18 en zwanger

Hoofdstuk 23

Ik kijk in zijn ogen...

Ik voel me aangetrokken tot zijn ogen. Er zit een kleine fonkeling in zijn mooie blauwe ogen. Ik mag niet terug gevoelens voor Lucas krijgen. Ik ben met Owen en heb hier 2 schatten van kinderen mee. "Hey wat is er?" "Niets hoor, ik was alleen even aan het nadenken." Hij neemt mijn wang vast en streelt met zijn andere hand een pluk haar achter mijn oor. "Het meisje waar ik het in de auto over had staat recht voor mijn neus. Ik weet dat dit verkeerd is doordat je samen bent met Owen maar ik moet het toch eens hebben gedaan." Op dat moment voel ik zijn lippen op die van mij belanden. 

In plaats van Lucas weg te duwen zoen ik hem intens terug. Dan trekt Lucas terug en kijkt verbaasd naar mij. "Sorry, ik had dit niet moeten doen. Je hebt al een moeilijke periode en dan doe ik dit jou nog eens aan." Hij draait zich om en wilt verder lopen. Ik pak hem bij zijn pols vast en trek hem terug. "Lucas dit had ik ook al veel eerder willen doen. Maar je gaf me nooit aandacht dus dacht ik dat ik verder moest. Daarom ben ik naar Owen gegaan. Maar we kunnen hier wel niet mee verder gaan voor Owen en de kinderen." "Dat begrijp ik maar als ik had geweten dat je mij al eerder aandacht gaf had ik je meteen gezoend. Maar ik zal je nu naar huis brengen want morgen moet je bij Emma zijn." Ik gaf hem een knikje en ik haakte me in zijn arm in. We liepen verder naar de auto. Als we bij de auto waren hield hij mijn deur open. Ik stapte in een maakte mijn gordel vast. Hij zette zich ook in zijn stoel en begon te rijden. Het was onderweg naar mijn huis stil. Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik denk dat hij hetzelfde dacht. 

Als we bij mijn huis aankomen komt hij mijn deur opendoen. "Voila je bent weer thuis. Ik zie je misschien morgen dan wel in het ziekenhuis." Hij wou weggaan en ik trok hem terug en gaf hem een zoen. "Bedankt voor de leuke avond en om ervoor mij en de kinderen te zijn." Hij was verbaasd door mijn actie en snelde dan naar zijn auto en reed snel weg. Ik liep naar de voordeur. Als ik binnen kwam zag ik Owen op de zetel liggen. "Owen Owen wat is er? Waarom ben je thuis?" "Huh wat? Oh jij bent het. Ik heb slecht nieuws Emma haar alarmen gingen af. Ze heeft een hartstilstand gehad." "Wat en je belt niet even om mij dat te vertellen?" "Je was een avondje stappen en ik vond dat je daar recht op hebt want jij zorgt het meeste voor hen." "Owen je had me moeten bellen dan had ik meteen naar hier gekomen. Waar is ze nu en hoe is het met haar?" "Ze ligt op intensieve zorgen en ligt in een coma." "Wat Owen en dan bel je nog niet eens? Je weet dat mijn dochter en zoon alles voor mij betekenen. Dat het voor jou niets uitmaakt maakt me niet uit maar ik  ga nu meteen naar mijn meisje." Ik nam mijn jas en liep meteen naar buiten. Mijn woorden waren misschien hard voor Owen maar hij had me moeten waarschuwen. Hoe kon hij dit doen? 

Aan het ziekenhuis aangekomen moet ik langs het spoed naar binnen omdat de deuren beneden gesloten zijn omdat het nacht is. Ik loop langs spoed en zeg hen dat ik naar mijn dochter op intensieve zorgen moet. Ze laten me meteen door. Ik loop naar de lift en duw op het knopje. Voor de lift er is ben ik bijna een uur verder denk ik. Dan na een tijd is de lift er en stap ik in. 

Op de afdeling aangekomen vraag ik meteen waar mijn dochter ligt. Ze wijzen me de weg en ik loop meteen binnen in de kamer. Daar ligt mijn kleine meisje aan allemaal darmpjes en buisjes. Ik zet me op een stoel naast haar en neem haar handje vast. Heb ik zoveel dingen in mijn leven verkeerd gedaan dat ik nu mijn kleine meisje moet zien lijden. Ik begin heel hard te huilen en leg mijn hoofd bij haar op het bed. Ik val na een tijdje in slaap. 

