De weddenschap

《chapter 16》

Die avond komt Claire langs. We besluiten om naar mijn kamer te gaan om daar een film op te zetten en te fangirlen over de acteurs. En bijkletsen natuurlijk.

We zetten 'bridge to terabithia' op, waar ik voor gekezen heb. Josh Hutcherson speelt in de film, dus ik heb de film al 20 keer gezien. Dat houdt niet in dat ik de film niet nog 20 keer wil zien.

Een half uur in de film heb ik Claires oren al van de kop gepraat, 'kijk no hoe schattig hij is!' 'Aaaah Claire, hoe kan je hem nou niet de allerleukste vinden?'

Claire is echter nog steeds geen fan van Josh, ze vindt de film wel leuk, maar niet om Josh. En ompraten, dat werkt niet bij Claire.

'Qinn?' vraagt ze als ik zelf al 10 minuten niks heb gezegd.

'Onderbreek jij nou de film?' reageer ik met een grijns.

Ze rolt haar ogen en gaat verder alsof ik dit niet heb gezegd, 'serieus, ik heb een oprechte vraag.'

Ze kijkt me aan en maakt duidelijk dat ze wacht op toestemming. Ik pak de afstandsbediening en zet de film op pauze.

'Vraag maar raak.'

Ze kijkt me nog even bedenkelijk aan. Zo te zien twijfelt te of ze het wel kan vragen. Ik pak haar hand vast en geeft haar een bemoedigend kneepje, ze moet weten dat ze mij alles kan vragen.

'Zou ik mijn haar rood verven?'

Er verschijnt een glinstering in Claire's ogen terwijl ik haar hand los laat en met een lach mijn hoofd schud.

'Is dat nou serieus je vraag, ik dacht dat je iets heftigs ging vragen,' zeg ik.

Ik vind het meer een actie voor Mel om uit het niets haar haar rood te verven, maar Claire kan ook wel eens vanuit een onverwachte hoek komen. Ik vertel haar dat ze haar haar best rood kan verven, en eerlijk gezegd denk ik dat alle haarkleuren Claire wel staan. Ik denk dat het zelfs ontzettend tof zou staan, en dat ze ontzettend veel lef heeft als ze het doet. Claire pakt haar telefoon en opent pinterest. Ze laat een board zien waar ze allemaal kapsels met rood haar in heeft bewaard. We scrollen er doorheen opzoek naar het perfecte kapsel en de perfecte kleur die we allebei prachtig vinden. Na zo'n 25 kapsels zie ik hem.

'Die!' roep ik, terwijl ik op het scherm tik waar het kapsel staat dat ik prachtig vind.

Claire zegt dat ze zou onthouden dat ik die het mooist vind, en dan scrollen we nog even verder, maar dat kapsel blijft voor mij op 1 staan.

'Claire, dat ene kapsel moet je nemen, echt,' zeg ik als we het laatste kapsel hebben bekeken die ze op haar board had opgeslagen.

'Ik zou erover nadenken,' zegt ze en dan pakt ze de afstandsbediening en zet de film weer af.

Blijkbaar heeft ze er nu opeens genoeg van en wil ze weer de film kijken. Typisch Claire, denk ik, ze heeft haar antwoord dus nu is het klaar en kunnen we weer verder met ons leven.

Tegen een uur of 10 gaat Claire weer weg, en ik ga bezig met het laatste beetje huiswerk dat ik moet maken. Voor aardrijkskunde moeten we een soort onderzoek doen over vulkanen in Indonesië. Het onderwerp Indonesië, wat ons huidige onderwerp is, vind ik het allerleukste aardrijkskunde onderdeel tot nu toe. Ik kan niet wachten tot ik zelf een keer naar Indonesië kan om de sfeer en het land te proeven. Alleen alle plaatjes al. Het onderdeel vulkanen, is dan weer wat minder, ook al vind ik het wel bijzonder dat moeder natuur zoiets heeft.

Ik ben zo druk bezig met het onderzoek dat ik niet eens doorheb dat mijn telefoon gaat. Pas een half uur, 6 gemiste oproepen en 30 berichtjes later heb ik het door. Ze zijn allemaal van Dylan. Dylan, die mij de hele dag niet lastig heeft gevallen. Dylan, die het lef had om mij om een zoen te vragen. Dylan, waar ik dus nog steeds pissed op ben. Dylan, die nog steeds mag zeggen wat ik moet doen.