☆ Peri Masalı ☆ ( •DÜZENLENİYOR• )

...Bende ÖLÜRÜM...

İnanmak ile Güvenmek arasindaki farka "Çaresizlik" denir..Oysa iki şeyi de kazanmak birbirinden zordur.. Güvenmek kendi başina eylemken İnanmak onun bi üst versiyonudur.. Hayata daha yeni başliyanlar ya da biraz saf olanlar bu iki şeyi her önüne gelende denerler.. Kötü anlamda degil çünkü onlar kötülük bilmezler..En yakinin tarafindan sirtindan vurulmanin , Güvendigin birine artik İnanmamanin , En çok İnanmak istedigin kişinin her kurdugu cümlenin Yalan olmasi ne demektir bilmezler.. Çünkü daha yenidirler ve hayati tanimamişlardir.. Bizim tersimize biraz daha saftirlar.. Ama saf kalamazlar çünkü hayat denen o şey buna izin vermez.. Önüne hep olacaklarin en kötüsünü sunar.. En kötüsünü..! En acimasizini..!

Zonklarcasina agriyan başimi tutarak uyandigim da kendi yatagim da ya da kendi odamda degildim kesinlikle.. Hatirlatigim en son şey Eda yla konuşmamiz ha bide yanima gelen uzun boylu bi çocuk gerisi yoktu.. Gerisini birak cümleler bile yoktu..

Kapinin yavaşça açilmasiyla burnuma gelen o erkeksi koku yetmişti.. Tamam dedim kesinlikle güvendeyim.. Ve de hakliydim..

"sonun da uyandin"

"galiba fazla kaçirdim"

"en azindan neyi fazla kacirdigini biliyosun "

"ama hatirlamiyorum."

"bence gayet normal o viskilerden sonra.. Ben kendini de unutursun diye umuyodum!"

"hah diyodum bende niye sakin bu Karan var bi anormallik diye bak nasil da düzeltin"

"sen -"

dedi sinirli oldugunu gizlemeye çalişarak ama hiç belli degildi..

"ne yaptigin , ne yapacaklarinin en kisasi sana ne olcaginin farkinda bile degilsin"

"ne yaptim ?"

"Alya oyun mu oynuyosun  sen ?"

"ben degil ama sen bi oyun oynuyosun .. beni bu oyuna dahil eden de sensin şimdi gelip azarliyamazsin..!"

"anlamiyosun dimi ! Hiç de anlamicaksin ! "

"neyi anlamiyorum ya sanki anlatiyosun "

"senden sadece biraz dikkatli olmani istedim.. Ya anlamiyomusun her zaman , her yerde ben olamam yaninda .. Ben senin koruman veya  hizmetcin degilim Alya .. Büyü azcik büyü ve kiminle olduguna dikkat et.. Sana bunlari ilk ve son kez söylüyorum.. Ben senin ya da sen benim hiçbirşeyim degilsin.. Birbirimizle sadece cikarlarimizdan ötürü sevgili olduk ve sen bunu kabul ettin.. Ve ettiysen ona gore davranmasini bil.. Çocuk gibi biseyler duyup ustune alinip barlara gidip kafa dagitip Karan beni nasil olsa toplar deme ! Toplamam! Ben kimsenin arkasini toplamam unutma !!

-şimdi 5 dakikaya hazirlan ve çikalim"

Onun öylece kapidan cikmasini izlerken kalbimdeki agri hareket etmemi engelliyordu sanki..Konustukça ya hareket ettikçe daha derin bu yara açiliyo ve kaniyor gibiydi..Onun bana o "Sen benim ya da ben senin HHİÇBİRŞEYİNİM" lafi nefesimi zorluyordu .. Sanki yemek yemisşte yutkunamiyormuş gibi nefes alamiyordum..Onu bilmem ama o benim HERŞEYİMDİ.. Dunyam , Nefesim , Kalbim gibi ve bunlari biri olmadan yaşanmazdi ustulik benim herşeyim oyken bana nasil böyle söylerdi..

Gözlerimde akmaya hazir bekleyen yaşlari silip koltugun üzerindeki formalari alip giydim ve aşagi indim.. Koltukda elleri dizlerinde karsina bakiyordu.. Derin derin bişeyler düşünüyordu..

Bana hiç bakmadan masanin üzerinden anahtarlari alip kabiya yöneldi bende sesimi cikarmadan onun arkasindan arabaya kadar ilerledim..İkimizde arabaya bindigimizde onun vazgecmedigi tek şeyi "Hiz Aşki" gene konuşturuyordu kendini..