18 en zwanger

Hoofdstuk 11

Ik wordt wakker en ze brengen mijn ontbijt. Daarna mag ik de ontslagpapieren tekenen en mag ik om 14uur naar huis. Voor ik naar huis ga breng ik nog een bezoekje aan Tibe en Emma. Owen gaat weer meteen naar Tibe. Omdat hij naar Tibe gaat ga ik naar mijn dochtertje Emma. De verpleegster van neonatologie komt langs en zegt dat er goed en slecht nieuws is.

Owen en ik gaan mee en ze laat de vooruitgang van Tibe zien. We zijn allebei blij maar dan krijgen we slecht nieuws van Emma. "Emma heeft vooruitgang geboekt maar ook terug achteruitgang. Ze is 500 gram terug afgevallen en heeft een maag-darm infectie opgelopen. Nu hebben wij misschien een idee en dat is dat we ze dichter of samen in een bedje leggen. Het contact kan misschien voor verbetering zorgen maar dan mort ze eerst genezen. Hiervoor hebben we jullie toestemming nodig voor de antibiotica en om ze te verleggen."
We geven haar meteen onze toestemming. Hoe sneller onze twee sterretjes mee naar huis kunnen hoe beter.
De verpleegster laat ons meteen weten dat ze vandaag met de antibiotica starten. Ze zegt er ook bij dat ze ons op de hoogte brengen bij elke verandering. Owen vraagt aan me of het wel goed gaat en ik zeg hem dat het wel gaat. Hij blijft me aanstaren en zegt erbij dat ik maar bleek ben. Ik vertel hem maar dat ik moe ben en dan stelt hij voor om naar huis te gaan. Ik zeg hem dat dat een goed idee is.

Hij brengt me naar het tienermoederhuis waar iedereen me staat op te wachten. Natuurlijk vindt ik dit allemaal fijn maar ik moet nu de meisjes gaan vertellen dat ik van volgende week terug bij mijn ouders ga wonen. Owen brengt de koffer naar mijn kamer en ik zet me bij de meisjes in de woonkamer. "Meisjes ik heb even een mededeling die zowel positief als negatief is." Ik zal eerst beginnen met het slechte nieuws en dat is dat ik jullie ga verlaten" De meisjes kijken verbaasd naar me en ik krijg al meteen de vraag waar ik naartoe ga. " Mijn positieve nieuws is dat mijn vader zijn excuses is komen aanbieden en dat ik bij mijn ouders met het gezin ga wonen." De meisjes zijn natuurlijk blij maar ik besef maar al te goed dat zij dit ook graag zouden willen.

Na een halfuur te praten over mijn twee schatten zeg ik hen dat ik ga rusten. Owen komt mee op mijn bed liggen en neemt me vast en streelt over mijn rug. Ik zeg tegen hem dat ik hem graag zie en hij zegt me dat hij me ook graag ziet.
Als ik wil in dommelen gaat mijn telefoon over. " hallo spreek ik met Sofie?" "Eumh ja hallo daar spreekt u mee?" " Het is hier de verpleegkundige van neonatologie ik bel je omdat het met Emma slechter gaat want ze reageert niet op de antibiotica" " Ok ik kom meteen naar daar dan kan ik zo met je spreken en dan kan ik mijn twee kinderen nog is zien" Ik haak in en natuurlijk heeft Owen alles gehoord en staat hij al klaar met mijn jas. Ik doe meteen mijn jas aan en mijn schoenden en we lopen naar beneden. Iedereen kijkt ons verbaasd aan en ik vertel hen dat we dringend naar het ziekenhuid moeten.
Iedereen laat ons gewoon doorlopen en dan stappen we in de auto en vertrekken naar het ziekenhuis. Het is al 21u dus de deuren van het ziekenhuis zijn al toe dus lopen we langs het spoed binnen.

Op neonatologie gaan er weer allemaal alarmpjes af. En dan zien we onze twee kinderen. We doen snel een short aan, wassen onze handen en doen er alcoholgel op en lopen naar binnen. "hallo, jullie zijn hier snel" Ze legt ons uit dat ze gestart zijn met de antibiotica maar dat er geen verbetering is maar dat het wel slechter gaat met Emma. Haar hartslag is verminderd en ze maakt koorts. Ik begin heel angstig te worden want ik wil mijn dochtertje niet verliezen. De verpleegkundige belt een arts op en laat hem komen. Als de arts er is neemt hij mijn bloeddruk en die is heel laag zegt hij. Hij vraagt of dat ik nog dingen voel die niet normaal zijn en ik zeg dat ik me duizelig voel en hoofdpijn heb. Hij meet mijn temperatuur op en ik heb ook koorts. De dokter kijkt me bezorgd aan en zegt dat hij mij terug gaat laten opnemen omdat dit kan wijzen op een infectie.

