18 en zwanger

Hoofdstuk 35

We zitten met zijn drieën nog steeds te wachten want hij wordt momenteel geopereerd. Na een halfuurtje komt een arts naar ons en zegt ons dat de operatie goed is verlopen maar dat er complicaties zijn geweest. We wandelen naar de kamer waar Owen ligt en zien hem aan verschillende alarmen en draden liggen. Hij ziet er niet als Owen overal heeft hij blauwe plekken en bloeduitstortingen en wonden. Ik wandel naar zijn bed toe en neem zijn hand vast. "Waarom doe je ons dit aan? We zijn zo een gelukkig gezinnetje en achtereen met nog een kindje erbij." De alarmen gaan af en de artsen stormen de kamer binnen. Ze sturen ons naar buiten en we nemen terug plaats in de wachtkamer. Plots komt er me een bekend gezicht binnen. "Hey Lucas, wat doe jij hier?" "Dat kan ik ook aan jou vragen?" "Ik werd opgebeld om naar hier te komen om te komen bijstaan." "Owen is onder een trein met de auto gekomen." "Ooh wat erg voor jullie als ik met iets kan helpen dan geef je me maar een rinkel." Hij verlaat ons en gaat verder.

We blijven op een stoel wachten tot de arts naar buiten komt. De arts kijkt niet erg gelukkig. "Sorry mevrouw, we hebben alles gedaan wat we konden maar zijn organen waren te hard beschadigd door de klap." Mijn wereld stort nog een keer in. Ik heb mijn kind en de vader van al mijn kinderen verloren. Ik zou willen dat hij de deur gelukkig buiten wandelt en me in een stevige omhelzing neemt. In de plaats van hetgene wat ik wil kan ik een begravenis regelen en afscheid nemen. "Lieverd wil je even gaan afscheid nemen of moet ik je mee naar huis nemen?" "Ik ga nog even afscheid nemen en dan ga ik mee." Ik richt me tot de vader van Owen en zeg hem dat het me spijt. Hij geeft me een omhelzing en zegt me dat hij zijn zoon een lafaard vindt en dat hij me zal bijstaan met de kosten. Ik zeg hem dat hij dat niet hoeft maar hij voelt zich ook vreselijk dus stem ik maar in. Ik besef me maar al te goed dat ik mijn vriend verloren heb maar hij is zijn enigste kind verloren. De ogen van Raymond zijn erg donker en hebben geen enkele twinkeling. "Gaat het met je?" "Het zal wel moeten. Ik begrijp alleen niet waarom hij dit heeft gedaan als hij nog een kindje ging krijgen." "Hij heeft het nooit kunnen begrijpen dat Emma van ons is heengegaan. Hij heeft me ook verteld dat hij dit kind niet kon aanvaarden omdat het ook kan overlijden zoals Emma." "Is dat dan een reden om je om het leven te brengen? Hij had met jou naar de artsen kunnen gaan om de genetica na te gaan." "Ik begrijp het ook niet maar ik hoop dat ik het op een dag wel kan begrijpen." We gaan naar de kamer waar Owen ligt. Ik ga naar hem toe en neem zijn hand vast. Ik kijk naar zijn gezicht en ik heb het gevoel dat hij ieder moment kan recht komen om me te laten schrikken. "Waarom heb je ons dit aangedaan? Je krijgt nog een kind dat nu zal moeten opgroeien zonder vader." Ik kan het even allemaal niet aan en loop de kamer uit. "Moet ik je naar huis brengen? Tibe blijft wel een nachtje bij ons." Ik knik naar hem en stap in de auto in. 

Bij ons huis stap ik uit en geef ik mijn vader nog een zoen. "Morgenvroeg komen we wel even langs en dan kan je het zelf aan Tibe vertellen." "Dat is goed. Dankje om me thuis te brengen want zelf rijden had me niet gelukt." Ik loop naar de voordeur en maak deze open. Ik stap binnen en mijn ogen zijn meteen op het blauwe jasje van Owen gericht. Ik loop naar een bloemenvaas die ik een dag geleden van Owen heb gekregen. Ik gooi de vaas tegen de muur stuk en ga met mijn rug tegen de muur zitten met mijn handen in mijn haar. Ik huil heel hard tot ik geen traan meer kan laten. Na een tijd loop ik naar boven en ga ik huilend in mijn bed liggen. Ik zak langzaam in een diepe slaap waar ik niet meer uit wakker wil worden. 

In de ochtend wordt ik wakker van de deurbel. Ik loop naar beneden en maak de deur open. "Mama ik heb bij oma en opa blijven slapen en heb lekkere wafels gegeten." "Ooh wat lekker en je hebt voor mij geen stuk bijgehouden?" "Neen, want opa heeft ze opgegeten. Waar is papa?" "Tibe, ik moet je even iets vertellen over papa. Kom je even mee dan gaan we even zitten met chocomelk?" Tibe volgt me en gaat zitten. "Tibe, je weet dat papa naar het ziekenhuis was?" "Ja, hoe is het met papa en wanneer komt hij naar huis?" "Tibe, papa komt niet meer naar huis. Hij is voor Emma gaan zorgen en is nu ook in de hemel." "Nee, mama dat kan niet. Papa was gisteren nog thuis?" "Papa is dom geweest en is nu naar Emma." "Mag ik gaan kijken of het waar is?" "Je mag gaan kijken maar als je niet wil moet je het niet doen. Het lijkt alsof papa ligt te slapen maar als je niet wil moet je niet hé?" "Ik wil wel gaan kijken mama." "Dan gaan we straks even langs maar ik moet eerst nog zaken regelen voor we kunnen gaan." 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hey, ik heb een nieuw hoofdstuk. Het is misschien niet zo'n fijn hoofdstuk maar hopelijk vinden jullie het toch een goed hoofdstuk. 

Laat vooral jullie stemmen en mening achter.

Groetjes Tiffany