18 en zwanger

Hoofdstuk 28

Ik zit rustig in het bad mijn tijdschrift te lezen als de deur opengaat. In de deur verschijnt Owen. Hij heeft wel lef om op de avond te komen als de begrafenis al voorbij is. Hij had even goed de begrafenis dan kunnen bij wonen. "Owen wat doe jij hier?" "Ik kom terug even naar huis." "Hoezo even?" "Gewoon laat maar zo mag ik niet bij mijn vriendin en zoon zijn?" "Natuurlijk wel maar waarom was je er dan niet op de begrafenis van Emma ik had je nodig en jij kwam niet." "Ik kon het niet aan Sofie en dat kan ik nog steeds niet dus kunnen we over andere zaken praten?" "Hoe kan je dat nu zomaar vragen. Het komt er op neer dat je niet over je dochtertje Emma nooit meer wil praten?" "Nee zo bedoel ik het niet. Laat maar ik ga al terug weg." "Owen wacht ik wil je terug thuis hebben maar ik wil wel over Emma kunnen praten met mijn partner." Hij komt naar me toe en geeft me een zoen. "Op een dag zal je het mij wel allemaal mogen vertellen." 

Als ik uit bad ben gestapt en me heb afgedroogd en aangekleed loop ik weer naar beneden. Owen zit televisie te zien en ik kruip naast hem in de zetel. We kijken samen voor een lange tijd televisie. Ik lig met mijn hoofd op zijn schoot en kijk naar boven naar Owen zijn gezicht. Mijn vriend zit er oververmoeid uit. "Lieverd ik wil een zoen van je" zeg ik tegen hem. Hij kijkt me aan met geen enkele emotie op zijn gezicht en geeft me een zoen. Daarna kijken we nog even televisie. Als ik echt moe wordt sta ik recht en ga ik naar boven. Ik leg me in bed en neem nog even een boek en lees er wat in. Na een halfuur lezen komt Owen binnen en komt bij me liggen. Hij neemt me vast en begint me verlangend te zoenen. Ik laat het toe en dan begint hij me uit te kleden en ik hem. Hij geeft me lieve zoentjes over mijn hals en mijn buik. Dan komt hij langzaam in me. Na een tijdje komt hij klaar en neemt hij me vast om te gaan slapen. Ik draai me naar hem en neem hem in een omhelzing en voel me dan langzaam in slaap vallen.

Als ik de volgende ochtend wakker wordt door Tibe. "Papa je bent weer thuis." Owen kijkt in het rond en ziet dan Tibe aan het eind van het bed staan. Hij gaat naar Tibe en geeft Tibe een knuffel. Hij neemt het kleintje op en loopt de kamer uit. "Papa gaan we samen spelen?" "Doen we!" Even later hoor ik vader en zoon brullen en ik krijg weer terug een lach op mijn gezicht.

Ik loop mijn kamer uit en loop naar beneden om eieren te gaan bakken. Als ik in de keuken kom zie ik een mand vol met koffiekoeken staan. " Owen heb jij die koffiekoeken gaan halen deze morgen?" "Huh nee?" "Hoe komen deze dan hier in de keuken?" "Geen idee lieverd de kaboutertjes zullen het hebben gebracht." Ik lach er eens mee maar ik ben toch wel benieuwd van wie de koffiekoeken komen. Ik roep de twee mannen naar beneden om te komen eten. Als iedereen aan tafel zit beginnen we rustig te eten. Natuurlijk Tibe is aan het knoeien maar dan neem ik een lepeltje om de pudding eruit te halen om zo weinig mogelijk te bevuilen. Owen en ik komen terug goed overeen maar ik zal het nooit vergeten dat hij niet op de begrafenis van zijn eigen dochter aanwezig was. Tijdens het eten praten we nog wat bij. Blijkbaar heeft hij bij een oude vriend een tijdje verbleven. "Sofie kan je me vergeven?" "Vergeven misschien wel Owen maar vergeten dat nooit." Ik zie zijn gezicht meteen betrekken maar ik ben niet degene die zijn gezin in de steek liet. 

Na het eten rijden we naar Owen zijn vader. Hij is blij dat zijn zoon terug is en geeft hem een stevige handdruk en omhelzing. "Sorry vader dat ik weer ben gaan vluchten van mijn problemen. Maar ik kon op dit moment niet goed nadenken en ik voelde me schuldig dat ik Emma heb verwekt." "Wat zeg je nu" vraag ik aan Owen. "Je hebt spijt dat je onze kinderen hebt verwekt. "Zo bedoel ik het niet Sofie. Ik bedoel dat het misschien mijn schuld is en dat ik drager ben van bloedarmoede. De moeder van mijn moeder heeft het ook gehad. Door mijn schuld had Emma het en daardoor heeft ze die stomme kanker gekregen." Ik kijk geschrokken naar hem. "Owen dat is niet jou schuld. Het kan even goed van mijn kant van de familie komen Owen. Misschien zijn we allebei drager waardoor de kans er uiteraard inzit dat onze kinderen dit erven." Owen kijkt me aan en dan reageert zijn vader. "Zoon Sofie heeft gelijk je mag de schuld echt niet enkel op jou nemen. Je weet niet waarom Emma dit heeft gekregen. Jullie hebben nog een pracht van een zoon en misschien hebben jullie binnen een paar jaar nog een ander kindje. Jullie mogen daar echt niet over nadenken want zo verwijt je jezelf iets wat misschien helemaal niet zo is. Owen je moet realistisch blijven en kritisch nadenken over alles wat je denkt en zegt en doet." Ik ben Owen zijn vader zo dankbaar. Zonder hem zou ik Owen dit nooit uit zijn hoofd hebben kunnen krijgen. "Kom nu maar snel naar binnen dat ik een heerlijke kop koffie voor jullie maak want ik heb ook wat nieuws." We stappen mee naar binnen en zetten ons aan tafel. Twee minuten later staat Owen zijn vader er met koppen en een kan koffie. Hij zet ons bij zich neer en begint te vertellen. "Ik heb een brief gekregen van de gemeente en daarin staat dat..." "Mama, papa kijk ik heb een autootje gevonden."