De weddenschap

《Chapter 12》

De volgende ochtend word ik wakker door de ringtoon van mijn telefoon. Ik kijk op mijn klok en zie dat het nog maar kwart voor 8 is, in de ochtend, ik lig net 3 uur in bed. Chagrijnig neem ik de telefoon op, 'wat?' vraag ik bot.

'Jij ook goedemorgen tijger,' hoor ik de stem aan de andere kant van de telefoon zeggen.

'Dylan,' groet ik, nog steeds chagrijnig, terug, 'wat moet je?' vraag ik daarna.

'Ik heb een opdracht voor je,' zegt hij.

Ik wacht tot hij vertelt wat de opdracht is, maar het blijft stil aan de andere kant. Ik slaak een zucht, 'oke, vertel?'

'Niet over de telefoon, je moet hier komen,' deelt Dylan mee alsof het niet kwart voor 8 's ochtends is op een zondag na een feestje.

'Dylan,' zeg ik met een zeurende stem, 'het is kwart voor 8.'

'Qinn,' zegt hij met een zelfde stemmetje,' dat weet ik, hartstikke laat al, dus schiet op and get your ass over here.'

'Pff, ik ben al onderweg, baas,' zeg ik voor ik de telefoon ophang.

Moet hij altijd zo vaag en bazig zijn?

Een half uur later sta ik voor zijn deur.
'Kom binnen babe,' zegt Dylan wanneer hij de deur opendoet.

Ik kijk hem raar aan, 'noem me geen babe.'

Hij stapt opzij om me binnen te laten en zegt verder niks. Als hij de deur heeft dichtgedaan volg ik hem de trap op naar zijn kamer. Hij gaat op zijn bed zitten, maar hij houdt nog steeds zijn mond dicht. In plaats van te praten, begint hij me aan te staren.

Ik trek mijn wenkbrauwen naar hem op.

'Heb je je vermaakt gisteravond?' vraagt hij nonchalant.

Tuurlijk moet hij daarover beginnen. Het dansen werd gisteren nogal intiem. Door de drank liet ik me nogal gaan en ik kan niet ontkennen dat ik Dylan door de drank zeer aantrekkelijk vond. Ik ben verbaasd dat ik geen kater heb, gezien de hoeveelheid drank die ik gisteren naar binnen heb gewerkt.

'Prima,' probeer ik net zo nonchalant als Dylan te zeggen, maar het komt er meer uit als een vraag.

Dylan laat een lachje horen maar gaat er verder gelukkig niet op in.
'Oke, de opdracht, ik wil dat je vanavond gaat koken,' hij staat op en loopt weg voordat ik kan reageren.

Maar al snel komt hij terug met iets in zijn handen.

'In dit pakje,' zegt hij terwijl een klein kokspakje omhoog houdt.

'Pardon?' reageer ik verbaast, 'dat bedekt zegmaar 10% van mijn lichaam.'

'Dat is het punt tijger.'

Aan zijn toon te horen merk ik al dat ik hier niet onderuit kan komen. Maar dan besef ik me opeens dat het nog maar ochtend is. Ik vraag of hij wil dat ik ontbijt voor hem maak maar hij zegt dat het toch echt om avondeten gaat.

'Waarom moet ik dan nu al hier zijn?' vraag ik.

'Omdat ik het zeg, en wat ik wil is wet, deze week,' zegt Dylan, 'doe de rest van de dag maar alsof je thuis bent, of bereid het avondeten voor, wat jij wil.'

Dan loop hij naar zijn badkamer en doet de deur op slot.

Ik besluit om naar beneden te lopen om te kijken of er iemand anders thuis is. Na 10 minuten zijn hele huis te hebben rondgelopen besef ik dat er naast Dylan en ikzelf niemand is. Ik loop naar de keuken, om te kijken wat ik vanavond zou kunnen maken, verder heb ik hier toch niks te doen. Ik trek de deur van de koelkast open en zie dat deze volstaat met allemaal eten en drinken. Boodschappen hoeven dus gelukkig niet gehaald te worden. Als ik de vriezer opendoe, zie ik dat er heel veel kip in ligt. Een gerecht met kip lijkt me dus al een goed idee. Na bedacht te hebben wat ik makkelijk vind om te kopen, besluit ik dat ik pasta pesto ga maken, dat is makkelijk en duurt niet al te lang. En hoe korter het duurt, hoe minder lang dat verschrikkelijke pakje aan moet. Ik pak een glas cola en loop richting de woonkamer. Als ik daar aankom zie ik dat Dylan op de bank tv ligt te kijken. Wanneer hij realiseert dat ik in de woonkamer ben, kijkt hij op.