De weddenschap

《chapter 15》

'Hey Rick,' zeg ik de volgende dag als ik Rick tegenkom in de fietsenstalling bij school.

Ik heb diepe wallen onder mijn ogen van het huilen gisteren, maar Rick vraagt er niet naar gelukkig. Ik werd vanmorgen wakker van de wekker met Lotte nog in mijn armen. Lotte sprong meteen uit bed, gaf me een kus op mijn wang en ging zich klaarmaken voor school. Nadat Lotte uit mijn kamer was, was ik van plan om gewoon niet naar school te gaan. Ik kan Dylan vandaag echt niet zien. Plus dat ik nog steeds moet doen wat hij zegt, tot en met morgen. Morgen is de week pas voorbij. Maar mijn vader kwam mij persoonlijk uit bed halen. Hij deed mijn raam open, gooide mijn deken van me af en trok net zo lang aan mijn arm tot ik half uit bed was gevallen.

'Ik weet niet waarom je er zo op staat om niet naar school te gaan, maar tot je zegt waarom, ga je gewoon,' zei hij.

Lekker begrip had hij weer, maar ik ging het hem inderdaad absoluut niet vertellen. Dus ging ik me maar klaar maken voor school, en nu ben ik in de fietsenstalling met diepe wallen, een grote trui en geen make-up op, daar had ik geen tijd meer voor.

'Hoe was je weekend?' Vraagt Rick.

'Uhm, wel oke, hoe was jouw weekend?'

'Ook oke, denk ik,' dan zijn we allebei stil.

Ik merk dat we allebei niet het geweldigste weekend hadden, maar we hebben allebei stilte nodig voor onze eigen gedachten, dus de stilte die valt is helemaal niet ongemakkelijk. Ik ben blij dat ik met Rick de school in kan lopen.

Als we binnen zijn, moeten we helaas meteen opsplitsen, ik moet naar aardrijkskunde en Rick heeft Spaans.

Claire zit al in het lokaal, en loop naar de tafel toe en ga naast haar zitten. Als ik net zit, komt Mel ook net binnen en bij ons zitten. Ze kijken me allebei afwachtend aan.

'Wat?' vraag ik, ik heb geen idee wat ze van me willen weten.

'Qinn! Hallo, heb je jezelf gezien zaterdag in de stad?' schreeuwt Mel bijna.

'sssh! Niet zo hard, niet de hele school hoeft je te horen,' zeg ik met een zachte maar bozige stem.

'Sorry,' zegt ze, 'maar even, wat is er gebeurd met Dylan die avond? Jullie waren zo close aan het dansen.'

'Ugh Mel, er is niks gebeurd, dat wisten jullie ook al, we zijn samen naar huis gefietst,' reageer ik geërgerd, ik heb zo geen zin om over Dylan te praten.

Ik heb het idee dat mijn hele weekend om Dylan heeft gedraaid, Dylan dit, Dylan dat, Dylan hier, Dylan daar. Ik heb een eigen leven waar Dylan zeker niet op nummer één staat.

Dit hebben de meiden helaas niet door, 'maar toen had je drank op, je kon nog amper recht fietsen,' valt Claire Mel bij.

'Ik wil het er niet over hebben,' zeg ik waarnaar ik strak voor me uit naar het bord staar.

Ik merk dat Mel nog wat wil zeggen, maar gelukkig begint de docent met de les. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een les aardrijkskunde.

Na de les beginnen Claire en Mel gelukkig niet meer over afgelopen zaterdag. We hebben het over hoe leuk Mel James eigenlijk vindt. Ik weet niet hoe, maar zelfs als we het over Mel hebben, komt Dylan ter sprake, in de zin van James, zijn frickin beste vriend. Na de les wiskunde hebben we pauze en we lopen samen naar de kantine. Ik zie al meteen dat Dylan al in de kantine zit, maar hij lijkt mij niet te zien. Ik loop snel met Claire en Mel naar de tafel waar Alice en Rick al zitten.

Alice vertelt ons over de les die ze net heeft gehad, maar ik volg het niet echt. Ik zit naast Rick en merk dat hij zenuwachtig om zich heen zit te kijken. Ik kijk de kantine rond, me afvragend waarom hij zo zenuwachtig is, maar ik zie niks geks.