18 en zwanger

Hoofdstuk 6

Ik heb vandaag een afspraak bij de gyneacoloog om een 3D echografie te laten nemen. Ik zit nu op mijn appartementje te wachten tot Owen er is. Ik ben nu 5 maand ver en weet het geslacht nog niet. Ik hoor geklop op mijn deur en daar is Owen.
Ik neem hem rond zijn nek vast en geef hem een zoen. Maar ondertussen heb ik wel al een buikje dat in de weg zit. "Ben je klaar om te zien welk geslacht en of dat alles in orde is?" vraagt Owen aan mij. Ik beantwoordt hem met een wel gemeende ja.

In het ziekenhuis moeten we wachten. Over mij zit een vrouw van 40 jaar ongeveer met haar man. Ik hoor ze over mij en Owen roddelen maar in mijn eigen denk ik toch wel dat ik liever een jonge moeder ben dan een oude. Owen legt zijn hand op mijn buik en zegt me dat hij iets heeft gekocht voor ons. Dan neemt hij een boek vast waar tips en belangrijke zaken in staan over het opgroeien, opvoeden, eten, enz.
Ik glimlach naar hem en zeg dat het goed van pas zal komen.
Ik vraag hem daarna of er al verandering is met de toestand van zijn moeder. Hij kijkt naar mij met trieste ogen. Hij zegt me dat ze zijn vader hebben aangeraden om ze te laten heengaan. Ze zien geen verandering en ze ligt al 3 maaden in coma. Ik zeg hem dat ik er altijd voor hem ben.
Op dat moment worden we binnen geroepen. We gaan naar binnen en ze vraagt hoe het ondertussen gaat. Ik zeg haar dat ik niet meer ziek ben geweest en ondertussen overdag werk. Ze vraagt me of ik de kindjes al heb voelen stampen. Ik zeg haar dat ik het gisterenavond nog heb gevoeld. Ze zegt me dat ik op de tafel mag gaan liggen. Ze is aan het zoeken en zegt plots dat het geslacht nu goed zichtbaar is. We kijken met twee en we zien het ook duidelijk. Daarna kijkt ze of de nekplooien in orde zijn om het syndroom van down uit te sluiten. Daarna ziet ze de hartkamers na en meet ze de hoofdomtrekken.
Twee maanden geleden toen ik 3 maand ver was hebben ze gezien dat we een tweeling krijgen. Nu met de metingen denkt ze dat ik al 6 maanden ver ben. Daarna lopen we terug naar haar bureau en schrijft ze een kuur vitaminen en foliumzuur voor. Daarna lopen we naar buiten. Ik pak hem vast en we gaan naar zijn moeder.

Op haar kamer aangekomen ga ik bij haar zitten. Ik vertel haar dat het goed gaat en dat we twee kindjes krijgen en dat we heel graag hebben dat ze er bij is. Daarna praat Owen tegen haar over hoe goed de twee het doen. Na een halfuur kwam zijn papa binnen en zei tegen Owen dat het vast sta dat ze haar gaan laten heengaan.
Owen is er heel hard van aangedaan en zet me thuis af en rijdt door. Ik hoor hem van heel de nacht niet.

De volgende ochtend zit ik aan het ontbijt en vertel de meisjes hoe dat het is gegaan bij de gyneacoloog. Daarna loop ik naar boven en Ella komt bij mij. "hey meid wat is er want je was zo stil? " Ik vertel haar over gisterenavond. Ze zegt dat hij wel snel zal bijdraaien en iets zal laten weten met zo'n geweldig meisje. Plots wordt er op de deur geklopt. Ik doe open en zie Sofie ineen gebukt staan. Sofie heeft weeën en zegt ons dat we begeleiding moeten gaan halen en een ambulance moeten bellen.
Beneden vindt ik geen begeleiding. Ik loop terug naar boven en begeleidt Sofie naar beneden. Eens we beneden aangekomen zijn is de ambulance er. Ik rij mee met Sofie en steun haar. In de ambulance krijst ze van de pijn en ze is superhard aan het zweten. De verpleger zegt tegen Sofie dat ze nog niet mag persen.
Als we in het ziekenhuis zijn worden we naar de verloskamer gebracht. De verpleging vraagt of ik erbij wil zijn en zeg hen dat dat niet moet. Maar Sofie pruttelt meteen tegen en wil me erbij. Ik loop mee naar de verloskamer en vertel haar dat alles wel goed komt. Ik maak haar ook nog eens duidelijk dat ik 2 kinderen in een keer op de wereld moet zetten.
Ze krijgt meteen weer moed erin. Als ze aan de monitor ligt horen we het hartje en zien we de sterkte van de weeën. Ze krijgt een paar keer een felle wee. Ik neem haar hand vast en ze knijpt er stevig in.
De gyneacoloog komt zien hoeveel ontsluiting Sofie heeft en zegt dat het 5 cm is. De gyneacoloog vraagt aan Sofie of ze een ruggenprik wilt. Sofie stemt er meteen mee in en een halfuur later krijgt ze er een.
2 uur later heeft Sofie 10cm ontsluiting en kan de bevalling beginnen. Ik krijg er zelf ontzettend veel schrik van om zelf te bevallen. Ze krijst en roept. Dan na een halfuur is haar zoontje Louis er.
Ik blijf bij haar tot het 22 uur is.

Als ik terug in het appartement ben krijg ik een sms van Owen. "Hey we moeten eens praten!" Ik krijg er meteen schrik van. Ik antwoordt hem dat we dat dan morgen moeten doen. Na een kwartiertje hebben we besproken dat we afspreken bij het park. Ik zet de tv aan en val in slaap.