☆ Peri Masalı ☆ ( •DÜZENLENİYOR• )

" PM " " NOKTA ! "

Toparlıcaksın Alya beynini de kendini de ruhunu da toparlıcaksın.! Bi hata yaptın hatta çok büyük bi hata yaptın ama mutlaka telafisini bulmalıydın , onun sözlerini sindirmeli , ona hayatında yer vermemeliydin.!. Bir anlık sadece bir anlık duygularına kapılmanın bedelini nasıl ödediğinin farkındasın dimi .!

"Abla geldik , ablaa "

Taksicinin dürtmesiyle şaşkınca etrafa baktım. Eve geldigimi anladığımda stresli bi nefes verip parayı uzattım ve indim taksiden. Evdekilere bi ton hesap vermeyi daha sonra ya bırakıp sessizce odama yöneldim. Kapımı kilitleyip arkasına yaslandıgımda bütün kelimeler daha da dehşetle şimşek gibi üzerime gelmeye başlamıştı. Karan I'n dedikleri teker teker aklıma geldikçe sol gözümdeki yaşların sayısı hat safaya çıkmıştı.
"biriyle birlikte olmak bu kadar kolay mı senin için?!" ,
"Ben Bişey demedim benimle birlikte olmayı bu kadar basitçe anlatan sensin.!"

Her cümlenin harfleri kalbime ok gibi saplanırken , hınçımı alamadığım çümleleri , tarif edemediğim acıyı dışarı atmak istercesine önümdeki makyaj masasını iki Elimle kavrayıp yere yuvarladım hala geçmeyen sinirimle sandalyeye de tekmeyi geçirdim acıyan ayağımı önemsemedim çünkü şuan kalbim ondan beter bi durumdaydı , en son yatağıma dogru ilerleyip sinirle eline ne geçtiyse yere fırlattım Güç'ün kalmadığında yere doğru düştüm aglayarak , tıpki kalbimin onlarca parçaya bölümen kırık camları gibi.!

"Ben haketmedim bunu.!"

Dedim çok fazla çıkmayan ağlamaklı sesimle. Ilk defa bu kadar haklıydım , çünkü haketmemiştim o sözleri , o ithami haketmemiştim. Kafamı sinirle yatağa vururken dışardan gelen sesleri kulak ardı ettim. Dinleyecek gücüm yoktu çünkü kimseyi . dinleyecek . anlayacak , anlatacak gücü bulanıyordum şu kendimde.!
Kırılan kapının sesiyle kafamı istemsiz bi hareketle o tarafa çevirdim karşımdaki merakli üç çift göze baktım dolan gözlerimle. Belki de beni en iyi anlayacak insanlar onlardı buna şüphem yoktu ama anlatmak istemiyordum hani "vilk okula başladıgın da okulun kapısında annen seni bırakıp giderkenki ağlama varya , hem kalmak isteyip hem annenden ayrılmak istememe ağlaması " öyleydi işte şuanki anlat şeklim anlat istememe ragmen konuşamamak gibi.!

"Alya ne oldu sana.?"

Telaşla yanıma gelen Yağız a baktım sadece. Bunca zaman kahrımı çekip beni biran olsun yanlız birakmayan karşımdaki adama baktım. Onlara bunu yaşatmaya hakkım olmamasına ragmen hakkım varmışcasına deliren ruhuma engel olamadım.!

"B...e..n mah..vol...dumm...!"

Dedim parça parça çıkan sesimle. Cidden durumumun açıklayıcı kalan tek kelimesi oydu.

"Ne oldu anlatsana biri Bişey mi yaptı ne oldu?"

Git gide sinirli çıkan sesini kulak ardı edip kollarımı boynuna dolayıp kafamı göğsüne yasladım. Ona o kadar ihtiyaçım vardı ki, bunu şimdi daha iyi anlasamda içimdeki çığlığı sessiz hıçkırıklarıma bırakıp sadece hayal ettim : Karan I'n o lafları dememesini , o cümleleri kurmadığını hayal ettim ama onu bile başaramadım.

"Şştt geçti !"

Diyen Yağız 'a geçmedi daha da beter oldu diye bağırmamak için kendimi tutup sessizliğe hakim oldum.. yandan ve arkamdan gelen seslere cevap vercek gücümün olmadıgını anladığımda daha da sokuldum Yağız'a..

"Ecrin , Hülya teyze siz inin isterseniz aşagı ben burdayım.!"

Annemle , Ecrin odadan çıktığında Yağız beni yavaşça kaldırıp yatağa yatırdı kasıklarıma giren acıyla yüzümü buruştursam da sessiz kalıp gözlerimi kapattım. Kendi Karanlığımda kalan bi parça huzuru bulmak için.