Als ik uit ben gepraat, zie ik dat Rick moeite probeert te doen om zijn lach in te houden. Ik kijk hem boos aan, dit is zo niet om te lachen. Ik blijf maar denken hoeveel spijt ik heb van die stomme weddenschap. Iedereen om mij heen lijkt het alleen maar grappig te vinden.
Dan opeens gaat de bel al, de pauze is nu al voorbij. De hele pauze is besteed aan uitleggen waarom ik doe wat Dylan zegt, aan iemand die ik nog niet eens een week ken. Ik weet maar al te goed dat dit alles mijn eigen schuld is, maar wat meer steun van mijn vrienden zou fijn zijn.
Ik kijk op mijn rooster op mijn mobiel en zie dat ik Nederlands heb. Ik zeg Rick gedag en dan lopen Mel, Claire en ik naar het goede lokaal. Eenmaal in het lokaal aangekomen is Dylan er nog niet. Ik ga achter Mel en Claire zitten zodat ik straks in ieder geval niet alleen met Dylan ben. Maar als Dylan binnenkomt, gaat hij aan de andere kant van het lokaal zitten. Achter zijn vrienden. Ik kijk heb verbaasd aan en hij kijkt grijnzend terug. Geïrriteerd sta ik op van mijn stoel en loop met 2 tassen naar de plek van Dylan toe. Natuurlijk komt de leraar net binnen als ik met de tassen aan het lopen ben. Hij kijkt me raar aan, maar zegt er gelukkig niks van. Ik leg Dylans tas op zijn tafel en ga zelf op de stoel naast hem zitten.
De Nederlands les verliep redelijk normaal, ondanks het geflirt van Dylan. Maar dat geflirt maakt me niet zo veel uit, ik begin er al aan te wennen. Als de klok aangeeft dat we nog 10 minuten les hebben, begint Dylan zijn tas al in te pakken. Ik hoor een zware docentenstem roepen dat het echt nog geen tijd is en dat Dylan zijn tas weer op de grond moet zetten. In mijn hoofd lach ik hem uit, sukkel. Dylans vrienden doen de leraar op een zeikerige manier na. Als Dylan zijn tas eigenwijs op de tafel laat liggen, gooit een van zijn vrienden deze er lachend af. Ik kijk op als ik allemaal losse objecten op de grond hoor vallen. Verspreid over de grond, ligt de inhoud van Dylans tas. De objecten bekijkend, die ik dat het een grote troep is, er zitten zelfs beschimmelde etensresten bij. Ik rol mijn ogen en richt me weer op Nederlands. In mijn ogen zie ik dat Dylan zucht en beweging maakt om op te staan, maar zijn vriend stopt hem.
"Ey, laat dat die meid doen, ze moet toch doen wat jij zegt?" vraagt hij.
Als ik dit hoor kijk ik op en draai mijn hoofd naar Dylan. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. Ik kijk hem aan met grote ogen, dit gaat hij me toch niet serieus laten doen? Het is toch niet mijn probleem dat hij een irritante zak is die zijn tas te vroeg inpakt. Maar de kansen zijn niet in mijn voordeel, hij zegt me zijn tas op te ruimen. Chagrijnig sta ik op van mijn stoel en zak door mijn knieën om dichter bij de grond te komen. Ik hoor Dylan en zijn vrienden lachen en voel hun ogen op mij branden. Mijn wangen beginnen rood te worden van schaamte, dus ik laat mijn haar voor mijn gezicht vallen zodat de jongens dat niet zien. Snel stop ik al zijn spul in zijn tas. Als ik bijna klaar ben en mijn hand richting het laatste ding gaat om in zijn tas te doen, stopt mijn hand vlak erboven. Het is een freakin' condoom. Why in hell heeft hij die mee naar school? Ik stop hem snel in de tas en gooi de tas op Dylans tafel, de bel kan elk moment gaan, dus hij hoeft niet meer op de grond te staan. Ik strek mijn benen en gelukkig gaat precies dan de bel. Vlug pak ik onze tassen en been het lokaal uit naar mijn kluisje om mijn gymtas te halen. Het volgende uur hebben we gym, ik ben benieuwd wat we gaan doen. Hopelijk hoef ik deze les niks met Dylan te doen.
60 minuten later loop ik met Claire, Mel en Dylans tas naar de pauzeplek. We gingen volleyballen met de gymles en de teams werden door de leraar gemaakt. Gelukkig zat het mee deze gymles, en zat ik niet bij Dylan of een van zijn vrienden in het team. Ik hoefde zelfs niet tegen het team van Dylan te spelen.
