18 en zwanger

Hoofdstuk 9

Een maand later lig ik 's nachts in mijn bed en wordt ik wakker van hevig geschop in mijn buik. Het lijkt erop dat een kindje in mij in paniek geraakt. Ik weet niet omwille van wat want ik heb Owen niet meer gehoord dus er is niets waar ik me zorgen om moet maken.

Na een uur is het nog niet beter en wil ik naar beneden lopen. Ik loop nog maar net de gang op en ik krijg een hevige samentrekking in mijn buik. Ik schreeuw het uit van de pijn en na een minuut staat Ella bij mij. Ze belt de ambulance omdat we zelf niet weg geraken. Ik krijg iedere keer opnieuw steken en ik wordt draaierig en misselijk. Ik ga liggen met mijn voeten tegen de muur naar boven. Ella heeft water gaan halen en laat me drinken. Ik hoor de deurbel beneden en even later staan een man en een vrouw bij mij. Hij zegt dat hij de spoedarts is en dat zij een verpleegster is. Hij neemt men bloeddruk op en die is te laag. Nadien neemt hij mijn temperatuur en dan blijkt het dat ik koorts heb. Ze leggen me op de brancard en een andere ambulancier draagt me mee naar beneden naar de ambulance. In de ambulance geven ze me een baxter voor ze vertrekken met vocht in. Onderweg naar het ziekenhuis moet ik een paar keer kokhalzen. In het ziekenhuis aangekomen rijden ze me meteen een kamer binnen.

Na 5 minuten komt mijn gynaecoloog binnen om te zien of het met de kinderen in orde is. Ze kijkt naar het schermpje en vertelt me dat ik zo snel mogelijk moet bevallen. Een van mijn kindjes had een trage hartslag. Ze belde naar de materniteit en zo naar de verloskamer. Ik vroeg aan haar of ik telefoontjes mocht plegen. Ze zei me dat ze me eerst naar de verloskamer ging brengen en dat ik dan mocht bellen.

