☆ Peri Masalı ☆ ( •DÜZENLENİYOR• )

"Gökyüzü" (Düzenlendi)

           

1.BÖLÜM

( Gökyüzü?)

Adım Alya..

Değişik ve kendine has bir isim bence. İnsanlar tarafından sürekli Ayla'yla karıştırılan ama anlamını duyduklarında güzelmiş demekle yetindikleri bir isim. Herkes gibi bir isim hikâyem yok bir anda babamın kulağına güzel gelmiş ve koymuşlar işte. Keşke bu isim olmasaydı demedim hiç ama isim anlamlarının kişinin üzerindeki etkilerine inanmışımdır hep. Benim anlamın da; Yüksek yer, Gökyüzü demekti. Şimdi diyeceksiniz ki bunun ne gibi bir etkisi olabilir insanda? Küçükken anlamıyorsunuz bunu ,ama aslında hayatınızdaki her kelime sizi sona hazırlayan bir kavram olabiliyordu.

Kafamı kaldırıp hiç bıkmadığım gökyüzüne bakmaya devam ettim. Çatı katındaki odamı hazırlarken babamdan sadece gökyüzünü görebileceğim geniş bir alan istemiştim oda yatağın olduğu bölümün tavanını cam yaptırmıştı. Hayatında bana yapmış olacağı en büyük iyilik buydu belki de. Ailemin durumu iyiydi hatta iyi demek bile yeterli kalmayabilirdi gayet zengin bir ailenin tek kızıydım. O kadar iş kolik bir annem vardı ki beni bile neden yaptıklarını çoğu kez düşünmüştüm ama bir sebep bulamadığım da arada kaynamışım demekle yetinmeye başladım. Aynı evde yaşayan üç yabancılardan farklı bir durumumuz yoktu çünkü evdeki çalışanlardan bile annemden çok haberim olurdu. O kadar ki siz anlayın bazen ANNEM olduğunu bile unutuyordum. 

Babama gelirsek iş adamıydı sürekli çalışarak kızının ona hiç ihtiyacı olduğunu düşünmeyen bir baba. Yine de annemden çok ihtiyaç anlarımda yanımda olmuşluğu vardır. Ama bu çok kelimesi öyle sizin sandığınız çoklukta değil toplasan bir elin iki parmağını geçmeyecek Bir çoklukta. 

Ve bana gelirsek..

Tüm bunların içinde yaşamaya çalışan 18 yaşında bir kızdım. Özel bir lise de okuyordum halbuki devlet okullarının suyu çıkmıştı değil mi? Benim tercihim değildi Sevgili Anneciğim devlet okullarında virüs varmış gibi davranıp , sosyetenin çocuklarının okuduğu okullarda okumam gerektiğini her kelimesin de bastırarak söylediği için itiraz etmeyi  bırakmıştım. Anlamıştım ki Zengin çocuğuydum ve öyle davranmam gerekiyordu.

Şımarık. Bencil. Vurdumduymaz. Sinir. Asabi. tüm bunların hepsi vardı bende onların eseriydi , onlar kazanmıştı. Ben kaybetmiştim.

Zaten ne zaman birilerine karşı kazanmıştım ki gerçek ben olarak? Hiçbir zaman. Hayatımda en çok kazanmak istediğim kişi bile benden bihaberdi.  Olması da zordu zaten o nerde ben nerde. Arada mesafeler olarak da sevmeyi başaran insanlardandım ,belki de başarmaktan çok buna mecbur kaldığım için alışmıştım.

Yatağın diğer ucundaki telefon ısrarla çalmaya devam ediyordu. Artık sadece mesafeler değil telefonlar bile engel olmaya çalışıyordu aklımdaki Mavi'liğe.

"Ne var?"

"Ne yapıyorsun güzellik ?"

"Konuya gel Yiğit"

"Ne bu sinir?"

"Sanane"

"Bazen cidden çekilmiyorsun be Alya"

"kısa kes o zaman yoksa kapatıyorum"

Yüzümü buruşturup telefonumu kulağımdan uzaklaştıracakken konuya girmeye tenezzül etti sonunda.

"akşam ki parti ye geliyor musun?"

"evet"

"alırım seni o zaman sevgilim"

"bana sevgilim deme yiğit!"

Telefonda sinirimi bozan kahkahasını daha fazla duymak istemeyerek telefonu kapattım. Bu çocuğu sevmiyordum ve hiçbir koşulda sevebileceğimi sanmıyordum bunu ona da söylemiştim ama anlamamak için direniyordu resmen. Karnımdan gelen seslerle artık yemek yemem gerektiğini anladım ve yataktan kalkıp Merdinlerden aşağı indim. Çalışma odasından gelen seslere "her zamanki kavgaları " diyecekken kendi ismimi duymamla duraksadım.