"Sofie, Sofie wordt je wakker?" Ik kom rustig recht en zie Owen er staan." "Moet jij niet naar school?" "Neen, ik ga vandaag niet. Ik moet bij mijn vriendin en mijn kinderen zijn." Hij neemt me vast en komt bij me zitten. "Is er iets veranderd?" "Ik heb heel de tijd geslapen en ik heb niets gehoord dus ik denk van niet." We blijven naar ons kleine meisje staren en Owen blijft men hand vasthouden. Na een tijd hoelang weet ik niet komt de arts binnen. "Goedemorgen, ik heb geen goed nieuws. De leukemie heeft de hersenen aangetast van Emma. Daarom dat ze deze nacht een hartstilstand heeft opgelopen. Doordat haar hersenen niet doen wat ze moeten doen heeft haar hart het ook opgegeven. Emma gaat niet meer ontwaken want er is nog maar 9% hersenactiviteit dus ademhaling en al de rest wordt door ons ondersteunt. We kunnen niets meer doen. Zolang ze aan de beademing ligt gaat ze blijven leven maar ze gaat niet meer ontwaken." Ik begin heel hard te huilen en stort in Owen zijn schoot. Ik hoor ook dat hij aan het huilen is. "Hoe kan dat nu dat jullie artsen zijn en niets kunnen doen voor dit arme meisje" hoor ik Owen heel boos zeggen. "Sorry we hebben alles proberen te doen voor Emma. Ik heb dan voor jullie nog een vraag. Willen jullie eens nadenken over de beademing af te laten bouwen zodat ze langzaam inslaapt?" "Hoe kun je nu dit nieuws komen vertellen en dan vragen of we ons kind willen opgeven. Natuurlijk willen we ons kind niet kwijt." "Ik laat jullie even bekomen en dan zie ik jullie straks nog wel." De dokter verliet de kamer. "Sofie ik ga even weg." "Maar Owen ik heb je nodig!" "Nu niet Sofie ik kan dit niet." Hij stond op en liep weer weg.

Owen was weg en dan heb ik mijn gsm genomen om naar mijn ouders te bellen. "Hey Sofie, heb je genoten van je avondje weg?" "Mam, ik heb je nodig. Emma ligt in coma en zal nooit meer ontwaken." "Meisje ik kom er meteen aan. Ik laat Tibe hier bij pap want dat arm jongetje moet er niet onder lijden." "Ok mam, maar kom snel want Owen is weer gaan lopen." 

Na een halfuur was mam er. "Oh meisje kom hier" Ze nam me in een omhelzing. Ik begon heel hard te huilen. "Mam, ik wil men kleine meisje en Owen niet kwijt." "Meid dat gaat niet gebeuren wat er ook gebeurt Emma blijft altijd voort leven in je hart." We gingen zitten. "Weet je waar Owen naartoe is?" "Neen hij zei dat hij dit niet aan kon en weg moest." "Kom hier meid. Ik blijf bij je tot dat je beslissingen kunt nemen." "Mam de arts vroeg of we Emma niet willen laten inslapen want dat ze nu toch maar lijd." "Dat beslis jij wanneer je het doet. Maar hoe meer jullie hier zijn, hoe harder Tibe er ook onder lijd. Hoe meer je hier bent, hoe zwaarder het wordt om afscheid te nemen." "Je hebt gelijk. Ik moet met Owen dit bespreken en dan afscheid nemen van mijn kleine meisje." 

Op de avond kwam Owen binnen. "Waar heb je gezeten. Ik was doodongerust over je?" "Wat maakt dat nu uit waar ik zat. Ik ben oud genoeg om te beslissen wat ik wil doen." "Owen doe niet harteloos. Jij betekent veel voor mij net zoals Emma en Tibe." "En dan?" "Owen stop ermee ga zitten want ik heb een beslissing genomen en je moet hierin meegaan." "Ik luister naar je dus zeg het nu maar snel dan kan je thuis gaan slapen." "Luister hoe langer we hier blijven, hoe meer Tibe er onder lijdt en hoe harder het afscheid voor ons wordt. Het is beter als we Emma laten inslapen want nu lijd zij eronder en wij maar vooral ook Tibe. Tibe heeft zijn ouders nodig." "Je doet maar ik weet niet hoelang ik nog bij jullie blijf want heel mijn leven is verziekt." "Owen hoe durf je dat te zeggen. Je hebt twee pracht kinderen en ik hoop dat je mij ook nog graag ziet." "Ga nu maar naar huis." Ik stond op en gaf Emma een zoen. "Mama is hier morgen weer kleine prinses." Ik gaf Owen geen blik meer en liep naar buiten. 

Thuis aangekomen zag ik dat het 19u was. Ik belde een pizzakoerier en bestelde een pizza. Ik ging ondertussen een douche nemen. Ik waste mijn haar en heel mijn lichaam. Ik hoorde ergens in de achtergrond mijn gsm. Ik liet hem rinkelen want ik had geen zin in gezelschap en genoot van de warme stralen over mijn lichaam. Daarna stapte ik uit de douche en droogde ik me af. Daarna deed ik een slaapkleedje aan en een kamerjas. Ik nam mijn gsm en zag dat Lucas had gebeld. Ik had nu geen zin om terug te bellen. Ik passeerde de kamer van Emma en ging even op haar bedje zitten. Ik nam haar beren vast en begon te huilen. Ik hoorde de deurbel en snelde naar beneden. 

Ik trok mijn kamerjas goed en deed de deur open...