De weddenschap

《chapter 21》

De volgende dag kom ik, zoals tegenwoordig elke dag, weer met Dylan aan op school. We hebben nog niet veel woorden uitgewisseld maar het was totaal niet ongemakkelijk achterop de scooter. Ik erger me aan mezelf dat ik me zo op mijn gemak ga voelen bij hem. Over een paar dagen is de weddenschap voorbij en spreek ik hem waarschijnlijk nooit meer.

We lopen tegelijk het biologielokaal in en gaan aan 2 vrije tafels zitten. We gaan vandaag een geitenhart ontleden dus voor de verandering vind ik het een keer niet erg om naast Dylan te zitten, kan ik hem mooi het vieze werk laten doen. Hij klaagt er niet eens over, maar doet gewoon wat we moeten doen zonder tegen mij te ouwehoeren. De hele les is eigenlijk wel gezellig. We praten zonder dat het ongemakkelijk is over van alles en nog wat, maar de stille momenten zijn ook niet ongemakkelijk. En dan is bijna het einde van de les aangebroken. Ik weet ook dat ik niet te vroeg hoop moet hebben dat Dylan aardig is de hele dag.

'Qinn ik heb een opdracht voor je,' zegt hij terwijl hij begint met het opruimen van de spullen.

Ik kijk hem aan, 'vertel..' zeg ik met twijfel in mijn stem.

Dylan draait zijn hoofd richting mij en zijn bekende grijns komt weer op zijn gezicht.

'Vraag aan de docent of je vanmiddag nog een keer kan komen om een geitenhard te ontleden, omdat je het toch nog erg lastig vond deze les.'

'Dylan, serieus?'

'Heel serieus, tijger.'

Met een zucht steek ik mijn hand op. Meneer Bruce komt bijna direct onze kant oplopen.

'Ja, wat is er?' vraagt hij met een lach op zijn gezicht. Hij is altijd zo blij als leerlingen interesse tonen en vragen stellen.

'Uh,' ik kijk hem met een ongemakkelijke glimlach aan.

Net voordat ik letterlijk aan hem wil vragen wat Dylan mij als opdracht gaf, bedenk ik me.

'Dylan,' begin ik, nu met een zelfverzekerde stem, 'vond het nog heel moeilijk, dus hij vroeg zich eigenlijk af of hij nog een keer extra een geitenhard kon ontleden.'

Ik kijk tevreden naar Dylan, ik heb niet eens gestotterd terwijl ik dit aan de docent vroeg. Ik hoop maar dat hij de opdracht niet te serieus neemt en niet weer gaat zeggen dat ik de opgedragen opdracht niet heb gedaan.

Meneer Bruce kijkt verbaasd naar Dylan, 'waarom vroeg je dat niet zelf Dylan, je weet toch dat je altijd alles mag vragen!

'Maar dan kan zeker een keer hoor, kom na de les maar even bij me langs, dan maken we een afspraak.'

Ik zie Dylans brein werken om een reactie te bedenken, maar uiteindelijk stemt hij maar in en zegt zo even langs te komen.

Als meneer Bruce weer weg is gelopen krijg ik meteen een zachte elleboogstoot tegen me aan. Ik begin meteen te lachen.

'Qinn, dit is niet grappig weet je, en dit was niet de opdracht.'

Op dat moment gaat de bel en loop ik nog lachend snel het lokaal uit. Als ik achteromkijk zie ik dat Dylan chagrijnig naar het bureau van de docent loopt.

***

Het uur na biologie is Frans en dat is een heerlijk Dylan-vrij uur. Het hele uur klets ik met Claire over Mel en de crush die ze blijkbaar heeft op James. Maar direct als ik na de les het lokaal uitloop, trekt Dylan mij de gang door. Ik kijk hulpeloos achterom naar Claire maar zij kijkt net zo nietswetend terug. Vlug loop ik maar met Dylan mee.

Als hij merkt dat ik zelfstandig mee loop laat hij me weer los. Hij zegt nog steeds niks maar als we eenmaal buiten zijn, staat hij plots stil en houdt mij tegen met zijn arm.