18 en zwanger

Hoofdstuk 7

De volgende ochtend wordt ik wakker en maak me klaar om Owen te zien. Ondertussen klopt Ella op mijn deur. "Hey, heb je Owen al gehoord? " Ik beantwoordt haar met een knikje. Ze komt bij me op de bank zitten en vraagt wanneer ik hem zie. Ik zeg tegen haar dat ik hem straks zie. 

Na een halfuurtje praten ga ik naar beneden om te ontbijten. Ik zet me aan tafel en iedereen vraagt aan me hoe de bevalling van Sofie is verlopen. Ik vertel hen dat het wel lang heeft geduurd maar dat alles in orde is met het kindje. Ze vragen of ik vandaag bij haar langs ga en of ik nu niet voor mijn eigen bevalling schrik heb gekregen. Ik vertel hen dat ik nog niet weet dat ik ga gaan en dat ik het angstaanjagend vindt en zeker omdat ik twee kinderen op de wereld moet zetten. 

Na een tijd kan ik eindelijk naar het park vertrekken. Ik voel een onaangenaam gevoel in mijn buik. Als ik bij Owen aan kom kijkt hij heel bedroefd. Ik vraag hem wat er is en hij zegt dat zijn moeder overleden is. Ik ga naar hem toe en neem hem vast. Ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd en zeg hem dat alles wel goed komt. Hij kijkt naar me en zegt dat het niet zo zal zijn. "Het is onze schuld dat zij is overleden wij hadden geen 2 baby's moeten krijgen." Het komt recht op me in en hij kwetst me er zo hard mee. "Weet je wel wat je zegt?" vraag ik aan hem want dit kan hij niet serieus menen. Hij kijkt heel gekwetst naar mij en hij vertelt me dat hij het serieus meent. Ik draai men eigen om en loop weg van Owen en heel de situatie. 

Na een halfuurtje kom ik wenend het huis binnen en loop ik naar boven naar men eigen appartement. Ik val neer in de zetel en kruip in een bolletje bij elkaar. Owen kan dit niet serieus menen want dit het beste dat hem nu kan overkomen. Ik geloof hem niet en kan er echt niet meer mee leven. Ik neem mijn gsm en stuur hem een sms'je. " Als je er echt zo overdenkt zijn de kinderen het niet waard om jou als vader te hebben en dan is onze relatie nu gedaan." Ik voel een stamp in mijn buik en neem mijn buik vast en zeg tegen de kinderen dat wij het onder ons drietjes ook zullen redden. Er wordt op mijn deur geklopt en even later omdat ik niet zelf open doe hoor ik een sleutel in de deur. Ella komt binnen en vindt me in de zetel terug als een wrak. "Hey meisje wat is er met jou aan de hand? " Ik vertel haar dat Owen het op mij en de kinderen steekt dat zijn moeder overleden is. Ze neemt me vast en omhelst me. Ze vertelt me dat zij er altijd zal zijn om mij te helpen met de kinderen. Ik bedankte haar en ze moest terug voor haar zoontje. 

Even later stond ze terug bij me binnen en legde ze haar zoontje in een babybedje dat er al bij mij klaar stond voor als de baby's er waren. Die had ik samen met Owen gekocht en hun kamer was ook al in orde gebracht. In de babykasten lagen ook al allemaal kleren en spullen. Op de badkamer stond ook al een commode en een babybadje klaar. De eerste 2 weken werd ik altijd bijgestaan door de begeleiding van hier. Zat ik achteraf ergens mee kon ik hen nog altijd om hulp vragen maar ze willen ons zo zelfstandig mogelijk maken. Want we mogen hier maar blijven tot ons 25 jaar. 

Ella blijft samen met Jason tot 22 uur in mijn appartementje. Daarna als ze vertrokken is bel ik naar mijn moeder om haar te spreken over het voorval met Owen. Mijn moeder zegt dat ik maar naar huis moet komen. Ik vertel haar dat ik dat niet kan omdat papa kwaad op mij is. Ze zegt dat ze er altijd voor mij is en dat ze morgen in de dag langs komt. Ik zeg haar dat ik dat goed vindt en dat we dan samen maar een dagje gaan shoppen voor de kinderen. Mijn moeder weet ook nog niets dat ik twee kinderen verwacht. Enkel het huis hier en Owen en zijn ouders wisten het. Als ik heb opgelegd bel ik naar een vriendin van mij die bij me in de klas zat. Ze neemt op en ik vraag haar hoe het met haar gaat. Ze vertelt me dat alles met haar in orde is en dan vraagt ze achter mij. Ik zeg haar dat ik 5 maanden zwanger ben van een tweeling. Ze maakt een geluidje van verassing en ik zeg haar dat we nog maar eens moeten afspreken. Dan vraagt ze hoe het met Owen gaat nu ik zwanger ben en dan vertel ik haar dat we tot de dag van vandaag nog samen waren maar dat onze relatie nu voorbij is. Na een uur te bellen leggen we op en kijk ik nog wat naar tv . Op tv is het toevallig teen mom dat is altijd een leuk programma om eens te zien hoe zij er mee omgaan. Om 24 uur ga ik dan maar uiteindelijk in mijn bed liggen en val ik na een halfuurtje in het slaap. 

Om 2 uur 's nachts krijg ik een sms van Owen waarin hij zet " het is beter dat jij alleen voor de kinderen zorgt en dat ik verder ga met mijn leven. Ik wens je heel veel plezier met de 2 kinderen en hopelijk komen we elkaar nog eens tegen. De kinderen moeten niet weten wie hun vader is en je stuurt maar iets als je moet bevallen. " Ik lees het bericht en begin heel hard te wenen. Dit is het laatste wat hij kon doen en dat is het gedaan maken via sms terwijl ik al 5 maanden zwanger ben. Ik stuur terug naar hem dat hij laf is en dat zijn kinderen wel te weten gaan komen wie hun vader is en hoe een lafaard hij was. Na een halfuur val ik terug in slaap en zet me erover.