Too confuse (Too Innocent book 2) JiaMich Fan Fiction COMPLETED

Chapter 57

JIA'S POV

Alam niyo yung napapanuod niyo sa tv, when someone dies, as they close their eyes, nawalan na din sila ng control sa katawan nila?

That happened. Everything happened on slow mo.

After she told me those words, her smile slowly melted, her eyes slowly drifted, and her arms around me slowly loosen up.

Hindi ako makapaniwala sa nangyari, the only thing my mind can muster is hold her, wrap my arms around her as my tears fell.

As my mind absorbed what happened ay umiyak na ko ng tuluyan, tinulak ko siya konti para makita ang mukha niya, na ngayon ay wala ng reaksyon, na wala ng buhay.

"Bei.." Tawag ko dito ng paulit ulit.

"Bea, no please, no, come back Bea, please. I can't loose you" Sabi ko habang hinawi ang buhok na humarang sa mukha niya.

"Bea, no.." Sabi ko. Mas naiyak ako lalo dahil alam ko na kahit anong gawin ko ay hindi na siya babalik. Na wala na siya.

Kinuha ko ang phone ko and dialled tita Det's number na kanina ko pa planong gawin.

"Tita.." Pagsisimula ko.

Hindi ko na kinailangan pang ituloy dahil narinig ko na siyang umiyak while saying "no" repeatedly.

Binaba ko na ang phone ko mula sa tenga ko at niyakap ng mas mahigpit si Bea. "Bea.."

May narinig akong paparating hindi ko magawang lumingon pa dahil hindi ko kayang pakawalan si Bea.

"Bea.. anak" Sabi ni tita Det at lumuhod sa tabi ko para yakapin ang anak niya.

I heard someone sa likod like someone is crying, I just don't know if it's tito Elmer or kuya Loel but I'm pretty sure it's a male.

Hindi ko alam kung kailan mauubos ang luha ko, kung kailan mawawala ang sakit na nararamdaman ko, pero as I look at Bea with no life ay parang mas nadadagdagan pa ito.

I felt someone hugged me, at sinandal ang ulo ko sa balikat niya. I know it's ate Ly.

Hindi siya nagsalita at nagpatuloy lang na irub yung likod ko. I know she's also crying, pero ano nga ba ang magagawa ng iyak namin?

Feeling ko ay nagiging manhid na din ako sa sobrang sakit na ng nararamdaman ko.

Then one thing on my mind.. Wala na si Bea.

I can't believe this is happening already.

It's like yesterday she walks in in our life, asked for a picture, then we became friends.. hanggang sa nalaman namin ang kalagayan niya, and now, here we are, in a cemetery.

As some people slowly letting the coffin na bumaba, ay sabay ng pagtulo ulit ng aming mga luha.

Tita Det and tito Elmer beside me, at sa kabila si kuya Loel. Yung team mates namin ay nasa likod lang namin. I can hear them crying.

Then now, tinatabunan na nila iyon ng lupa, and what I wanted to do is jump over there, and die.

I remember asking Bea one of the days nung nasa lamay, of her amnesia ilipat niya sa akin, para sana hindi ko na maalala ang lahat at hindi maramdaman ang sakit.

Tulad ng mga araw nung nasa ospital siya ay hindi ko siya iniwan ni isang oras. Daig ko pa nga ang mga kamag anak niya sa pagluluksa. Minsan ay dumadalaw din sila papu doon and asked me if I wanted to go home, and of course, hindi ako pumayag.

Kadalasan din ay dumadalaw ang team mates namin, pero madalas sila ate Ly and ate Den.

Mich and I never talked pa. I don't know why, pero I can't talk to her pa siguro, lalo na ngayon na nagluluksa pa ako.

In the last moment, I sighed heavily, one last time, I looked at it one more time at unti unti ng tumalikod at naglakad palayo.

Hinawakan ako ni ate Ly para pigilan pero ngumiti na lang ako sakanya, she maybe get it kaya hindi na niya ako pinigilan pa.

Bumalik ako ng dorm na sobrang tahimik. Malamang wala pa ang team mates ko. Dumeretso ako sa bunk ni Bea kung saan ako lilipat. May papalit sa bunk ko pero hindi ko pa alam kung sino.

Sa table ko ay isang frame na may picture namin, the moment when we're at hongkong, fireworks at our back. Where she said after the photo was taken was magical.

Lagi kong hinihiling na sana, panaginip na lamang ito. Sana hindi totoo, sana sa pag gising ko, nandiyan si Bea sa tabi ko para pasayahin ako.

MICH'S POV

I look inside the room where Jia is, she's not crying anymore pero ngayon ay nakita ko kung gaano siya nalulungkot at nasasaktan.

Oo, sinundan ko siya papunta dito, to make sure she's safe na dumating.

Nakatingin siya sa picture nila ni Bea na ako pa ang kumuha.

Tinitigan ko ang babaeng pinaka mamahal ko one last time bago ko pulutin ang maleta ko at lumakad palayo.

Ano nga ba ang gagawin ko?

I'll do what I do best.

Run away.

(Last two 😢)