De weddenschap

《chapter 26》

Dylan reageert meteen, hij verplaatst zijn handen van mijn heupen naar mijn nek en beweegt ons naar achter tot ik met mijn rug tegen de deur sta. Dan trekt hij zijn hoofd terug en kijkt me met een vragende blik aan, 'weet je het zeker?'

In plaats van iets te zeggen, pak ik zijn gezicht vast en trek deze naar mij toe, tot onze lippen elkaar weer raken. Mijn handen bewegen zich naar zijn haar, wat ontzettend zacht voelt.

Ik ben aan het zoenen, vliegt er door mijn hoofd, met DYLAN. Het besef komt binnen, maar ik realiseer me dat ik dit al een hele tijd wilde doen, met Dylan. Ik voel Dylan glimlachen tegen mijn lippen aan, en ik voel ook een lach op mijn gezicht komen. Als dit is wat zoenen is, snap ik niet dat ik zo lang gewacht heb. Dit wil ik vaker, maar vaker met Dylan. Hij breekt de zoen en buigt zijn hoofd wat naar achter maar blijft me vasthouden, 'wow.'

Ik geef een onzeker lachje, 'ja, dat was...' maar ik heb geen woorden om uit te leggen wat het was.

Ik kijk vlug naar zijn lippen voordat ik Dylan weer aankijk, 'moeten we het nog een keer doen?' vraag ik zachtjes.

Een halve grijns verschijnt op zijn gezicht, maar ik kan zien dat het een oprechte lach is, van blijdschap. Hij buigt langzaam weer naar voren.

---

Net voor het eten is Dylan naar huis gegaan, om zijn spullen voor het strand te halen. 'Om 7 uur ben ik er weer,' beloofde hij voordat hij weg ging. Ik stond bij de deur om hem uit te zwaaien, en hij gaf me snel een kus op de lippen voordat hij op de scooter stapte. Dit bracht de kriebels die net een beetje gezakt waren, weer net zo hard terug.

Om kwart voor 7 zijn we klaar met eten en ren ik snel naar boven. Als ik boven ben, bel ik direct Claire. Na 3 keer rinkelen neemt ze op.

'Claire!' roep ik enthousiast in de telefoon.

Claire reageert met een enthousiaste 'Qinn!' en voordat ik kan zeggen dat ik voor het eerst heb gezoend, met Dylan, vraagt ze of er wat gebeurd is met Dylan.

We zijn nog steeds aan het praten als de bel gaat. Ik kijk op de klok en zie dat het al 7 uur is. Dat betekent dat Dylan er is, ik krijg meteen weer een zenuwachtig gevoel, maar dit keer is het een positief zenuwachtig gevoel.

'Claire, ik moet gaan, Dylan is er, we gaan zo naar het strand,' zeg ik in de telefoon.

'Geen gekke dingen doen he,' zegt Claire met een lach in haar stem voordat we beide ophangen.

Als ik de deur opendoe, staat Dylan daar met een grote tas en een brede lach op zijn gezicht. Ik doe een stap opzij zodat Dylan naar binnen kan komen.

'Sorry, ik moet mijn spullen nog pakken,' zeg ik voordat ik voor Dylan uit weer naar boven loop.

Ik voel dat hij achter mij aan de trap op loopt, en mijn hart klopt in mijn keel. Ik kijk vluchtig achterom en als ik oogcontact maak met Dylan, draai ik me snel terug en ren het laatste stukje de trap op.

Dylan lacht zachtjes, 'zenuwachtig, tijger?'

Ik negeer hem en loop mijn kamer in. Dylan ploft neer op mijn bed terwijl ik naar mijn kledingkast loop om een geschikte strandoutfit te zoeken.

'Krijg ik geen welkomstkus?' vraagt Dylan vanaf zijn positie op het bed.

Ik kijk over mijn schouder naar Dylan en kijk hem met een schuine blik aan, maar dan beginnen de twijfels te komen. Hoe zit het nu tussen mij en Dylan? Voordat ik er verder over na kan denken en Dylan erover kan beginnen, neem ik snel mijn gekozen outfit mee naar de badkamer.

Net als ik klaar ben met omkleden, gooit Dylan de deur van de badkamer open en loopt op mij af.

'Hey,' roep ik verontwaardigd, 'ik had hier naakt kunnen zijn, weet je.'

'Weet ik,' zegt hij kalm met een grijns op zijn gezicht, 'dat had ik helemaal niet erg gevonden.'

Ik rol mijn ogen en loop langs Dylan heen weer terug naar mijn kamer. Dylan volgt mij en ik kijk hem vragend aan als we weer in mijn kamer zijn, 'ik dacht dat je in de badkamer moest zijn?' vraag ik.

