De weddenschap

《Chapter 10》

Dylan ^ (Cody Christian)

'Wow,' reageer ik verbaasd als ik zijn kamer zie.

De vorige keer dat ik bij Dylan was, was deze netjes. Vandaag is het tegenovergestelde het geval. Ten eerste liggen er overal vieze kleren en tijdschriften, maar er zit ook allemaal verf op zijn raam. Ik kijk opzij naar Dylan die mij half lachend aankijkt.

'Heb je expres zoveel troep gemaakt?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.

Hij probeert me onschuldig aan te kijken maar ik weet het echte antwoord al. Ja, hij heeft dit expres gedaan, zodat hij me kan bevelen op te ruimen. Eigenlijk had ik van hem ook niet anders moeten verwachten.

'Ik zal wat spullen voor je ophalen, jij mag wel vast beginnen met opruimen,' zegt Dylan terwijl hij zijn kamer weer uitloopt.

Traag zet ik een stap in zijn kamer en kijk om me heen, waar the hell moet ik beginnen? In de hoek zie ik een wasmand staan, een lege wasmand. Ik loop erheen en houd hem onder mijn arm vast.

Ondertussen is Dylan met schoonmaakspullen de kamer weer in komen lopen. Hij zet de spullen neer en ploft op bed neer om vervolgens zijn ogen te sluiten. Ik rol mijn ogen en beweeg richting de schoonmaakspullen. Al lopend gooi ik alle was van de grond in de wasmand. Als ik mijn eindbestemming heb bereikt, is de wasmand al halfvol. Aangezien ik nu toch al met de grond bezig ben, maak ik die als eerst schoon. Nadat de grond opgeruimd en netjes is, begin ik met zijn nachtkastjes. Ik ben blij dat Dylan zijn ogen nog steeds dicht heeft, want ik sta erg dichtbij en ik voorkom ongemakkelijke momenten liever. Na de nachtkastjes is zijn bureau aan de beurt, en als ik al een half uur met zijn overvolle bureau bezig ben, spot ik een papiertje met handgeschreven bladmuziek. Hij schrijft muziek! Ik kijk naar de titel en zie dat het liedje 'Playing With Thoughts' heet. Naar de noten kijkend pak ik het blaadje op loop richting Dylan die nog steeds op bed ligt. Jammer weer dat ik totaal geen noten kan lezen en dus geen idee heb hoe de melodie gaat. De titel komt me ergens bekend voor, maar dat kan natuurlijk toeval zijn.

'Heb jij dit geschreven?' vraag ik aan hem als ik naast zijn bed sta.

Ik laat heb het blaadje met de muziek zien maar hij grist hem uit mijn handen en legt hem snel onder zijn kussen.

'Dat is niet voor jouw ogen,' zegt hij en hij sluit zijn ogen weer alsof er niks is gebeurd.

Verbaasd kijk ik hem aan. Mag ik niet weten dat hij muziek schrijft? Ik vind het juist leuk als mensen dat doen, ik droom ervan dat ik het zelf ook kan, maar ik ben de grootste kluns wat muziek betreft.

'Wat? Waarom mag ik het niet zien? Wil je please laten horen hoe het klinkt?' vraag ik hoopvol, maar Dylan draait alleen maar zijn rug naar mij toe.

Lul, denk ik als ik terugloop naar zijn bureau om de rest op te ruimen. Ik hoop dat ik nog meer muziek tegenkom zodat ik de tekst kan lezen, maar als ik klaar ben ligt de enige muziek die ik had gevonden onder Dylans kussen. Ik draai me weg van het bureau en kijk door de kamer naar wat ik nog meer moet doen. Als ik met mijn ogen langs Dylans bed kom, zie ik dat hij me aanstaart. Ik staar terug en wacht tot hij iets zegt, maar dat doet hij niet. Na een paar seconden draai ik mijn hoofd weg en zie het raam met de verf.

'Ha! Ik win,' zegt Dylan enthousiast.

Langzaam draai ik mijn hoofd terug naar hem, 'je wint? waarmee?' vraag ik.

'De staarwedstrijd, duh, wat anders?'
En daar is de grijns weer. Ik besluit hem te negeren en loop naar zijn raam en begin deze schoon te maken.

Ik draai me geschrokken om als ik opeens een hand op mijn schouder voel.

'Ik heb een nieuwe opdracht voor je, je mag wel stoppen met schoonmaken,' zegt Dylan terwijl hij weer naar zijn bed loopt.

'Uh oke, vertel?' Ik loop achter hem aan en ga naast zijn bed staan.

'Masseer me,' beveelt hij.