Ik krijg meteen een kamer maar deze keer niet op materniteit. Ze kijken meteen mijn keizersnede na en zien al wat ze vermoedde. De keizersnede is ontstoken en ook ik kan nu medicatie en een baxter terug krijgen. Owen is bij me maar ik wil dat hij bij mijn dochtertje is. Ik zeg hem ook dat Emma hem meer nodig heeft dan ik en hij geeft me een kus en zegt dat hij toch niet veel kan doen. Ik vraag aan Owen om toch nog eens te gaan kijken en om dan naar huis te gaan om te slapen.
Ik lig 2u te draaien en te keren en val in slaap.

In de ochtrnd wordt ik wakker gebeld door Owen omdat ze hem hebben opgebeld vanuit neonatologie. Ze hadden hem verteld dat hij moest langskomen. Want Emma haar toestand was verbeterd. Ik was zelf nu ook gelukkig en ik voelde me ook al beter. Owen haakte in en kwam naar het ziekenhuis. Hij liep bij mij langs en nam me in een rolstoel mee. We kwamen bij neonatologie aan en deden een short aan en wasten one handen. Natuurlijk ging ik mee om te luisteren wat er was maar aan mijn kinderen mocht ik niet aankomen. Anders kan ik hen enkel besmetten en dat wil ik niet.

De verpleegster vertelt ons dat de ontstekingsverschijnselen verminderd zijn en als het morgen ook zo was mag ze morgen bij Tibe gaan liggen. We vragen achter Tibe zijn toestand en met hem gaat alles goed. De kinderen hun toestand is terug aan het verbeteren. Opeens begint Tibe te huilen en begint Emma ook te huilen. Typisch een tweeling zeker denk ik in mezelf. Owen gaat ze allebei troosten en ik kan enkel toezien.
Na een halfuurtje gaan we terug naar mijn kamer en bespreek ik samen met Owen wanneer we de kamers en de meubels in orde gaan brengen.

In mijn kamer terug aangekomen komen ze kijken naar de keizersnede en komen ze ze ook verzorgen. De verpleging zegt dat het er terug beter en mooier uit ziet dan gisteren avond. Dan krijg ik een smsje van mijn ouders dat als we willen vanavond mogen komen eten. Ik stuur meteen terug dast ik terug in het ziekenhuis lig omdat ik een infectie door de keizersnede heb opgelopen.

's Avonds komen mijn ouders langs en vragen ze of we al weten wanneer ik en de kinderen naar huis mogen. Ik vertel hen dat ik normaal overmorgen terug naar huis mag en de kinderen gaat toch nog ongeveer een maand duren.
Mijn ouders vragen aan Owen of dat hij met mijn vader al de kamers in orde brengt en dan zegt Owen meteen dat ik de indeling en meubels en de kleuren moet kiezen. Ik zeg hem dat hij van mij de muren al mag gaan doen want dan is dat ongeveer tegen overm,orgen af en dan kan ik verder moeien. Owen vraagt in welke kleuren dat de kamers dan moeten zijn en ik zeg tegen hem dat onze kamer in muizengrijs mag en dat van Emma in het licht baby roze mag en van Owen in licht blauw mag. Mijn moeder stelt meteen voor dat zij mee de kleuren gaat kiezen. Dat vertrouw ik al meer dan die twee mannen alleen.

Als het 20 uur is gaat iedereen naar huis en lig ik tv te kijken. Dsn krijg ik een smsje van Jacob een jongen uit mijn klas van vorig jaar.
jacob; hey ik heb je al een tijd niet meer gehoord hoe is het met je?
Sofie; gaat wel ik lig momenteel in het ziekenhuis en heb een tweeling op de wereld gezet
Jacob; wauw en je plannen om advocate te worden?
Sofie; die ga vik doorzetten want ik ga bij mijn ouders wonen en dan let mijn moeder op de tweeling.
Jacob; wauw ik zal morgen langskomen in het ziekenhuis dan kan ik je twee kinderen zien.
Sofie; ok is goed tot morgen
Jacob; tot morgen

Dan kijk ik nog een lange tijd tv en val ik in slaap.