18 en zwanger

Hoofdstuk 4

' s Morgens wordt ik wakker van steken in mijn buik. Ik draai mijn eigen om in de hoop dayt het beter zal zijn maar dat is niet zo. Ik ga naar beneden en zie Sonia een van de begeleidsters staan. Ik vraag aan haar of dat de steken normaal zijn. Hierop geeft Sonia als antwoordt dat ze niet exact zou weten wat het kan zijn maar dat ik tot vanavond moet afwachten. Ik vertrouw op Sonia haar raad en loop terug naar boven oom te kijken of ik een taak vandaag heb. Op het schema staat enkel dat ik vanavond de tafel om 17. 30u.

Om 9u is het ontbijt en ga ik terug naar beneden. Ik zet me aan tafel en begin met Ella en de rest te praten. Als Sonia aan tafel komt vraagt ze of dat ik nog altijd last heb. Ik vertel haar dat de steken wat minder zijn. Sofie reageert hierop dat zij dat ook heeft gehad en dat ze toen een voedselvergiftiging had opgelopen. Toen vroeg ik haar wat ze toen heeft moeten doen. Ze zei me dat ze toen een week in het ziekenhuis is moeten blijven omdat ze geen medicatie ervoor mocht innemen. Na de week hadden ze de baby goed geobserveerd en bleek het geen gevaar voor de baby te zijn. Toen mocht ze terug naar huis om te rusten. Na Sofie haar verhaal praten we nog verder over de kinderen. Daarna loop ik terug naar mijn appartement en stuur naar Owen over de steken. Na 2 minuten krijg ik antwoord dat hij naar mij komt en met mij naar de dokter rijdt.

Een halfuur later komt Owen boven aan mijn appartement aan. Hij knielt voor mijn buik en zegt er tegen " dag kleintje, je maakt het je mama niet gemakkelijk he maar al goed dat je mama zo sterk is." Ik lach naar Owen en op dat moment geeft hij een kusje op mijn buik. "Oh hoe lief jullie worden echt geweldige ouders" zegt Ella. Ella komt naar ons toe en stelt haar en Jason voor aan Owen. Owen begint meteen gek te doen met Jason waardoor ik alleen maar meer van hem ga houden. Na 10 minuten speel plezier zegt Owen dat we maar moeten vertrekken naar de dokter.
Eenmaal bij de dokter aangekomen gaan we in de wachtruimte zitten. Er zijn zeker nog 10 mensen voor ons. Ik en Owen praten over de sfeer en de gebeurtenissen van in het huis. Daarna breng ik het gesprek met mijn moeder aan en besluiten we samen dat we er zullen stoppen na de dokter.

Na een anderhalf uur kunnen we bij de dokter binnen. Ik vertel haar dat ik nu 2 maanden ver ben en dat ik hevige steken heb. Ze zegt dat ik moet gaan liggen op de onderzoekstafel en dan begint ze te duwen en te voelen. Na nog vanalles te onderzoeken zegt ze me dat het waarschijnlijk een zwangerschapsvergiftiging is. Ze verwijst me door naar het ziekenhuis en zegt me dat ik bij een gyneacoloog moet zijn. Ik krijg meteen al schrik want ik wil het kindje niet verliezen. De dokter vertelt me dat het erg klinkt maar als je er op tijd bij bent kan je nog altijd een normale zwangerschap leiden. We gaan buiten bij de dokter en rijden meteen door naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis mogen we na een halfuur bij de gyneacoloog komen. De gyneacoloog onderzoekt me en laat bloed nemen. Na een halfuur krijgen we het resultaat te horen. Ondertussen vraagt de gyneacoloog dat ik nog zo ziek ben als in het begin. Ik vertel haar dat dat niet meer is en dat er goed op evenwichtig eten wordt gelet in het huis. Nadien zegt ze me dat ik op de onderzoekstafel moet gaaan liggen zodat ze noog eens kan kijken naar het kindje. Met de echografie zien we dat er precies 2 kindjes inzitten. De gyneacoloog zegt ons dat dat schijn kan zijn maar dat er wel kans is op een tweeling. Na een halfuur is het resultaat er en zeggen ze me dat ik moet blijven want dat ik een zwangerschapsvergiftiging heb. Ze nemen me mee naar een kamer op de materniteit en leggen me aan een baxter. Want ik moet vocht bij krijgen om niet uit te drogen omdat ik ook een maag- darmontsteking heb. Om de 2 uur wordt ik gecontroleerd door de verpleging. Ik verwittig mijn ouders dat ik in het ziekenhuis lig en ze vertellen me dat ze langskomen. Owen wijkt amper van mijn zijde af enkel wanneer hij iets wil drinken of wil eten. Als mijn ouders er zijn vertrekt Owen naar het huis om kleren en pyjama's te halen. Mijn vader begint meteen er al over dat ik dit niet had gehad als ik gewoon abortus had gedaan. Maar mijn moeder kwam ertussen en zei dat ik zo ook ziek kon worden. Daarna vertelde ik hen dat er ook kans is op een tweeling. Toen mijn vader dat hoorde flipte hij helemaal. Hij werd kwaad en de verpleging had dit gehoord ze kwamen kijken en zeiden hem dat hij rustig moest zijn of weggaan. Ze zeiden hem dat ik genoeg slaap nodig had. Hij beloofde hen dat hij rustiger ging zijn. Maar toch bleef hij doorgaan dat ik nog steeds een abortus kon doen. Ik zei hem dat ik het kindje of de kindjes zelf wil bij houden en ze opvoeden. Ondertussen kwam Owen terug binnen en kwam hij terug naast me zitten en nam men hand terug vast. Mijn moeder begon vanalles te vragen over het huis waar ik nu woon. Ik vertelde haar dat de begeleidsters vroedvrouwen en maatschappelijk werksters zijn en dat ze de andere meisjes ook al goed hebben verzorgd en geholpen. Mijn moeder vindt het goed dat we het kindje of de kindjes houden.

