18 en zwanger

Hoofdstuk 15

Een weekje later

We wandelen voor de laatste keer het ziekenhuis binnen. Vandaag mogen Tibe en Emma mee naar huis. We lopen naar neonatologie en komen binnen. We hebben allebei een maxi cosi bij en zijn er klaar voor om voltijds ouders te zijn. We doen voor laatste keer een short aan en wassen onze handen.

We lopen naar de kinderen en de verpleegkundige helpt hen aan te kleden en in de maxi cosi's te zetten. Als we dan eindelijk klaar zijn geven we een doos praline voor de goede zorgen en gaan dan naar huis met de kinderen. We lopen naar de auto van Owen en zetten de kinderen vast.

Als we thuis komen staan mam en pap al klaar. Ze komen helpen en begroeten hun kleinkinderen. Opeens komt de vader van Owen buiten. Owen is verrast en loopt met Tibe naar zijn vader. "Owen gaan we naar binnen want buiten vatten ze kou eb worden ze ziek" zeg ik tegen hem. Ik loop met Emma al naar binnen en ze begint te huilen. Ik neem haar uit de maxi cosi en wieg hazr zachtjes. Dan ruik ik wat er aan de hand is en loop ik naar boven om haar pamper te verversen.
Als ik terug beneden kom met Emma is iedereen rondom Owen en Tibe gaan zitten. Ik zet me erbij en dan begint Tibe te huilen. Owen weet dan vaak niet wat hij moet doen maar deze keer geeft hij zijn tutje en is hij stil.

Als 's avonds het eten klaar is leggen we samen in het park. We zetten ons aan tafel en dan begint Tibe terug te huilen. Mam zegt dat ik maar eerst eet dat zij wel zal kijken. Ik geef haar een bedankje en eet dan verder.
Als ik alles op heb loop ik naar mijn moeder om Tibe over te nemen.

Als ook Owen gedaan heeft met eten neemt hij Tibe over en gaat hij ermee naar boven om hem in badje te stoppen. Ik loop met Emma achterna en kleed haar ook uit. Als het water op temperatuur is zetten we ze in bad. Ze beginnen te lachen en te spetteren met hun voetjes. Owen en ik worden ook allemaal nat en dan lachen we alle 4 heel hard. Mama hoort ons en komt een kijkje nemen. Ze ziet wat er is en begint ook te lachen.
Als ze lang genoeg in bad zitten zegt mama dat zij overneemt van Owen. Owen loopt naar de kamer om te studeren. Mama en ik kleden ze aan en lopen naar beneden.
Beneden kijk ik mee tv en geef de twee een papje.
Ik blijf nog een maand thuis en dan gaat de tweeling naar creche à la maman. Bij dat idee lach ik. Ik heb gekozen om ook verpleegkunde te gaan doen zoals Owen omdat dat minder zwaar is in combinatie met de tweeling.

Als het 23u is moet de tweeling nog een papje. Ik geef hen een papje en ga hen dan in bed stoppen. Als ik op de kamer kom zie ik Owen al op bed liggen slapen.
Ik loop naar de badkamer en douche me en loop dan naar bed.
Als ik net in bed lig hoor ik één van de twee huilen. Als ik op de gang kom merk ik meteen dat het Emma is.
Als ik op haar kamer kom zie ik dat ze zonder laken ligt. Ik neem haar op en dan blijft ze huilen. Ik ruik aan haar pamper maar ook hier ruik ik niets. Ik neem haar mee naar de schommelstoel en zet me neer. Ik wieg zachtjes en ze kalmeert niet. Ik voel aan haar hoofje en ze voelt wat warmer.
Ik loop naar haar luierkussen en neem haar temperatuur 38,3°c verschijnt erop. Ik loop meteen naar de kamer van men ouders en maak mam wakker. "Mam Emma heeft verhoging." Ze zegt dat we meteen naae het spoed rijden want dat is niet normaal ze is nog maar net thuis.

Ik loop naar Owen en vertel hem dat hij op Tibe moet letten want dat ik naar spoed ga met Emma. Ik leg hem uit dat ze verhoging heeft. Hij zegt me dat hij op Tibe let.
Ik loop de kamer uit en loop naar mijn moeder en Emma. Mama heeft haar al aangekleed met een jasje en in de maxi cosi gezet. Ik pak haar op en we wandelen naar de auto. Ik zet Emma vast en loop dan zelf naar mijn plek. Meteen vertrekt mijn moeder en komen we in het spoed. We vertellen dat Emma en haar broer vanaf vandaag uit het ziekenhuis zijn. Ze nemen meteen haar temperatuur en nemen een staaltje bloed.
Na een uurtje weten we uitslag en komt er een dokter binnen.
"Sorry dat we dit moeten zeggen maar Emma lijdt aan bloedarmoede en moet opgenomen worden" Ik schrik heel hard en laat alles nog even doordringen. Ze brengen Emma naar een kamer op pediatrie en beginnen meteen met een infuus te geven. "Zou u hier bij u dochter willen blijven" vraagt de verpleegster. "Natuurlijk wil ik dat" kaats ik terug.
Mam komt naar me en kalmeert me. Ze belt nadien naar huis en vertelt wat er aan de hand is. Mam rijd terug naar huis als het 2u 's nachts is. Ik leg me op het bed naast men meisje. Direct komt Tibe in me op want nu laat ik hem in de steek. Ik probeer die gedachten te verdringen en probeer de slaap te vatten. Na een halfuur te piekeren val ik in slaap.