18 en zwanger

Hoofdstuk 24

Ik doe de deur open en daar zie ik Lucas staan. "Sofie wat zie jij eruit?" "Kom binnen Lucas" zeg ik tegen hem. Buiten is het toch aan het regenen. "Sofie ik zag je vandaag niet meer op de afdeling is alles goed?" "Emma ligt in coma en ik ga morgen zeggen dat ze rustig van ons heen mag gaan. Ze heeft nog maar een hersenactiviteit van 9%." Hij neemt me in een omhelzing. "Owen doet weer verschrikkelijk en hij zei dat hij niet weet hoelang hij nog bij ons blijft." "Maar meisje toch. Ik weet dat je nu een moeilijke periode hebt en ik wil het voor jou niet erger maken. Daarom heb ik besloten om een overplaatsing aan te vragen. Ik verhuis dan en dan kan je gelukkig zijn met je gezin." "Waarom jij bent de enigste persoon dat me steunt en me helpt." "Sofie je bent met Owen samen en ik wil er niet tussen komen." "Maar..." "Geen ge maar, als er iets is waar je me echt voor nodig hebt dan bel je me op. Neem ik niet op bel je maar een paar keer en spreek je in. Ik ben altijd bereid om je te helpen. Maar het is geen goed plan om zo dicht bij jou te zijn." Dan gaat plots de deurbel. "oh dat zal de pizzakoerier zijn." Ik doe open en inderdaad het is mijn pizza. "Goedenavond, dat is dan 12,95 euro aub?" Lucas betaald de man met 15 euro en zegt dat hij de rest mag houden. "Ik ga dan maar eens dan kan je rustig eten." "Maar wacht blijf nog één avond hier bij mij. Eet mee pizza en kijk me televisie want ik wil niet alleen zijn." "Het is al goed." Hij zet zich naast me in de zetel. Ik geef hem een stuk en zet de televisie op. Het is Cold Case op televisie. We kijken er aandachtig naar en dan gaat Lucas gsm over. "Hallo met Lucas. Ow echt ik ben blij dat je me opbelt ik kom het morgen tekenen... Ok dan zie ik je morgen!" 

Ik kijk naar hem. "Het was het ander ziekenhuis. Ik ben aangenomen en moet morgen gaan tekenen." "Ow wat leuk voor je!" Ik spring bijna op zijn schoot en ik geef hem een knuffel. " Ik ben echt blij voor je!" Hij kijkt verbaasd omdat ik op zijn schoot zit. Ik kijk in zijn mooie blauwe ogen. Ik kan het niet laten en zoen hem. Hij zoent me meteen terug. Dan na een tijdje stoppen we en dan ziet hij naar zijn horloge. "Het is al laat. Ik zal maar eens doorgaan." "Ok dankje voor de fijne avond en tot snel." Ik loop mee tot aan de deur en geef hem dan nog snel een zoen. Hij draait zich om en loopt naar de auto. Ik loop terug naar binnen en beslis maar om te gaan slapen. 

Als ik boven voorbij de kamer van Emma passeer loop ik toch binnen en neem ik haar knuffel. Ik leg me neer op het kleine bedje en val huilend in slaap. 

De volgende ochtend wordt ik wakker door Owen die naast me staat. "Owen wat doe jij hier?" "Ik kwam kijken hoe het met je ging." "Het gaat wel en hoe gaat het met jou?" "Dat maakt niet uit. Ik ben sterk genoeg." "Owen dat ben je niet met je moeder toen heb je me ook met de kinderen laten vallen. Ik kan je niet steeds blijven verliezen als er zoiets ons pad kruist." Hij neemt me in een omhelzing en ik hoor hem snikken. "Owen het is goed dat je huilt en je emoties toont. Ik wil jou en Tibe niet kwijt. Jullie betekenen zoveel voor mij." Hij pakt me op en loopt met mij naar de kamer. Hij legt mij en hem op bed en houdt me stevig vast. Na een tijdje heb ik door dat hij in slaap gevallen is. Ik kruip onder hem uit en loop naar beneden. Ik maak croissants met kaas en ham klaar. Ik zet er nog een glas sinaasappelsap bij en ga Owen wakker maken. "Schat ik heb beneden een ontbijt voor je gemaakt. Ga je eerst mee eten dan kan je je daarna douchen en dan gaan we naar het ziekenhuis." "Ik kom al" zegt hij met een kleine glimlach. 

