De weddenschap

《chapter 23》

Als ik de volgende dag beneden kom, zitten mijn ouders en Lotte aan de keukentafel. De tafel is uitgebreid gedekt en het lijkt alsof ze aan het wachten zijn op iemand. Ik gok dat degene op wie ze wachten ik zelf ben, dus ik ga snel aan tafel zitten. Ik kijk mijn vader vragend aan, en vervolgens mijn moeder. Als ze allebei niks zeggen maar alleen geheimzinnig lachen, kijk ik naar Lotte. Zelfs Lotte zegt niks.

'Uhm, is er iets bijzonders vandaag?' vraag ik dan maar.

Mijn ouders kijken elkaar vrolijk aan. Dan kijken ze mij weer aan en mijn vader zegt eindelijk met een brede lach op zijn gezicht dat hij een promotie heeft gekregen. Ik sta weer op van tafel om hem een grote felicitatieknuffel te geven. Hij werkt al jaren superhard in de hoop op een promotie.

'Wat goed pap!' zeg ik als ik weer aan tafel zit, 'maar als je je promotie wil houden, denk ik dat je wel snel naar de kapper moet.'

Mijn vader kijkt mij beledigd aan voor hij begint te lachen, 'misschien heb je gelijk, ik ben al een hele tijd niet meer geweest.'

Dan beginnen mijn moeder en Lotte ook te lachen terwijl mijn moeder, die naast mijn vader zit, een hand door mijn vaders haar haalt.

---

Net als de actie in het boek dat ik lees begint, gaat mijn telefoon over. Na het uitgebreide ontbijt om mijn vaders promotie te vieren, besefte ik dat ik na dagen sociale activiteiten, met name met Dylan, een keer tijd voor mezelf had, dus ik besloot een boek te lezen.

Ik kijk vlug op het scherm wie er belt om te bepalen of ik verder lees of de telefoon op neem. Maar het scherm zegt dat Dylan degene is die belt. Ik voel meteen een kriebel in mijn buik en leg snel mijn boek weg. Ik neem de telefoon op.

'Met Qinn,' zeg ik met een trilling in mijn stem.

Mentaal geef ik mezelf een klap op mijn hoofd, waarom klink ik zo zenuwachtig? Het is maar Dylan die waarschijnlijk een opdracht voor me heeft.

'Qinn, hey, het is Dylan,' zegt Dylan aan de andere kant van de lijn.

Ik verwacht dat hij met een opdracht komt nu, maar in plaats daarvan vertelt hij over zijn ochtend. Blijkbaar is vanmorgen zijn moeder thuisgekomen en hij heeft een goed gesprek gehad met haar.

Na een uur hang ik de telefoon weer op. Ik lig inmiddels op mijn rug op bed. We hebben een uur gepraat, en ik had nog wel langer willen praten. Ik slaak een diepe zucht en stap van mijn bed af, wat doet Dylan met mijn hoofd?

Voordat we telefoon ophingen, had Dylan wel nog een opdracht doorgegeven, natuurlijk, wie zou Dylan zijn zonder gebruik te maken van de weddenschap. Hij noemde het officieel een uitnodiging, maar ik had niet het idee dat ik nee kon zeggen. We gaan vanmiddag naar het strand. Met zijn vrienden. Gelukkig mag ik Claire ook uitnodigen om mee te gaan.

---

Een half uur later staat Claire voor de deur. We besluiten ons samen klaar te maken voor vanmiddag.

'Wanneer zullen we weer een keer een filmavond doen?' vraag ik als we allebei voor de spiegel ons haar aan het doen zijn. Ik besef me dat we naar het strand gaan en dat we ons haar blijkbaar voor niks doen, maar we doen het toch.

'We hebben net een filmavond gehad,' zegt Claire, 'maar ik heb alle tijd van de wereld, jij daarentegen, Qinn...'

Ik geef haar een duwtje, 'hey, ik heb ook veel tijd. En straks als de week voorbij is, nog meer.'

Claire lacht alleen, maar gaat er verder niet op in.

'Misschien kunnen we een keer met Mel en Alice ook een film kijken,' zeg ik.