De weddenschap

《chapter 9》

"Ik verwijder dat filmje niet, je staat er awesome op. En voor morgen, je komt morgen mijn kamer opruimen na school. En doe eens een korte broek aan naar school, het is veel te warm om een lange broek te dragen met dit weer," zegt Dylan terwijl hij in mijn ogen kijkt.

Hij haalt zijn handen nog niet weg en ik probeer mijn hoofd zoveel mogelijk naar achteren doen.

"Ik doe geen korte broek aan naar school, lange broeken zitten beter," stribbel ik tegen.

Maar Dylan schudt alleen maar zijn hoofd en lacht zachtjes.

"Het was geen vraag, je moet doen wat ik zeg, en ik zeg dat je morgen een korte broek aandoet. Het wordt 27 graden."

Dylan haalt zijn handen weg en loopt weg. Ik blijf staan en kijk naar zijn rug tot hij de sporthal uit is. Ik ga morgen geen korte broek aandoen, ik heb geeneens een korte broek. Oke, ik heb wel 1 korte broek maar die is veel te kort en ontzettend ongepast voor school. Ik draai me om en loop de kleedkamer in om opgewacht te worden door Pien en Evelien die meteen vragen op me af gooien.

---

De volgende dag word ik om 7 uur wakker, ik stap uit bed en loop naar de badkamer toe. Ik stap onder de douche en spoel me af. Daarna trek ik een lange broek aan met een wit/zwart gestreept shirt. Om de outfit compleet te maken trek ik mijn donkerblauwe vans aan. Beneden neem ik een ontbijtje en om 8 uur loop ik naar de schuur om mijn fiets te pakken. Ik fiets naar school en als ik op school aankom zie ik Mel en Alice bij de fietsenstalling staan. Nadat ik mijn fiets heb weggezet loop naar hen toe. We lopen met zijn drieën naar het biologielokaal en gaan zitten op de plek waar 2 grote tafels naast elkaar staan. 5 minuten later komt de leraar binnen en sluit de deur achter zich. Maar net als hij de les wil beginnen, gaat de deur weer open en komen Dylan en James binnenlopen. Meneer Bruce kijkt hen vragend aan, wachtend op uitleg, maar deze krijgt hij niet. Ik zie dat James naar de achterkant van het lokaal loopt, maar Dylan volgt hem niet. Als ik naar zijn hoofd kijk zie ik dat zijn ogen op mij gericht zijn. Hij loop naar onze tafel toe en gaat naast mij zitten, waardoor ik een duidelijke zucht laat horen.
"Vind je het nog steeds erg om naast me te zitten? Je blijft me verbazen," zegt hij met zijn standaard blik, de grijns.
"Binnenkort denk je daar vast anders over."
Ik reageer niet en doe alsof ik luister naar meneer Bruce, die een uitleg over gaswisseling is begonnen. Tot mijn teleurstelling houdt Dylan nog steeds zijn mond niet.
"Gaan we nu negeren? Dan maar nog een hele dag naast me zitten."
Ik kijk geschrokken opzij. Nog een dag?! Dylan draait zijn hoofd naar voren en de rest van de les negeert hij mij, ondanks mijn pogingen om hem over te halen dat ik niet naast hem hoef te zitten. Als de bel gaat pak ik mijn tas in en sta op om naar de volgende les te gaan, maar ik word tegengehouden door een hand die mijn pols vastpakt. Ik draai me om naar de persoon die bij deze hand hoort, en kijk hem vragen aan.
"Wat is er, Dylan?" vraag ik.
Zijn ogen bekijken me van boven naar beneden en ik begin me ongemakkelijk te voelen.
"Ik zie dat je geen korte broek aan hebt getrokken, zoals ik zei dat je moest doen," zegt hij zacht zodat de leraarhet niet hoort.
Hij trekt me ondertussen het lokaal uit, hij heeft nog steeds mijn pols vast. Ik trek mijn pols los en loop verder naast hem naar het volgende lokaal.
"Ik heb geen korte broeken," leg ik hem uit.
Hij kijkt me peinzend aan en het lijkt of hij wat wil gaan zeggen, maar hij houdt zijn mond. Dan loopt hij opeens een lokaal in, ik kijk hem verbaasd aan en kijk snel op mijn rooster welke les ik heb. Ik zie dat ik Frans heb aan de andere kant van de school. In paniek begin ik snel te lopen, ik ben door Dylan al heel laat. Wanneer ik bij het lokaal aankom zie ik dat nog lang niet iedereen van de klas er is. Opgelucht ga ik naast Claire zitten. Heerlijk, zo'n les zonder Dylan.

Na Frans is het pauze. Ik loop met Claire naar onze vaste plek, maar als ik de tafel spot, zie ik dat er al mensen zitten. En niet zomaar mensen, het is Dylan en zijn crew. Ik blijf stilstaan en kijk opzij naar Claire, maar ze is al doorgelopen. Ze is bezig op haar mobiel waardoor ze waarschijnlijk niet doorheeft dat de tafel al bezet is. Snel loop ik achter haar aan en pak haar arm als ik bij haar ben. We staan nu nog maar een paar meter van de tafel af, en ik wil niet dat Dylan me ziet. Hij zit er niet voor niks en dus probeer ik Claire, die nog steeds niet doorheeft waarom we niet naar de tafel lopen, mee te sleuren naar een andere lege tafel. Net als ik denk dat Dylan me niet gezien heeft, hoor ik zijn stem mijn naam zeggen. Met een zucht draai ik me om. Claire draait zich ook vragend om, en aan haar verbaasde blik te zien snapt ze nu waarom ik haar meesleurde. Dylan gebaart dat we naar hem toe moeten komen, en omdat ik moet doen wat hij zegt, doe ik dat maar. Gelukkig loopt Claire met me mee. Als we bij de tafel zijn, kijk ik Dylan aan.
"De hele dag naast me zitten, is echt de hele dag Qinn," zegt hij terwijl hij naast de lege stoel naast hem wijst.
"En vanmiddag moet je mijn kamer opruimen."
Ik kijk Claire hulpeloos aan, maar ze lijkt ook geen oplossing te hebben. Met tegenzin ga ik op de stoel zitten en ook Claire komt aan de tafel zitten, naast James. Ik ben blij dat ze niet naar de tafel loopt waar Alice en Mel ondertussen hun lachen helemaal niet in proberen te houden. Dylan begint een gesprek met Ivy, een van zijn vrienden, en lijkt mij de hele pauze vergeten te zijn. Wat ik helemaal niet erg vind.

Na het laatste uur, economie, gehad te hebben, loop ik stil met Dylan mee naar buiten. Maar als hij naar zijn scooter loopt, en ik naar mijn fiets, onstaat er een probleem.
"Je kan je wel aan mijn arm vasthouden, jij op de fiets en ik op de scooter," stelt Dylan voor.
Ik ga hier maar mee akkoord, ik wil namelijk niet achterop, maar ik heb ook geen zin om naar zijn huis te fietsen.
Ik haal mijn fiets op en fiets de straat op. Dylan komt zacht naast mij rijden zodat ik zijn arm vast kan pakken.
"Rijd alsjeblieft niet te hard!" zeg ik voordat ik hem vastpak en hij wegrijdt.