Als we bij de pauzeplek aankomen, zie dat Rick ongemakkelijk bij onze tafel staat. We lopen verder en als Rick merkt dat we bij de tafel aan zijn gekomen, draait hij zich om zodat hij ons kan zien.
"Hey," zegt hij, "vinden jullie het goed als ik erbij kom zitten?"
"Ja tuurlijk! Waarom niet?" reageer ik enthousiast, en ook Claire, Mel en Alice, die net aan is komen lopen, vinden het goed.
Ik ga naast Rick zitten en ik besef me dat we steeds betere vrienden worden. De hele pauze praat ik met Rick en aan het eind van de pauze heb ik het idee dat ik hem al beter ken. Maar toch zit iets me dwars. Waarom zit hij niet bij zijn vrienden? Net als ik wil vragen over zijn vrienden, gaat de bel en besluit ik om het er maar bij te laten, misschien zijn ze er niet vandaag.
Na de pauze heb ik een blokuur Engels. Deze keer is Dylan al wel in het lokaal en ik ga er maar gewoon meteen naast zitten. Het begin van de les zegt hij niets tegen mij, maar na een half uur buigt hij opeens zijn hoofd naar mij toe. Hij houdt zijn mond bij mijn oor om iets te gaan zeggen. Maar ik draai geschrokken mijn hoofd weg en kijk hem aan. Dylan draait alleen maar met zijn ogen en pakt met 1 hand mijn hoofd vast om er daarna weer met zijn mond naar mijn oor te gaan.
"Vanavond bij mij thuis met mij en de jongens." zegt hij.
Dat ga ik dus mooi niet doen. Mijn wangen kleuren rood en ik merk dat ik in paniek raak, ik wil nièt met Dylan en zijn vrienden in één huis zijn. Opeens bedenk ik me dat ik vanavond volleybal training heb en dus niet kan komen, ook niet als ik het zal willen.
"Ik kan niet, ik heb training," zeg ik nonchalant. Ik kijk opzij om zijn hopelijk verslagen reactie te zien, maar hij kijkt totaal het tegenovergestelde. In plaats van teleurgesteld te kijken, heeft hij een grijns op zijn gezicht.
"Oh, beter zelfs, dan komen we kijken."
Oh nee! Ik probeer snel een smoes te bedenken zodat ze niet komen kijken. Denk Qinn, denk!
"Uhm, dat past niet, de tribune is niet uitgeklapt met trainingen," zeg ik niet eens gelogen.
Maar hij hoeft niet te weten dat er ook stoelen staan bij een tafel aan de kant waar mensen kunnen zitten.
"Ik weet hoe de sporthal er uitziet Qinn," zegt hij met nog steeds zijn eeuwige grijns op zijn gezicht geplakt, "ik kom wel alleen, ik kan aan de tafel zitten die er staat."
Ik slaak een zucht, deze discussie valt niet te winnen, Dylan bedenkt toch wel iets. Of hij laat me mijn training afzeggen, en daar heb ik nou echt geen behoefte aan. De volleybal training is het moment waar ik alle dingen van school, en de laatste tijd met name Dylan, vergeet. De rest van de Engels les gebeurt er niks bijzonders. Ik probeer Dylan zoveel mogelijk te negeren. Hij zegt wel een aantal keer wat, maar ik reageer alleen maar kortaf of doe alsof ik het niet hoor. En zo vliegen de twee uur Engels nog redelijk snel voorbij. Aan het eind zegt Dylan dat ik zijn tas niet mee hoef te nemen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, dus ik loop snel met alleen mijn eigen tas naar het volgende lokaal.
Mijn dag eindigt met een uur scheikunde. Verrassend genoeg is Dylan er niet. Dat zal wel meteen de reden zijn dat ik zijn tas niet mee hoefde te nemen. Ik vraag me af waar hij is, maar ben wel blij dat ik nu niet naast hem hoef te zitten. Ik ga snel naast Mel zitten met Claire aan een tafel voor ons. Deze scheikundeles was de gezelligste les die ik in 2 dagen tijd heb gehad.
------
a/n
Hoi!
Ik heb een vraag, willen jullie vaker een kleinere update, of minder vaak een langer hoofdstuk?
JE LEEST
De weddenschap
Romansa*Hij heeft gelijk, hij haalt niet echt hoge cijfers. Ik wil wel graag een voldoende, maar ik wil niet alleen werken. Ik moet dus bedenken hoe hij zijn best gaat doen. Dan opeens weet ik het! Mijn hersenen hadden even een slim moment, al zeg ik het...
