijkt ongemakkelijk naar zijn eten en neemt een hap zonder er verder op in te gaan. Ik besef me dat hij het hier liever niet over wil hebben, en al helemaal niet met mijn moeder en Lotte erbij.