Als men ouders weg zijn komt de gyneacoloog nog eens langs en bekijkt uitslagen van bloed dat een halfuur geleden is getrokken. Mijn moeder had aan de verpleging gevraagd voor wat dat nodig was. Hierop kreeg ze een antwoordt dat het nodig was om de waarden in mijn bloed te controleren. De gyneacoloog kon me vertellen dat de waarden nog altijd slecht waren maar niet negatiever waren geworden.
Als de gyneacoloog weg was kwam Owen op het bed en ging ik tussen zijn benen liggen. Samen keken we naar Cold case en andere misdaadprogramma's om 22uur moest hij terug naar huis. Hij gaf me een zoen en een knuffel. "Als er iets is bel je me meteen op ook al is het in de nacht." Ik beantwoorde hem met dat ik dat zeker zal doen. Morgen kwam hij toch terug dus nu enkel een nachtje slapen en ik zag hem terug. Ik bleef nog een tijd naar tv kijken en om 1 uur schakelde ik de tv en de lichten uit. Na 2 uur was ik nog steeds wakker en kon ik niet slapen met de baxter. Ik ging op mijn gsm online en zette op mijn facebook een status waardat iedereen te weten ging komen over mijn zwangerschap. " Vandaag opgenomen in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging. Nog maar 2 maanden ver en nog niets anders dan ziek geweest dit wondertje maakt het me niet gemakkelijk." Nadat ik dat had gepost keek ik nog wat op facebook. Om 4 uur ben ik dan uiteindelijk in slaap gevallen.

Om 8 uur werd ik iedere morgend gewekt een hele week lang. Na een vreselijke week mocht ik uiteindelijk naar huis. Owen kwam me ophalen en zette me terug af in het huis.
Ella stond meteen aan mijn deur en kwam me heel de avond vergezellen. Ze hadden me in het ziekenhuis een hele lijst meegegeven me vlees en beleg en ander voedsel dat ik niet meer mag eten zolang ik zwanger ben.
Ik vertelde alles over het ziekenhuis en dat het misschien zelfs een tweeling kan zijn. Meteen kijkt ze verwonderd en zegt me dat ik dan de eerste van alle bewoonsters zal zijn die een tweeling dan heeft. Ik begin me meteen zorgen te maken want ik wou aan een cursus voor kapster beginnen en in de dag gaan werken in een supermarkt zolang ik zwanger was. Ik had al een paar vacatures gelezen en heb al afspraken gemaakt om te solliciteren. Ik heb bij een carrefour express om de hoek een afspraak en bij een bakker en een delhaize. Volgende week heb ik afspraken gemaakt.
Toen kwam ik terug tot de realiteit en besefte dat Ella nog bij mij thuis zat. "Amai je was ver weg precies?" Ik vertel haar dat ik aan het nadenken was over mijn toekomst en dat ik nog van niks zeker ben. Ik begin aan heel mijn toekomst te twijfelen. Misschien had ik beter toch voor een abortus moeten kiezen en dan had ik gewoon verder kunnen studeren.
Ella ziet dat ik me zorgen maakt en zegt me dat wat ik ook beslis het altijd wel goed zal komen.
Een halfuur later vertrekt Ella en leg ik me neer op de zetel en kijk tv. Opeens wordt er op mijn deur geklopt. Ik doe open en zie...