Ik voel mijn hoofd rood worden als ik denk hoe dicht ik bij Dylan kom als ik hem masseer. Ik probeer er onderuit te komen maar jammer genoeg mislukken mijn pogingen en 10 minuten later zitten ik ongemakkelijk op Dylans' rug zijn schouders te masseren. Opeens begint hij een liedje te zingen. Langzaam begin ik meer te ontspannen terwijl ik naar zijn gezang luister. Zijn stem klinkt adembenemend. Op een gegeven moment ben ik zo afgeleid door Dylans stem dat ik gestopt ben met masseren. Ik heb niet eens door dat hij zich omdraait onder mijn lichaam tot hij zich van me afdrukt en daarna snel bovenop mij gaat zitten. Alleen lig ik niet op mijn buik, maar op mijn rug. Ik zet mijn handen op Dylans borst om zoveel mogelijk afstand tussen ons te creëren. Mijn hoofd begint inmiddels ook zo rood als een tomaat te worden. Om Dylan niet aan te hoeven kijken, draai ik mijn hoofd opzij. Maar ik kijk hem toch aan als hij zegt, 'nog even over die korte broek die je niet aanhad he.'

Ik voel meteen angst opkomen als hij deze woorden uitspreekt. Hij heeft vast een straf bedacht omdat ik 1 van zijn stomme opdrachten niet heb uitgevoerd.

'Omdat je niet hebt geluisterd, heb ik iets anders bedacht.'

Ik open mijn mond om daar tegenin te gaan door te zeggen dat ik geen lange broeken heb, maar Dylan praat al meteen door.

'Als je gewoon een korte broek had aangetrokken, was dit niet nodig geweest, maar nu wil ik dat je een dag in een broek met tijgerprint gaat rondlopen, omdat je mijn tijger bent,' zegt hij met een grijns, 'ik weet dat je het liefst op de achtergrond blijft, maar dat gaat je in zo'n broek niet lukken.'

Het liefst zou ik nu tegen hem gaan schreeuwen, maar omdat hij nog steeds op mij zit en onvoorspelbare dingen kan doen, kijk ik hem alleen maar boos aan. 

'Ik ben je tijger niet,' is het enige wat ik nog net durf te zeggen.

Dan besef ik me dat ik helemaal niet zo'n broek heb. Waarom bedenkt hij dit dat ook? Wil hij een herhaling van het korte-broekenvoorval, die ik dus ook niet heb. Ik leg uit dat ik niet kan doen wat hij zegt, maar hij stelt meteen voor om samen zo'n broek te gaan kopen. Hij had laatst namelijk al zo'n broek gezien en dacht toen meteen aan mij.

'Kunnen we ook meteen korte broeken voor je halen.'
Na dat gezegd te hebben, gaat hij van mij en van het bed af. Met tot gevolg dat ik ook vlug op sta en aan de andere kant van zijn bed ga staan. Ik strijk mijn kleren glad, die van liggen waren gaan kreukelen, en kijk Dylan aan.

'Dylan,' begin ik, 'ik heb geen geld om zomaar even korte broeken te kopen.'

'Qinn,' praat hij mij na met een hoog stemmetje, 'dan betaal ik die, dan heb ik mooi ook voor het zeggen wat je haalt en aantrekt, einde discussie.'

Dat was duidelijk, hij stopte de discussie al voordat die was begonnen, alsof hij wist dat ik tegen hem in zou gaan. Als ik opeens de ringtoon van mijn telefoon hoor gaan, kijk ik snel op de klok en zie dat het al kwart over 6 is. Ik pak snel mijn telefoon en zie dat het mijn moeder is. Snel druk ik op het groene knopje en leg mijn moeder uit dat ik de tijd was vergeten en er nu meteen aan kom. Nadat ik het gesprek heb afgerond loopt Dylan met mij mee naar buiten tot de fiets.

'Ik snap wel dat je eronder uit probeerde te komen by the way, je masseerde werkelijk waar verschrikkelijk,' roept hij me nog na als ik bijna de straat uit ben.

Na 5 minuten op mijn alle hardst te fietsen, kom ik uitgeput thuis aan. Als ik de keuken in stap, moet al direct de preek van mijn moeder aanhoren. Pas als ik zo ongeveer 100 keer sorry heb gezegd en heb beloofd dat ik voortaan beter op de tijd zal letten, laat ze me met rust. Nu gaat het gesprek over een meisje uit Lottes klas.

Als ik die avond in bed lig, blijft de gedachte van Dylan die op mij zit door mijn hoofd spoken. Als hij geen playboy was geweest dan... 

Nee Qinn, nee, hij is niet leuk, hooguit knap.

Bovendien eindigde hij de dag met een rotopmerking, dat is gewoon wie hij is.

a/n
1 woord: Sorry! 😳