De weddenschap

《chapter 25》

'Waar kijk je naar?' schreeuwt Mel terwijl ze de richting van mijn ogen met die van haar volgt.

'Niemand,' zeg ik en ik kijk snel weg.

Maar Mel heeft al gezien waar ik naar keek, 'je keek naar Dylan of niet?' roept ze lachend in mijn oor.

ik schud mijn hoofd en neem snel een slok van mijn baco. Maar ze heeft wel gelijk. Dylan was aan dansen. Hij was echter niet normaal aan het dansen zoals de gemiddelde clubganger danst. Een heleboel ogen waren op hem gericht, met name die van een heel mooi blond meisje.

Ik kijk nog een keer over mijn schouder. Het blonde meisje van net staat nu tegen hem aan te schuren. Alleen Dylan kijkt nu mijn kant op, en we maken meteen oogcontact. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht terwijl hij iets in het oor van het blonde meisje zegt. Ik rol mijn ogen en kijk snel weer weg. Hij blijft een player, hij gaat echt niet veranderen voor mij.

Opeens voel ik twee handen op mijn heupen van achteren. Ik hoor Mel vrolijk joelen terwijl ik geschrokken achteromkijk. Dylan, met de grijns nog op zijn mond. Ik probeer me uit zijn handen los te maken maar Dylan zorgt er alleen maar voor dat ik omdraai. Nu staan we met onze gezichten naar elkaar toe met Dylan's handen nog steeds op mijn heupen.

'Heb je geen meid,' mijn ogen dwalen af naar het blonde meisje waarmee Dylan aan het dansen was, 'om te vermaken?' Mijn ogen vinden Dylan's ogen weer.

Hij krijgt een glinstering in zijn ogen. 'Ben je jaloers?' vraagt hij met een lach op zijn gezicht.

'Natuurlijk niet,' snauw ik. Het komt er onvriendelijker uit dan de bedoeling was.

'Ik geloof je niet!'

Ik rol mijn ogen en maak aanstalten om weg te lopen, maar Dylan laat snel mijn heupen los om vervolgens mijn hand in zijn hand te nemen. Hij trekt mij mee de dansvloer op.

'Dylan, stop,' protester ik, maar ik loop wel met hem mee.

'Minder praten en meer dansen Qinn,' reageert Dylan terwijl hij rondjes met mij draait.

Er schiet een lach uit mijn mond en voor ik het weet ben ik die meid vergeten. De muziek is snel en vrolijk. De enige die ik zie tijdens het dansen is Dylan, en hij doet de gekste moves die mij aan het lachen maken. Maar opeens stopt de upbeat muziek en begint 'make you feel my love' van Adele te spelen. Dylan en ik maken oogcontact. Mijn hart begint harder te kloppen als Dylan een stap naar mij toe neemt. Dan plaatst hij zijn handen op mijn heupen. Een seconde later haak ik mijn handen in elkaar achter zijn nek. We houden oogcontact terwijl we langzaam beginnen te bewegen op de muziek. Onbewust bewegen we meer richting elkaar, tot ik mijn armen om zijn rug kan slaan en mijn hoofd tegen zijn schouder leg.

'Er is niks met die blonde meid gebeurt Qinn,' fluistert Dylan in mijn oor. 'Zij begon precies toen jij keek tegen mij aan te dansen, ik zei meteen dat ze moest stoppen.'

Ik ben blij dat ik met mijn hoofd tegen zijn shouder aanlig waardoor hij mijn gezicht niet kan zien. Deze is namelijk weer zo rood als een tomaat. Misschien is hij toch niet meer de player van een paar weken terug.

---

Ik open mijn ogen met moeite. Mijn hand beweeg naar mijn voorhoofd. Deze bonkt als een gek. Ik merk meteen dat mijn keel als zandpapier voelt. Vermoeid sluit ik mijn ogen weer terwijl ik terugdenk aan gisteravond. Dit is een van de ergste katers die ik ooit heb gehad, hoeveel heb ik gisteren wel niet gedronken?

Na het dansen met Dylan kan ik me niet veel details meer herinneren. Na het dansen met Dylan, realiseer ik me dan. Niet gewoon een beetje dansen met Dylan, maar schuifelen met Dylan.