☆ Peri Masalı ☆ ( •DÜZENLENİYOR• )

"PM" "Kör müsün , Aptal mı?"

( Bölüm şarkısı - Herşey Seninle Güzel !)

İnsanlar yıkılırdı ; defalarca kez parçalanır ve defalarca kez toplanmaya çalışılınırdı.. Peki bu uğraş başarı gösterir miydi ? Kırıldıktan sonraki kalp sıradan bi yara bandıyla yapışır mıydı ? Ya da kişisine eskisi gibi olabilir miydi? Ya da tüm bunları bir yana bırakalım ve şimdi ki soruya cevap verelim..

Kırık dökük bir harabe tamir edilir miydi ? Ya da kaç yılda edilirdi ?

Paramparça bir hayat , yarım kalmış bir aşk , 5 yaşından beri sevgisiz büyüyen küçük bir kız çocuğu , terk edilmiş bir veda , intikamla sevgiyi beraber büyüten bir beden : tüm bunları içinde barındıran yarali bir kalp mutlu şeyler hayal edebilir miydi ? Ya da daha önemlisi Hayal edebilir miydi ?

"Hayaller gerçek olması için vardır" derdi hep Yağız Alya ya sonunda da hep eklerdi. "Sen hayal et ki yaşanmaya deysin. ;)"

İlk defa bu gece bu cümleye bu kadar sıkı bağlanmıştı Alya .. Önceden sıkı sıkına , körü körüne inanırdı o cümleye ama bu gece gerçekleşen hayaliyle daha da sıkı bağlanmıştı cümleye.. 4 sene önce Karan gittiğinden beri çizerdi Alya .. Üzgün olsa çizer , sinirli olsa çizer , sıkılsa çizerdı belki mutlu olsa da çizerdi ama Karan gittikten sonra hiç tam anlamıyla mutlu olamamıştı ki Alya .. Hep bi yerde yarım , bi yerde soluksuz kalırdı... Çünkü oda bilirdi Karan gitti ama sadece Sol'unu alıp gitmedi.. Karan Alya'nın Soluğu'nu da alıp gitti.. Buna ragmen mutlu olmaya çalışıyordu Alya.. Ilk başlarda bu ona İHanet gibi gelsede sonra sonra alışmıştı. Alışmaktan en çok korktuğu şeye yokluğuna alışmıştı.. Ilk adını duymasa unutur geçer gider sanmıştı ama beynindeki isim gitmiyordu , sonra kendi kullanmamaya başladı öyle ki bi ara içinde "K" harfi barındıran çümlelere bile lanet okurdu.. Sonra sonra zaman geçtikçe içine sindirdi Karan I'n yokluğunu Alya.. Geçmediğini , hergün yeniden kanayan bi yarayı kendine hatırlatarak çizdiklerine kustu Karan a olan öfkesini.. Sonrasıysa yapmak istedgi hayal ettigi şeyleri aktarıp her aşamasında Yokluğu olan ama varmış gibi canlandıran o çizimleri bugün piyasaya sürmek için imza atmıştı Alya.. En büyük ilk Peri Masal ının resmiyeti artık ortadaydı..

Odasındaki yatağa sırt üstü yatıp bir elini kafasının altına koyup tavanı izlemeye başladı iki hafta içinde evleniyordu tüm bunlar bi yana ilk hayalı bu gün gerçekleşmişti.. Mutluydu.. Çook mutluydu.. Uzun zamandan sonra ilk defa bu kadar mutluydu.. Güzel bi uyku çekmenin zamanı der gibi huzurla kapattı gözlerini Alya , fakat kapatmasıyla açması aynı andan olmuştu

"Lanet olsun ki yine telefon!"

Diye içinden geçirdi Alya ve öfkeyle uykusunu bölen munasebetsize çemkirmeye başladı..

"Ne var? Ne var yani? Ne arıyosun bu saat de ? Uyuyorum ya ben Dinleyemem seni . Hadi yarın görüşürüz kimsen artık.!"

Kim oldugunu bile bilmediğini kişiye çemkirip telefonu kapatıcakken , telefonun diğer ucundan gelen keskin , öfkeli ve hatta kızgın sesi duymasıyla yatakta doğruldu Alya.. Evet Arayan Karandı bunda bi sorun yoktu hatta çemkirmesinde bile sorun yoktu.. Alya nın korkmasını sağlayan şey bu gündü.. Tamam Karan bi öküzlük yapmıştı hatta büyük bi öküzlük yapmıştı ama ondan sonra günün içinde defalarca kez Alya yı aramış Alya ysa ya telefonu açmamış ya da meşgul e atmıştı bu da Karan ı oldugundan daha da öfkelendirmişti.. Artık çocuk degildi onlar sonuçta.. Her şekilde büyümüşlerdi , buna sinirleri ve hatta huyları da eklenmişti.!

"Hemen aşagı in!"

Alya hızlıca yutkunup kısa bi nefes aldı.. Karan I'n öfkesinden çok daha fazla korkuyordu çünkü.. Korkması için çok fazla neden vardı..