18 en zwanger

Hoofdstuk 16

's Morgens om 8 uur stonden de dokter en de verpleegster op de kamer. Emma had heel de nacht heel weinig geslapen. "Goedemorgen, ik heb gehoord dat ze heel onrustig is geweest" vraag de dokter. Ik vertel hem hoe heel de nacht is verlopen. De dokter kijkt me aan en zegt dat ze iets in het bloed erbovenop hebben gevonden. Ik vraag hem of het iets ernstig is. "Toch wel redelijk. Emma heeft een auto- immuunziekte en valt zo haar eigen cellen aan. Natuurlijk bedoel ik hiermee de bloedcellen. De kans dat Emma leukemie ontwikkelt is dus ook heel groot." Ik schrik vanalles wat hij zegt. Mijn dochter kan ernstig ziek worden en ik kan er niet veel aan veranderen. Hij vertelt me dat ze medicatie gaan opstarten en dat ze momenteel niet veel in het ziekenhuis kunnen doen. Hij zegt me dat ze nog een nacht hier blijft en vanaf morgen om 13u mag ze mee naar huis. "Dokter voor u weg gaat mag ik u nog eens iets vragen?" "Ja vraag maar hoor." "Haar tweelingbroertje kan hij het dan ook hebben?" "Dat zou kunnen en als u het zeker wilt weten zullen we dit moeten laten onderzoeken. Deze middag om 14u kunnen we het onderzoeken als ook hij hier is." Ik knik en zeg dat ik ervoor zorg dat hij aanwezig zal zijn.

Als de dokter en verpleging uit de kamer gaan bel ik meteen naar Owen. "Hey Owen" "Dag schat ik bel even omdat ik slecht nieuws heb. Emma heeft een auto- immuunziekte en valt haar eigen bloedcellen aan. Hierdoor kan ze leukemie ontwikkelen dus ik zou Tibe ook willen laten onderzoeken. Deze middag om 14u kunnen ze hem onderzoeken dus ik wil dat je dan in het ziekenhuis bent met Tibe." Owen is natuurlijk ook geschrokken en zegt dat hij er meteen aankomt.

Als het 12u is komt Owen binnen met Tibe. Ik neem Tibe meteen bij mij en knuffel en kus hem. Dan leg ik hem bij Emma in het bedje en vertel dan alles tegen Owen. Owen weet natuurlijk ook niet wat ons overkomt want we hebben al heel wat complicaties gehad bij de geboorte en nu als ze al wat ouder zijn. Opeens begint Owen te wenen en loop ik naar hem toe. Ik pak hem op en leg hem met zijn buikje op mijn arm en geef lichte en zachte tikjes tegen zijn stuit. Na nog geen minuut is hij stil en slaapt hij weer. Het zachtjes tikken op de stuit kalmeert baby's doordat het voelt als de hartslag die ze door hun voetjes voelde toen ze in de baarmoeder tegen het diafragma zaten en de hartslag voelde.

Om 14u kwam de dokter binnen en kwam Tibe halen. Nu zaten we heel ongeduldig want één kind is al moeilijk in deze situatie maar twee helemaal. Owen begint meteen met van die flauwe moppen om me wat op te wekken. Als het dan niet goed lukt neemt hij me in een omhelzing en zoent me lief.

Na een uurtje komt de dokter met de slapende Tibe binnen en legt hem bij Emma. "Ik heb pas om 17u resultaten en dan geef ik ze meteen door zodat jullie vandaag nog iets te weten komen. Op het eerste zicht lijkt het wel oké maar dat wil nog niets zeggen." Hij loopt de kamer terug uit en Owen neemt Tibe meteen op. Dan begint Emma superhard te huilen en pak ik haar op. Als ze op mijn armen ligt wordt ze rustig en nestelt haar verder in. Dan komt de verpleging binnen met een flesje voor de tweeling. Owen geeft Tibe zijn fles en ik Emma want Tibe is heel snel en Owen heeft geen geduld ervoor. Emma tuttert heel snel. Na een halfuurtje is de fles van Emma leeg en leggen we de twee kinderen in het bedje en kijken samen wat televisie.

Als het 17.15u is komt de dokter binnen. "Ik heb goed nieuws want Tibe heeft het niet." We zijn wel super blij maar dan komt het besef terug dat we misschien één van onze twee kinderen gaan verliezen. De dokter ziet het en zegt ons dat we ons niet te snel zorgen moeten maken. Hij zegt ons dat hij nu door moet maar dat hij morgen nog eens komt kijken. Als hij weg is bestel ik voor Owen en mezelf een spaghetti bij de keuken en dan brengen ze de borden tot de kamer. Daarna bel ik naar mijn ouders om het goede en het slechte nieuws te vertellen.

Als we de spaghetti hebben gekregen en gedaan hebben met eten is het 19u. Owen zegt dat hij naar huis gaat en dat hij snel terug komt. Hij geeft me een zoen en dan kleed ik Tibe goed warm aan en druk een kus op zijn voorhoofd. "Slaapwel kleine schat morgen zijn we allemaal terug thuis." Ik wordt heel emotioneel en Owen gaat door voor het nog erger wordt. Ik blijf samen met Emma achter en leg me dan ook neer. Ik lig nog een uur te piekeren en val dan uiteindelijk in slaap.