Hij komt bij me aan tafel zitten en ik zie aan hem dat hij blij is met zijn ontbijt. Als we gedaan hebben zeg ik "schat ga je nu maar douchen dan kunnen we zo meteen even langs Tibe gaan." "Kom je mee douche want dat is al een tijd geleden" vraagt Owen aan me. Ik stem in en ga mee douche. Momenteel is Owen terug zichzelf. In de douche begint Owen te huilen. "Lieverd wat is er?" "Laat maar" zegt hij. "Lieverd ik ben er voor je en ik steun je in alles." "Ik ga nooit meer met mijn 2 kinderen samen kunnen douchen." "Op dat moment besefte ik me ook zoveel dat ik nog had willen doen met mijn 2 kinderen." Ik nam hem vast en zo stonden we een tijd onder de warme stralen. 

Na een uur waren we eindelijk uit de douche geraakt en aangekleed. Ik liep naar beneden met Owen op mijn hielen. Ik nam mijn jas en deed mijn laarzen aan. Ik ging naar mijn auto en zette me achter het stuur. Owen ging op de passagiersstoel zitten en dan vertrok ik. Onderweg werd er niets gezegd.

Bij mijn ouders aangekomen stapte ik zo snel als ik kon de auto uit. Ik ging naar de deur en belde aan. "Dag lieverd kijk eens wie hier is Tibe. Mama en papa zijn hier." Achter de hoek zag ik mijn zoontje zijn hoofdje verschijnen. Hij liep naar me toe en ik zwierde hem even in het rond. "Dag lieverd ons mama en papa hebben jou gemist. Maar we komen je halen want we gaan Emma." Op dat moment kwamen er terug tranen in mijn ogen. Vandaag was de dag dat mijn dochter ging overlijden. Ik keek naast me en zag bij Owen net hetzelfde op zijn gezicht. "Meisje moet ik met jullie meegaan" vroeg men moeder. "Graag dan kunnen we ineens met iedereen afscheid nemen van Emma." Ik zei tegen Owen dat hij zijn vader moest inlichten om ook naar het ziekenhuis te komen. Ik liep even verder naar binnen en dronk nog snel wat water. Daarna liepen we naar de auto en vertrokken we naar het ziekenhuis. Mijn moeder en vader volgde met de auto van zichzelf. Aan het ziekenhuis aangekomen parkeerde we de auto en zagen we Owen zijn vader in de inkomhal staan. Owen liep naar zijn vader en ik zag dat de twee mannen elkaar dingen toespraken en elkaar stevig omhelsde. 

Als we op de afdeling kwamen zagen we meteen de dokter. Hij riep Owen en mij even apart. "Mevrouw en meneer, ik weet dat dit een moeilijke beslissing is maar hebben jullie al nagedacht." "Ja we hebben nagedacht. We zouden graag hebben dat het vandaag gebeurt zodat iedereen samen afscheid kan nemen van mijn kleine meid" zei ik. De dokter zei dat hij alles dan zou regelen. Hij vertelde ons dat wij straks Emma mogen vasthouden en dat dan alle apparatuur wordt uitgeschakeld. Ze injecteren dan nog een vloeistof en dan zal ze rustig heengaan. Toen hij ons dat vertelde stortte ik letterlijk in. Ik viel op de grond en begon heel hard te huilen. Owen tilde me op en nam me mee naar onze ouders. 

Als het moment er dan was gaven ze Owen en mij Emma in onze armen. Tibe zat ook bij ons zodat hij er bij kon zijn. Hij gaf zijn zusje een handje. Dan schakelde ze de apparatuur uit en injecteerde ze een vloeistof via een buisje. Na een 5 minuten blies onze dochter haar laatste adem uit en begon de hartmonitor een piep signaal te geven. We begonnen allemaal te huilen en de verpleging zette de hartmonitor af en liet ons rustig doen. 

Na een uur kwam de dokter en nam Emma mee. Vanaf dat moment voelde ik me heel leeg. Owen liep meteen weg en ik wist dat ik hem niet meteen zou terug zien. Mijn ouders omhelsde me en de vader van Owen gaf me ook alle steun. "Ik weet dat Owen het moeilijk heeft met dit alles en ik hoop echt voor jou en Tibe dat hij er snel bovenop komt" zegt Owens vader. Ik geef hem een knikje en begin terug te huilen. "Meisje ik rij met jullie auto tot aan huis en dan pikt je vader me daar op. Zo kan je echt niet rijden" zegt men moeder. Ik geef haar een knikje en ik zeg tegen de vader van Owen dat ik nog iets zal laten weten. 

In de auto besefte ik dat ik niet alleen mijn dochter kwijt was maar waarschijnlijk ook mijn vriend. Ik keek naar Tibe en hij lag zo vredig te slapen. Ik kreeg spontaan een glimlach omdat ik wist dat ik moet leven voor Emma haar tweede helft.