Om 10 voor 9 staat Dylan de volgende dag met zijn scooter klaar voor mijn deur. Ik heb de hele avond in bed liggen nadenken over de kus die Dylan op mijn wang gaf. Het feit dat ik het niet erg vond, maar zelfs heel stiekem benieuwd ben naar meer. Naar een kus op een andere plek. Meteen nadat die gedachte op kwam zetten, begon ik het te ontkennen. Dylan is geen match voor mij, het is niks en het zal ook niks worden. Daarnaast is dit waarschijnlijk Dylan's doel, mij in de war brengen. Maar als ik Dylan nu naast zijn scooter zie staan, een helm aanreikend, besef ik dat ik echt een crush heb. Ik kan het niet ontkennen, maar ik besluit dat ik het wel kan negeren.
'Wordt het ritueel om mij met de scooter op te halen? Je weet dat ik gewoon zelf kan fietsen he?' vraag ik terwijl ik de helm opzet.
'Jouw armen om mij heen is een lichtpuntje op mijn ochtend,' reageert Dylan.
Natuurlijk krijg ik meteen weer een rood hoofd en stap snel achterop zodat hij dat niet kan zien. En dan sla ik, er nu erg bewust van, mijn armen om Dylan heen.
Op school aangekomen loop ik met Dylan naar het Aardrijkskundelokaal. Mel en Claire zitten er al ik loop naar hen toe om erbij te gaan zitten. Dylan denkt daar echter anders over. Net als ik ga zitten voel ik een tikje op mijn schouder.
'Qinn,' zegt Dylan, 'er zijn nog twee plekken naast elkaar.'
Hij wil dus echt weer dat ik naast hem kom zitten. Kan hij geen andere opdrachten bedenken?
'Zolang je het verschrikkelijk vindt om naast mij te zitten, blijft de opdracht staan, Tijger.'
Met een zucht loop ik achter hem aan naar de tafeltjes die vrij zijn.
'Succes,' hoor ik een lachende Claire zeggen.
'Gister vond je het helemaal niet erg om naast mij te zitten,' fluistert Dylan in mijn oor als ik eenmaal naast hem zit.
Ik besluit om gewoon niet te reageren en probeer me op de les te focussen. Maar deze focus wordt al snel verstoord als ik Dylans hand op mijn bovenbeen voel.
'Dylan, niet op school,' fluister schreeuw ik tegen Dylan.
Grijnzend haalt Dylan zijn hand van mijn been, en dan besef ik wat ik heb gezegd.
'Niet op school he?' reageert Dylan.
'Nergens niet!' probeer ik er nog van te maken, maar de grijns blijft op Dylans gezicht staan.
Gelukkig houdt Dylan de rest van de les zijn handen thuis en voor ik het weet, is de les voorbij en is het pauze. Voor Dylan mij tegen kan houden loop ik met Mel en Claire naar de kantine. Alice en Rick zitten er al en snel gaan we erbij zitten. Ik merk al gauw dat Rick erg stil is en met zijn armbandje zit te spelen zonder iets te eten. Ik vraag hem zacht of er iets aan de hand is, maar hij excuseert zich en loopt de kantine uit. Ik kijk de meiden verbaasd aan.
'Misschien moet je erachteraan gaan Qinn,' zegt Alice, en dat is dus wat ik doe.
Ik vind Rick al snel bij de kluisjes.
'Hey,' zeg ik zachtjes terwijl ik een hand op zijn schouder leg.
'Sorry,' zegt Rick, 'ik moest even uit de massa zijn.'
'Wil je naar buiten?' vraag ik.
Hij knikt en we lopen samen door de deur naar buiten.
'Je weet toch hoe ik gister vertelde dat ik negatieve reacties kreeg toen ik uit de kast kwam?'
We zijn op een bankje gaan zitten en Rick kijkt mij met pijn in zijn ogen aan. Ik knik mijn hoofd en zeg dat ik dat nog weet.
'Nou,' begint Rick te vertellen, 'toen ik gisteren naar huis fietste, kwam ik een groep jongens tegen van mijn oude school. En ze riepen... dingen.'
JE LEEST
De weddenschap
Romance*Hij heeft gelijk, hij haalt niet echt hoge cijfers. Ik wil wel graag een voldoende, maar ik wil niet alleen werken. Ik moet dus bedenken hoe hij zijn best gaat doen. Dan opeens weet ik het! Mijn hersenen hadden even een slim moment, al zeg ik het...