Boven op de verloskamer legde ze me meteen aan de monitor om de hartslag van de twee baby's in het oog te houden. Momenteel was het nog hetzelfde en kon ik bellen. Ik belde eerst naar Owen want ik wou wel dat hij wist dat de 2 geboren zouden worden. Hij nam af en ik vertelde hem dat ik zo snel mogelijk moet bevallen. Hij zei me dat hij meteen kwam en daar werd ik triest van. Nadien belde ik naar mijn moeder en verwittigde ik haar en ze vertelde me dat ze er meteen aan komt. Op dat moment kwam de gynaecoloog binnen en ze zei " ik heb niet zo'n goed nieuws. In je bloed hebben ze gezien dat je een zwangerschapsvergiftiging hebt opgelopen. Het kindje met de verminderde hartslag is waarschijnlijk daardoor ook ziek. Nu het probleem is dat de twee nog te jong zijn waardoor de kans groot is dat ze allebei ziek zijn en dat ze heel hard moeten gaan vechten. Daardoor kunnen we je ook niet verzekeren dat ze het beide zullen overleven." Ik begon heel hard te huilen want ik wou geen een van de kindjes verliezen. Er werd op de deur geklopt en Owen kwam binnen. Hij kwam meteen op me afgelopen en nam me vast en gaf me een gerustellende kus op mijn voorhoofd. De gynaecoloog zei ons dat ze alles gaat klaar nemen en dat ze zo dadelijk terug komt. Owen kwam naast me zitten en ik vertelde hem net wat ze mij hadden verteld. Ineens veranderde de stoere Owen in het kleine, angstige jongetje. Hij wreef over mijn buik en zij tegen me dat we er samen als een gezin doorkomen. Die woorden raakte me en ik begon opnieuw te huilen.
Na 10 minuten kwam mijn moeder binnen. Ze gaf me een kus en vroeg hoe we ervoor staan. Ik begin te snikken en probeer het ook uit te leggen. Owen neemt het vertellen over want ik kan het niet uitbrengen. De gynaecoloog komt binnen en zegt dat we eraan gaan beginnen. Ze vertelt me dat ik mag persen maar dat het niet goed is omdat ik ook ziek ben. Ik zeg meteen dat ze moeten doen wat zij het beste vinden. Ze legt me nog snel uit dat ze normaal een spuit had moeten geven om de kinderen hun longen te laten groeien. De kinderen hun longen zijn nog niet kunnen uitgroeien waardoor er nog complicaties kunnen optreden. Ze vertelt me zodra de baby's eruit zijn ze meteen moeten behandeld en verzorgd worden. Ineens drinkt het tot me door dat ik mijn kinderen niet meteen ga kunnen vastnemen.
Ze doen me een ziekenhuiskleedje aan en verdoven ze me en daarna ontsmetten ze mijn buik. Ik zie niets want er hangt een scherm voor mijn neus. Owen is bij me gebleven en mijn moeder is aan het wachten. Owen neemt mijn hand vast en ik voel ondertussen een soort gekriebel aan mijn buik. Na 5 minuten zeggen ze me dat het eerste eruit is en dat het een fors kereltje is. Ik probeer me te focussen op het gehuil dat nog moet volgen maar het komt niet. Ik begin een beetje in paniek te geraken tot er een verpleegster snel langskomt met een couveuse waar ons ventje in ligt. Ze vertelt me dat ze heel snel hebben gehandeld en dat ze hem meteen hebben geintubeerd. Zo voorzien ze hem van zuurstof omdat zijn longetjes dat nog niet volledig zelf kunnen. Ik zie naar ons zoontje en ik begin te huilen. Op dat moment zegt de gynaecoloog dat we een klein, fijn meisje hebben maar dat ze er ook een vechtertje uit ziet. Ik huil en lach te samen. Ik kijk naar Owen en hij geeft me een kus. Ik zeg hem dat ik namen in mijn gedachten heb maar dat hij er niet was dus dat we dat nog moeten bespreken. Hij geeft me een zoen en zegt me dat ik mijn namen mag nemen. Ik zeg hem dat we ons zoontje dan Tibe noemen en ons dochtertje Emma. Hij lacht en zegt dat ze prachtig zijn. Op dat moment komt er een tweede couveuse aan met ons dochtertje. Zij is vele kleiner dan haar broertje maar ze zijn allebei even mooi.
Op het geboortekaartje van Tibe kon ik laten drukken dat hij 1,880 kg woog en 43cm groot is en van Emma dat ze 1,450kg woog en 38cm groot is. Ze brachten onze 2 kinderen naar de couveuse en brachten me terug naar de kamer. In de kamer kwam mijn moeder en vroeg meteen hoe het met de kinderen ging ik zei haar dat ik enkel de lengte en het gewicht weet en dat ze zijn geintubeerd. Ze neemt me in een omhelzing en vraagt achter de namen en zegt " met Tibe en Emma mijn twee klein kinderen komt alles in orde want ze hebben een sterke vader en moeder die ervoor hen zijn." Ik begon te lachen en realiseerde me dat ik de suikerbonen moest laten oppikken en de geboortekaartjes moest laten drukken.

Tegen de avond kregen we de eerste briefing over onze kinderen. " We hebben zowel goed als slecht nieuws. Emma is erg ziek en krijgt net zoals jij antibiotica en we weten niet of er complicaties mee gepaard gaan zijn maar momenteel niet. Dan Tibe doet het goed en is ook wel wat ziek maar hij heeft geen medicatie nodig. Nu ze hebben elkaar en liggen dicht bij elkaar maar je gaat nog wel zien dat hun gewicht nog gaat dalen maar dat is normaal. Ze hebben allebei al pipi en stoelgang gemaakt dus dat wil zeggen dat daar ook alles al goed meegaat. Ze krijgen allebei hun voedsel via een sonde langs de neus binnen. Maar ze doen het uitstekend als je wil en kan kan je tot daar met de rolstoel en kan je ze al eens aanraken". Daarna verliet de kinderarts de kamer.

Ik zei meteen tegen Owen omdat mijn moeder al naar huis was dat hij een rolstoel moest halen. Toen hij terug kwam was er een verpleegster bij. " je moet wel voorzichtig zijn want je bent genaaid dus blijf in je rolstoel en ik zal je er nu in helpen. Straks als je terug bent laat je het me weten en dan kom ik terug helpen." Ik stemde ermee in en na een 10-tal minuten pijn zat ik erin en konden we naar de couveuse.