'Ik wil zijn waar jij bent,' zegt hij nonchalant.

'Wauw,' lach ik, 'charmant Dylan.'

Dylan ploft weer neer op mijn bed, maar dit keer trekt hij mij mee het bed op.

'Wat doe je?' vraag ik verrast. Ik ben boven op Dylan beland, en hij plaatst ons zo dat ik op zijn schoot zit. Mijn gezicht naar hem gedraaid en mijn benen links en rechts van hem.

'Mag ik?' Dylan kijkt me aan met een serieuze en vragende blik.

Als ik me realiseer dat hij vraagt of hij me mag zoenen, word ik kortademig en voel ik mijn wangen branden. Maar deze zenuwen zijn er niet omdat ik het niet wil, 'ja', zeg ik zachtjes, en Dylan wacht geen seconde voordat hij zijn lippen op de mijne legt.

---

Als het kwart voor 8 is, zijn we op het strand aangekomen en staan we naast elkaar richting het water te kijken. De zonsondergang is bezig, en de paar wolken die in de lucht hangen, zijn knaloranje. Ik kijk opzij naar Dylan en zijn gezicht gloeit in de laatste zonnestralen van de dag. Hij lijkt ontspannen. Zonder er zo lang over na te denken dat ik me weer zal bedenken, ga ik nog wat dichter bij Dylan staan en leg mijn hoofd op zijn schouder. Dylan legt zijn arm om mijn schouder heen, en ook ik voel me nu helemaal ontspannen terwijl we samen de zon in het water zien verdwijnen.

Wanneer de zon helemaal onder is, ga ik weer rechtop staan, maar de arm om mijn schouder blijft liggen. Dylan begint te lopen en houdt mij dicht tegen zich aan. We lopen een tijdje in een stilte, maar het is een fijne stilte. Ik denk terug aan de dag, aan de momenten met Dylan. Ik vraag me af wat dit voor ons betekent, wat er in Dylan's hoofd omgaat.

'Dylan?' ik besluit het gewoon te vragen, we kennen elkaar inmiddels goed genoeg om dit soort gesprekken aan te gaan. Toch?

Hij kijkt vragend opzij en ik vertel hem wat er in mijn hoofd omgaat. Het blijf even stil als ik mijn zegje heb gedaan, maar Dylan haalt zijn arm niet weg.

'Wat wil jij?' vraagt hij dan. Ik hoor een trilling in zijn stem. Ik draai mijn hoofd opzij en zie dat Dylan strak voor zich uitkijkt, is hij zenuwachtig voor mijn antwoord?'

Ik stop met lopen en Dylan stopt ook. Ik ga voor hem staan en wacht tot hij mij aankijkt. 'Ik wil dat ik niet zomaar iemand ben die je aan de kant schuift als ik je verveel, ik wil dat het oprecht is. Maar ik wil ook dat jij dit ziet zitten, ons ziet zitten.'

Dit keer reageert Dylan wel meteen op wat ik zeg. 'Ik zie ons zitten, oprecht, ik dacht dat ik daar inmiddels wel duidelijk in was,' zegt hij met een grijns.

Ik merk opeens dat we bijna tegen elkaar aan staan. Dan buigt Dylan zijn hoofd naar voren, maar niet voordat zijn blik kort naar mijn lippen gaat voordat ze weer in mijn ogen kijken. Nu ben ik degene die hem een grijns geeft. En dit keer weet ik niet wie het initiatief neemt, maar voor ik het weet zijn we aan het zoenen.

'Vallende ster, doe een wens' Dylan wijst naar boven en zie nog net de vallende ster. We liggen op een kleed dat Dylan mee had genomen naar het gestrand. Arm tegen arm, been tegen been. Ondanks de koele avondlucht, heb ik het niet koud met Dylan naast mij.

'Waar heb jij voor gewenst?' vraag ik Dylan.

Het blijft even stil, en dan voel ik dat hij mij aankijkt. Ik draai mijn hoofd opzij, onze neuzen bijna tegen elkaar aan. Het valt me opeens op dat Dylan's wangen rood worden, zo rood dat het te zien is in het donker.

'Ik heb iets voor ons gewenst,' begint hij. Ik kijk hem stil aan. 'Voor ons, officieel ons.' De vlinders in mijn buik maken salto's en er verschijnt een lach op mijn gezicht.

'Als, uh, als jij dat wil, natuurlijk' voegt Dylan eraan toe.

Ik leg mijn hand op zijn wang en kijk hem diep in de ogen aan, 'ik heb precies hetzelfde gewenst,' zeg ik voordat ik hem een kusje op zijn neus geef.

Er ontstaat een grote grijns op Dylan's gezicht. '20 september, een dag voor in de boeken.'