18 en zwanger

Hoofdstuk 27

De dag van de begrafenis

Tibe is al elke dag met Harley de hond gaan wandelen samen met me. Alleen Tibe kan hem niet alleen vasthouden want anders hangt Tibe achter de hond aan. Ik probeer aan leuke dingen te denken want om 10 uur begint vandaag de begrafenis.

Ik loop naar de badkamer en doe een zwarte jurk aan en een donkerblauw vestje erover aan. Daarna doe ik mijn haar in een dot en doe wat mascara op. Daarna loop ik naar Tibe zijn kamer om hem te wekken. "Tibe wordt je wakker want vandaag gaan we afscheid nemen van je zusje." Tibe opent langzaam zijn ogen. "Mama gaat Emma naar de engelen?" Ik geef hem een glimlachje omdat hij heeft onthouden dat ik dat gisteren voor de raam aan hem had verteld. Ik heb dan naar een ster gewezen en gezegd dat Emma daar nu is bij andere engelen. "Mama waarom huil je?" "Tibe mama mist Emma" en ik neem hem in een omhelzing. "Mama niet huilen ik ben hier om je kusjes te geven." Ik begin te lachen omdat hij het zo schattig zegt. Op dat moment gaat de bel door het huis. "Mama de bel doet dingdongdingdong" en ik neem Tibe op en loop naar beneden. Ik doe de deur open en daar zie ik mijn moeder staan. "Sofie ik kom je helpen vandaag want het is niet een dag als de andere. Ik begrijp je als het je vandaag te veel wordt en weet dat ik er ben om jou en Tibe op te vangen." Achter haar verschijnt mijn vader. Ik zie aan zijn ogen dat hij ook heeft gehuild en verdrietig is. Ik neem hem in een omhelzing als mijn moeder Tibe heeft overgenomen. "Mam en pap bedankt voor jullie hulp zonder jullie zou Tibe en ik deze dag niet heel huids zijn doorgekomen." Ze geven me allebei een lachje en kijken daarna elkaar aan. Ik ben altijd zo trots op mijn ouders geweest. Na mij hebben ze nog een kindje verwekt maar dat is overleden voor het werd geboren. Daarna hebben ze nooit meer een kindje kunnen krijgen. Vandaag de dag moeten ze nu een kleinkind begraven.

Mam neemt Tibe mee naar boven terwijl ik met pap beneden een koffie drinken. "Meisje je weet dat ik niet graag mijn emoties uit maar ik ben er voor jou. Je hebt je de laatste dagen sterk gehouden maar als je dat vandaag dat niet kan zal niemand jou iets kwalijk nemen." Ik neem mijn vader in een omhelzing en begin daarna op mijn vader zijn schouder heel hard te huilen. "Je bent een dappere meid en dat heb ik altijd geweten en het spijt me dat ik eerst jou zwangerschap niet wou aanvaarden. Ik wou gewoon niet dat mijn enigste kleine meid zo snel zou opgroeien." Ik begin hierdoor een beetje te lachen en zeg tegen hem " ik ben nog altijd jou kleine meisje en ik weet dat ik altijd op jou kan rekenen."

Na een halfuurtje komt mijn moeder beneden met Tibe. "Mama kijk eens ben ik mooi?" "Ja je bent mooi Emma zal trots op zo'n mooie broer zijn." Tibe komt naar mij gelopen en ik pak hem op. "Mama wanneer gaan we door?" "Zo meteen eerst moet jij nog iets eten en dan gaan we door." Ik loop met Tibe naar de keuken en maak een boterham met choco. Ik geef hem aan Tibe die deze nauwkeurig op eet. 

Als Tibe zijn boterhammetje op is rijden we door naar de kerk. Als we er toe komen zien we heel wat mensen die familie en vrienden zijn. Ze komen me allemaal hun innige deelneming zeggen en een kaartje bij me achterlaten. Als ik in de kerk loop zegt de pastoor me dat ik van voor moet komen zitten. Ik zet me vooraan en mijn ouders en de vader van Owen komen naast me zitten. Dan begint de plechtigheid. De kist wordt binnen gedragen door 2 mannen. Ik begin meteen te huilen. De hele plechtigheid heb ik zitten huilen. Toen ik een tekst voorlas over Emma kon ik het ook niet laten en begon ik te huilen en kon ik geen woord meer uitbrengen. Mijn dochter en zoon zijn alles voor me en dan wordt er één zomaar weggerukt uit mijn leven.

Na de plechtigheid wandelen we achter de lijkwagen naar het kerkhof. Daar wordt ze langzaam in een put neergezet. Iedereen mag een kruis maken. Nadien wandelen we terug om naar de koffietafel te gaan. Ik heb ervoor gezorgd dat er 3 bediende rondlopen om de mensen te voorzien van koffiekoeken en drank. Tijdens de koffietafel haal ik alle leuke momenten op samen met de kinderen en Owen. Dan stelt iemand de vraag die ik niet wou horen. " hey Sofie waar is Owen want we hebben hem vandaag niet gezien." "Owen is weg hij kon het tijdelijk niet aan en ik weet niet wanneer hij terug komt." De mensen kijken me meelevend aan omdat ze begrijpen dat zoiets zo een dag nog erger maakt. Emma haar vader is niet bij haar begrafenis bij geweest. Ik mis Owen wel maar veel kan ik niet eraan doen. Maar ik begrijp niet dat je geen afscheid van je dochter neemt. Op de koffietafel wordt wel wat gelachen maar ik ben er met mijn hoofd niet volledig bij. Ik mis namelijk mijn dochter en ook mijn vriend.

's Avonds zit ik samen met Tibe televisie te kijken. Tibe valt al snel voor de televisie in het slaap. Ik draag hem naar boven en loop zelf naar de badkamer en laat het bad vol lopen. Ik ga ondertussen naar mijn kamer om een pyjama te nemen en proper ondergoed. Daarna loop ik met mijn kledij naar de badkamer en doe wat schuim in bad. Als het bad vol is sluit ik de kraan en kleed ik me uit. Ik stap in het bad en zet me neer. Wat doet het warme water toch een deugd. Ik krijg er tintelingen van door heel mijn lichaam. Ik neem een tijdschrift en lees er wat in. Dan gaat de deur van de badkamer open en verschijnt...